Εδιάβαζα τις προάλλες, σε μια ξένη εφημερίδα, για ένα έγκλημα που εδιέπραξε ένας, μέχρι την στιγμή του εγκλήματος, φιλήσυχος πολίτης. Ο άνθρωπος τούτος, σύμφωνα με το άρθρο, έν είσιεν πρόβλημα με κανένα, ούλλοι αγαπούσαν τον τζιαι ούλλοι είχαν απορία τί τον ώθησε βλάψει κάποιον συνάνθρωπο του.
Στο τέλος του άρθρου, ο δημοσιογράφος εφρόντισε να μας καθυσηχάσει με λέγωντας ότι ο άνθρωπος τούτος πιθανόν να είσιεν ψυχολογικά προβλήματα, αφού επαρακολουθούσεν τον ψυχολόγος το τελευταίο διάστημα.
Το άρθρο τούτο έβαλε με να σκεφτώ, το κατα πόσο η αντιμετώπιση μας προς τους ψυχικά ασθενείς, επηρεάζεται που τα ΜΜΕ.
Το έγκλημα που μόνο του, εν μια πολλά σοβαρή είδηση, ειδικά σε μια μικρή κοινωνία όπως την δική μας. Η φυσική αντίδραση μας σαν αναγνώστες της είδησης είναι να αναζητήσουμε τους λόγους που οδήγησαν στο έγκλημα.
Ο λόγος που το κάμνουμε τούτο εν πολλά απλός. Χρειαζούμαστε μια επιβεβαίωση ότι ο κόσμος μας εν όπως τον αντιλαμβανούμαστε, δηλαδή ότι ούλλα λειτουργούν πάνω σε μια πολλά λογική τζιαι αναμενώμενη τροχιά. Κατ’ επέκταση κάμνει μας να νίωθουμε καλύτερα, αν ξέρουμε ότι ο ένοχος εν κάποιος σεσιμασμένος εγκληματίας ή ακόμα καλύτερα κάποιος ψυχασθενής.
Ο εγκέφαλος μας, κάμνει την σύνδεση ότι, για να διαπράξεις κάποιο έγκλημα, πρέπει να είσαι είτε εγκληματίας με διαταραγμένη προσωπικότητα ή κάποιος ψυχικά ασθενής που εν έσιεις αντίληψη της πραγματικότητας. Έτσι επαναπαύεται στην ιδέα του ότι, οι κανονικοί ανθρώποι εν διαπράττουν εγκλήματα τζιαι υποσυνείδητα πιστεύκει ότι άμα εξαλιφτούν οι εγκληματίες τζιαι οι ψυχασθενείς, ο κόσμος μας εννα μετατραπεί σε παράδεισο.
Τούτον ούλλο τον σιδηρόδρομο των σκέψεων, εν τον κάμνουμε με την θέληση μας. Απλά έτσι δουλεύκει ο εγκέφαλος μας, έτσι επηρεάζεται που το τι ακούει τζιαι το τί βλέπει.
Τζείνο που με προβληματίζει έννεν το κατα πόσο οι περισσότεροι εγκληματίες εν ψυχασθενείς. Προβληματίζει με η αντιμετώπιση μας προς τους ψυχικά ασθενείς σαν κοινωνία.
Κατ’αρχήν άμα μιλώ για ψυχικά ασθενείς, εν αναφέρουμε στους ανθρώπους με νοητική υστέρηση. Αναφέρουμε σε τζείνους με διαταραγμένη προσωπικότητα, στους σχιζοφρενείς, στους μανιοκαταθλιπτικούς κ.λ.π.
Επειδή, θεωρούμε ότι τούτοι οι ανθρώποι εν επικύνδινοι, σαν κοινωνία, αντιμετωπίζουμε τους κατ’ αρχάς με φόβο τζιαι κατα επέκταση με αδιαφορία. Εν μας κόφτει δηλαδή, πως εκαταλήξαν δαμέ τούτοι οι άνθρωποι, αν μπορούν να γίνουν καλά τζιαι αν μπορούν να ενταχθούν ξανά στην κοινώνια μας.
