Ιστοριες της Νεας Ληδρας

Εκάθετουν χαμέ, μπροστά που το στρώμα στο πάτωμα. Το κρεβάτι της. Πάντα ελάλε ότι τα κρεβάτια εν πολλά ψηλά, τζιαι καθόλου συναρπαστικά. Το στρώμα στο πάτωμα μοιάζει πιο ελεύθερο. Έστω τζιαι αν ήταν κρυάδα άμα εξάπλωνες πάνω. Έστω τζιαι αν ήταν εύκολος στόχος για τις κατσαρίδες που τόσο εμισούσε.

Τζείνη, ακουμπισμένη στην ανοιχτή πόρτα. Στην μικρή βεράντα με τον κάλαθο των σκουπιδιών τζιαι το τασάκι με τα ξεραμένα αποτσίγαρα. Ο ήλιος είσιεν δύσει που ώρα τζιαι κάτω που το μικρό διαμέρισμα, η Λευκωσία απλώνετουν σαν πάπλωμα κεντημένο με μικρά φωτάκια.

Τζιαι τζείνου άρεσκεν του να στέκεται τζιαμέ. Άμα είσιεν αέρα, ένιωθε ότι εμπορούσε να ανοίξει τα χέρια τζιαι να πετάσει, να τον πάρει το ρεύμα τζιαι να ταξιδέψει πάνω που τα φώτα.

Άναψε ακόμα ένα τσιγάρο. Ακόμα εν είσιεν προλάβει να σβήσει το προηγούμενο. Μια συνήθεια που είσιεν με το κάπνισμα. Να καπνίζει τα τσιγάρα μισά τζιαι να τα σβήνει. Εν την ερώτησε ποττέ γιατί. Ήταν σίουρος όμως ότι η απάντηση θα ήταν βγαλμένη που παραμύθι. Όπως ούλλες της οι απαντήσεις.

Να ισορροπούν στην μέση πραγματικότητας τζιαι ονείρου. Όπως μια νεράιδα που αποφάσισε να φκάλει το φόρεμα της τζιαι να φορέσει τζίν τζιαι στενό μπλουζάκι.

Τα χρώματα της παρανοϊκά, αταίριαστα. Τζιαι η αύρα της, μαγική. Σαν το αερικό. Να τον μαγεύκει, να τον συνεπαίρνει. Όπως το ρεύμα, να τον πιάνει που τους ώμους, να κατευθύνεται προς τα γόνατα του τζιαι να του τα κόφκει. Τζι’ άλλες φορές να τον σηκώνει που χαμέ τζιαι να τον κατευθύνει μακριά που την πραγματικότητα.

Έμοιαζε να αναδύεται μέσα που τον καπνό. Μια σκοτεινή Αφροδίτη. Σαν τον άγγελο που έκοψε τα φτερά του. Λυπημένος αλλά την ίδια ώρα τόσο όμορφος.

Τα μάθκια της εγεμώσαν. Κάθε φορά που έκλαιε, ήταν σάννα τζιαι κάποιος επλήγωνε κάθε πράγμα όμορφο στον κόσμο. Σάννα τζιαι εμπήαν του μασίερι.

Σιωπηλά τα δάκρυα ετρέχαν που τα μάθκια της. Έτσι έκλαιε, χωρίς λυγμούς. Ούλλο της το πρόσωπο εμετατρέπετουν σε μια μεγάλη, μαύρη πεδιάδα. Τζιαι τα μελιά της μάτια, θκύο πηγές, που τρέχουν ασταμάτητα νερό.

Εσκέφτετουν ότι εν είδε ποττέ του κάτι πιο λυπητερό. Σάννα τζιαι ούλλα τα μαράζια του κόσμου, εκουβαρώνναν μες την καρδία της. Τζιαι τζείνη έσφιγγε τα μέσα της.

Χωρίς λυγμούς. Σαν πίνακας της αναγέννησης. Χρωματιστός, σιωπηλός, θλιμμένος.

Εσηκώθηκε πάνω τζιαι ακούμπησε την στον λαιμό. Εχάιδεψε τα μαλλιά της τζιαι εφίλησε την στα μάτια.

Με την αλμύρα του προσώπου της στο στόμα του. Εγύρισε την πλάτη του τζιαι άνοιξε την πόρτα. Φεύγοντας είπε της “Οι νεράιδες εννεν για τους θνητούς”. Κατεβαίνοντας τες σκάλες, εσταμάτησε στην μέση. Έκατσε σε ένα σκαλί τζιαι έκλαψε με λυγμούς.

Όϊ όπως κλαίν οι ανεράδες.

Ήρταν κάτι παιθκία τις προάλλες, σπίτι μου, να μου αλλάξουν την σύνδεση του ίντερνετ. Τωρά που αθθυμηθήκαν οι εταιρείες στην Κύπρο, να ψηλώσουν νάκκο τις ταχύτητες είπα να το εκμεταλλευτώ. Τόσα χρόνια, το ίντερνετ ήταν πραγματικά θλιβερό τζιαι πανάκριβο σε σχέση με τις άλλες χώρες.