Έτσι απομονώνουμε τους, ως επι το πλείστον αποφεύγουμε τους τζιαι κοροιδεύκουμεν τους, τζιαι έτσι αποκλείουμεν τους παραπάνω που την κοινωνία μας τζιαι επιδυνώνουμε την κατάσταση τους.
Τέλος τζείνο που εν μπορούμε να αντιληφθούμε εν ότι, κανένας εν γεννίεται εγκληματίας τζιαι ψυχικά ασθενής. Μετατρέπεσε σε κάτι τέτοιο, είτε που τα βιώματα σου, είτε που τες συνθήκες διαβίωσης τζιαι το περιβάλλον σου.
Υποστηρίζω δηλαδή ότι, πρέπει σαν κοινωνία να ευαισθητοποιηθούμε παραπάνω στο θέμα αντιμετώπισης των ψυχικά ασθενών τζιαι να ξεκινήσουμε να δεχούμαστε ότι εν ανθρώποι σαν εμάς, που έχουν ανάγκη που την βοήθεια μας τζιαι την κατανόηση μας.
Πιστεύκω ότι οι πιθανότητες τους να διαπράξουν ένα έγκλημα, εν ίδιες με ούλλους του υπόλοιπους. Άμα οι περιστάσεις εν τέτοιες, εν πολλά εύκολο να γίνει το κακό.
Όπως είπε τζιαι ο Τζόκερ, «Το μόνο που χρειάζεται, εν μια κακία στιγμή».
Έτο ρε, έβαλες το.
Τούτο που ισχύει σίγουρα είναι ο σιδηρόδρομος σκέψης που ανάλυσες, και το ότι “οι πιθανότητες τους [ψυχικά ασθενών] να διαπράξουν ένα έγκλημα, εν ίδιες με ούλλους του υπόλοιπους”. Για το δεύτερο υπάρχουν στατιστικές. Το θέμα είναι πως πολύ συχνά ισοσταθμίζεται το ότι μπορεί ένας “πελλός” να διαπράξει ένα έγκλημα, με το ότι τζείνος που διαπράττει ένα έγκλημα εν “πελλός”.
Κάτι όμως που αξίζει να επισημανθεί είναι ότι η ψυχική ασθένεια στις πλείστες των περιπτώσεων βρίσκεται στα γονίδια, δηλαδή γεννιέσαι μαζί της ή με την προδιάθεση της. Ένας όμως από τους σοβαρότερους παράγοντες που επηρεάζει την πρόγνωση της είναι το άμεσο (δηλ. η οικογένεια) και το έμμεσο (δηλ. η κοινωνία) περιβάλλον. Όσο πιο εύκολο είναι για έναν οποιονδήποτε άρρωστο (ψυχικά ή σωματικά) να ενταχθεί στην κοινωνία, τόσο καλύτερη θα είναι και η πορεία της νόσου του. Όλοι όσοι πάσχουν ψυχικά στην Κύπρο και λειτουργούν στην κοινωνία είναι επειδή το κρατούν κρυφό και ζουν με τον φόβο μην αποκαλυφτεί. Οι υπόλοιποι ζουν κρυμμένοι. Μα τούτο έννεν ποιότητα ζωής.
Ζω για την μέρα που εννά μπορεί να πει κάποιος στην Κύπρο “είμαι ψυχασθενής” τζαι να αντιμετωπιστεί με τον ίδιο τρόπο με τζείνον που εννά πει “είμαι καρδιοπαθής”. Σκέψου το. Γίνεται. Αλλού τουλάχιστον, γίνεται.
Hmm…
edkiavasa to comment sou dear 4ixia je to mono pou en mou areskei en to ‘eimai kardiopa8is’ i ‘eimai 4ixas8enis’.
Kamnume kati lectures tora gia to social content of illness kai 8a tino na simfoniso me jeina pou sizitoume. i.e. en eisai kardipathis (it’s a label that stigmatises and judges your actions accordingly and defines you as a whole) alla exeis kardiopa8ia/es.
Nomizo an kameis stress arketa oti eisai AN8ROPOS pou eshiei 4ixiki as8eneia (an kratisoume to “4ixas8enis”) tote en na deis je diaforetiko approach.
Megalo to 8ema sou Joshua…
kamno sou copy paste pou lecture notes mou:
“Laing is critical of the way a person with schizophrenia – The Schizophrenic – rapidly becomes treated as an outsider, the Other.Dismissing ‘biological psychiatry’ he also argues that Freudian theory must be converted from its individualistic focus into a ‘science of persons’, in which the client is a person always in relationship with others, including the analyst.
Whilst his own work is not pursued any longer there remains a significant anti-psychiatry movement still. Many patients, and patient movements describe themselves as survivors…
…not of illness, but psychiatry itself”
Je plus o Laing “Feelings of confusion and delusion that are used as symptoms of mental illness for Laing can be understood as ‘rational’ strategies to cope with a particular social context.
Mental conditions are consequently regarded as a healthy response to aspects of society that are sick.
He argues contemporary society is dividing all people into inner and outer selves, both of which lack substance and meaning. Through this division the sense of self is increasingly ‘false’ or a pretence.”
Polla endiaferon apo filosofiko/an8ropologikis apo4is…
Θυμάσαι όταν εφκήκε το “Texas Chainsaw Massacre” πώς το εμεταφράσαν; “Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι”. Αυτόματα συνδέοντας το ότι κάποιος ήταν serial killer με μια τόσο περίπλοκη τζαι καθόλου αστεία ψυχική ασθένεια. Τζι όμως, εκάμαν το τζαι παρόλο που είσιε αντιδράσεις τίποτε δεν έγινε. Είπαν να κάμουν κέντρα αποκατάστασης ατόμων με προβλήματα ψυχικής υγείας τζαι αντιδράσαν οι κάτοικοι γιατί ήταν να κινδυνεύκουν τζαι ήταν να πέσει τζαι η αξία της γης τους. Τόσα ξέρουν, τόσα λαλούν όμως. Διότι τόσα χρόνια κανένας δεν φκαίνει να μιλήσει τζαι να πει ότι ας πούμε η κατάθλιψη δεν είναι αντροπή, ότι το να έσιει κάποιος σχιζοφρένεια δεν σημαίνει ότι εν να βουρά με την ππάλα μες στες στράτες να σφάζει κόσμο τζαι ότι να μείνουν γέριμα, αν έσιει ένα πλάσμα φοβίες εν σημαίνει ότι εν που χάννει ο πάττιχος του. Σκέφτουμαι ότι η αντιμετώπιση της γιαγιάς μου στο ότι κάποιου “ελάσκαρε η βίδα του” μπορεί να εν το πιο ψηλό σημείο αποδοχής που έχουμε φτάσει σαν Κυπραίοι ως τωρά: “τι να κάμουμε μάνα μου; Κάθε χωρκό έσιει το καμπαναρκό του”.
Roam
Όντως μπορεί κάποιος να δει ως ενδιαφέρον τούτο που λέει ο Laing αλλά εν νομίζω ότι έσιει να κάμει ιδιαίτερα με το θέμα δαμέ. Bottom line τωρά παίζουμε με τις λέξεις ενώ εγώ ήθελα να τονίσω την σημασία τους.
Αλλάσσω τες λοιπόν:
Ζω για την μέρα που εννά μπορεί να πει κάποιος στην Κύπρο «έχω ψυχικά προβλήματα» τζαι να αντιμετωπιστεί με τον ίδιο τρόπο με τζείνον που εννά πει «έχω καρδιακά προβλήματα». Το θέμα δεν είναι η λέξη αυτή καθ’αυτή αλλά το βάρος που δίνουμε στην μία και όχι στην άλλη. Άμα πεις ότι έχεις ψυχικά προβλήματα του άλλου τα μμάθκια εννά γινούν ππιρίλλες, ενώ καμιά ιδιαίτερη αλλαγή στην οφθαλμική διάμετρο δεν θα παρατηρηθεί με αν αντικατασταθεί η λέξη ψυχικά με την λέξη καρδιακά.
Hope it’s clearer now.
[…] Δέτε το τζαι τούτο: http://new.ledras.com/index.php/archives/384 […]