Έφυα λλίη ώρα που την δουλεία τζιαι επετάχτηκα σπίτι να έχω νάκκο την έννοια τους άμπα τζιαι χρειαστούν τίποτε.

Η δουλεία τους γενικά εν καμπόσο δύσκολη. Κατ’ αρχήν έχουν πας την κκελλέ τους τον κάθε πελλό τζιαι τα σύρματα του. Ούλλη μέρα πρέπει να ρέσσουν σύρματα που μέσα σε σωλήνες, να κουντούν σούστες του ηλεκτρολόγου τζιαι σκαρφαλλώνουν πάνω σε στύλλους.

Εμένα η δουλεία μου εν παρόμοια τζιαι νιώθω άσιημα να θωρώ τον άλλο να δουλεύκει τζιαι εγώ να κάθουμε. Έτσι, έβαλλα τζιαι εγώ το σίερι μου λλίο να τους βοηθήσω να ποσπαστούν γλήορα.

Στο τέλειωμα της δουλείας, εκάτσαμε κάτω που ένα δέντρο στο πεζοδρόμιο του σπιτιού μου, να πιούμε ένα χυμό να δροσιστούμε. Επίαμε την κουβέντα.

Στο πε τζιαι να πεις, εκαταλήξαμε τζιαμέ που καταλήγουν οι παραπάνω κουβέντες τα τελευταία χρόνια. Στο ότι ούλλα εν πανάκριβα τζιαι στο ότι οι μισθοί που πίαννουμε εν μας κανούν να περάσουμε. "Εγώ", λαλεί μου ο ένας, "είμαι 22 χρονών. Πίαννω 1000 ευρώ τον μήνα τζιαι δουλεύκω που κάτω που τον λάλλαρο ούλλη μέρα. Πως εννα φύω που τους γονείς μου να πάω να μείνω μόνος μου; Πόσο μάλλον να σκεφτώ να παντρευτώ."

Εν είχα τίποτε να του πώ τζιαι έγνεψα καταφατικά.

Επρόσθεσε ."Δουλεύκουμε για πέντε μπακκίρες τζιαι λαλούν μας ότι εν μπορούν να μας δώκουν παραπάνω επειδή έσιει κρίση. Αγγούρκα κρίση που έσιει, να κραούν τες BMW τζιαι να ρουφούν τους πούρους εν έσιει κρίση. Να μας δώκουν εμάς όμως κάτι τις παραπάνω, τρυπά η πούγκα τους"

Έσιει δίκαιο.

Για ποια κρίση μας μιλούν;

Εγώ ξέρω ότι άμα έσιει κρίση, οι τιμές πέφτουν, επειδή η ζήτηση χαμηλώνει. Στην Κύπρο κάθε μέρα τα πράματα ακριβηνίσκουν τόσο πολλά, που άμα ρωτήσεις την τιμή εν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις.

Επίσης άμα έσιει κρίση, ο κόσμος εν συγκρατημένος, εν πολλογοράζει πράματα, οι τράπεζες εν διούν εύκολα δάνεια, γενικά επικρατεί μια κατάσταση οικονομικής άπνοιας. Ο κόσμος, εν πιό συγκρατημένος μεν, αλλά εν επειδή τα πράματα εν πανάκριβα τζιαι όχι για κανένα άλλο λόγο.

Που την άλλη, όσοι εκραούσαν λίρες πρίν την "κρίση", κρατούν τζιαι τωρά, τζιαι κρατούν τζιαι παραπάνω. Τωρά, μπορούν άνετα να κόφκουν μισθούς, να μεν διούν αυξήσεις με την δικαιολογία ότι το παζάρι εν κάτω, έσιει κρίση.

Εφυρτήκαμε να φκάλουμε αριστερή κυβέρνηση τάχα πως εννα βοηθήσει νάκκο τον απλό τον κόσμο. Τίποτε εν άλλαξε, εκτός που την διεύθυνση που παν οι μισθοί τους.

"Έννεν δημοκρατία που έχουμε, εν δημοπρασία" είπα τζιαι έσβησα το τσιγάρο μου στο χώμα. Έπρεπε να φύω να πάω δουλεία.

Ένα πρωί την προηγούμενη εβδομάδα, άνοιξα το κομπιούτερ μου το πρωί στην δουλεία τζιαι είπα να τσιακκάρω το φέισμπουκ, να δώ κανένα νέο.

Εν καταλαβαίνω τους ανθρώπους που εξαρτούνται ψυχή τε και σώματι που την καινούργια τούτη διαδικτυακή εφαρμογή.

Καλώς ή κακώς, το φέισμπουκ εν ένας πολλά σπουδαίος τρόπος να μοιράζεσαι πληροφορίες, γιαυτό τζιαι εγώ δημοσιεύκω ως επι το πλείστον άρθρα, βίντεο τζιαι φωτογραφίες που θεωρώ ότι εννα ενδιέφεραν κάποιους που τους ανθρώπους που εν συνδεδεμένοι μαζί μου. Το ίντερνετ εν μια ανεξάντλητη πηγή γνώσης τζιαι πληροφορίας τζιαι κατ’ επέκταση, το φέισμπουκ ένας πολλά καλώς τρόπος αλληλεπίδρασης τζιαι ανταλλαγής απόψεων, άσχετο πως κάποιοι απλά χρησιμοποιούν το για να χουμιστούν ή για να έβρουν φίλο / φίλη.

Την προηγούμενη εβδομάδα λοιπόν, ένας φίλος Τούρκος (μάλιστα Τούρκος, που την Άγκυρα) εδημοσίευσε ένα βίντεο που ονομάζεται "Turkey, more than you know". Εν ένα βίντεο που έκαμε μια Αγγλική, δημόσια υπηρεσία που ασχολείται με τις εισαγωγές τζιαι τις εξαγωγές της χώρας.

Το συγκεκριμένο βίντεο δεν είσιεν καμία σχέση με οτιδήποτε άλλο είδα τα τελευταία χρόνια, όσον αφορά την Τουρκία. Μιλώ για τα βίντεο που απεικονίζουν τους Τούρκους σαν γύφτους, την Τουρκία σαν μια χώρα βάρβαρη τζιαι απολίτιστη τζιαι την οικονομία της έτοιμη να καταρρεύσει.

Ανάμεσα σε άλλα, που το βίντεο έμαθα τα εξής.

Η Τουρκία έχει την ποίο γρήγορα αναπτυσσόμενη οικονομία στην Ευρώπη.

Έχει τον νεαρό πληθυσμό στην Ευρώπη, 45 εκατομμύρια άνθρωποι είναι κάτω των 35 ετών.

Είναι ο τέταρτος μεγαλύτερος εξαγωγέας υφασμάτων, στον κόσμο.

Έχει την μεγαλύτερη παραγωγή τηλεοράσεων και DVD, στην Ευρώπη.

Έχει την μεγαλύτερη παραγωγή εμπορικών αυτοκινήτων, στην Ευρώπη.

Έχει μια απο της τρείς μεγαλύτερες παραγωγές γιότ πολυτελείας, στον κόσμο.

Τα ποιό πάνω εν μερικά που τα πολλά που πραγματεύεται το βίντεο. Αν προσθέσουμε το γεγονός ότι η Τουρκία θα φιλοξενήσει τον αγωγό που θα διοχετεύει ένα μεγάλο ποσοστό φυσικού αερίου στην Ευρώπη, τότε μπορούμε να αντιληφθούμε με πόσο οικονομικά μεγάλη χώρα έχουμε να κάμουμε.

Σίουρα κάποια πράματα εν τα λαλεί το βίντεο, όπως καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δολοφονίες τζιαι καταδίκες δημοσιογράφων τζιαι δημοσίων προσώπων που διαφώνησαν με την κυβέρνηση τζιαι άλλα πολλά.

Τζείνο που με έβαλε σε σκέψεις, εν το ότι, τόσα χρόνια παρουσιάζουν μας την Τουρκία, σαν μια χώρα που εν νάκκο ποιό ανεπτυγμένη που την Αγκόλα. Θέλουν να μας δώκουν την εντύπωση ότι η Τουρκία εν μια χώρα που εν έσιει τίποτε άλλο εκτός που στρατιωτική δύναμη.

Τους λόγους εν τους επροσδιόρισα ακριβώς, ίσως για να αλλοιώνουν την εικόνα τζιαι την αντίληψη των καταστάσεων. Για να μειώνουν τον εχθρό στα μάτια μας. Όπως κάμνουν στην Βόρειο Κορέα. Όπως εκάμναν στην ΕΣΣΔ πριν είκοσι χρόνια.

Το θέμα εν ότι, τούτο συμβαίνει σε ούλλες τες πτυχές του Κυπριακού. Αλλοιώνουν καταστάσεις, κρύφκουν μας πράματα, περιπαίζουν μας ως πάρατζει.

Στο τέλος τζιαι οι ίδιοι οι πολιτικοί, πιστεύκουν τες πελλάρες που λαλούν τζιαι εν αντιλαμβάνονται σωστά τζιαι ρεαλιστικά τις καταστάσεις. Συνέπεια τούτου, εν το ότι εν μπορούν να δράσουν τζιαι να αντιδράσουν σωστά τζιαι κάμνουν πάντα τες λάθος κινήσεις.

Έτσι τα προβλήματα μινήσκουν πάντα άλυτα τζιαι οι κινήσεις μας ίδιες τζιαι μονότονες. Απλά επειδή φοούμαστε να κάτσουμε τζιαι να δούμε την αλήθκεια κατάματα. Όποια τζιαι αν είναι.