Ιστοριες της Νεας Ληδρας

«Προσπαθούν να με γελοιοποιήσουν!», είπε προχτες στην τηλεόραση ο CEO/CFO της Εκκλησίας Κύπρου. «Σοβαρομιλά τωρά;» εσκέφτηκα μόλις το άκουσα. «Θέλει τζιαι βοήθεια για να γελοιοποιηθεί τούτος ο άνθρωπος;»

Να παραβλέψω το γεγονός ότι εν αρχηγός μιας οργάνωσης που φορεί μαύρα, ολόσωμα φουστάνια τζιαι μια φάουσα χρυσαφικά. Σε ένα άλλο σύμπαν, εννα εμπορούσαμε να πούμε ότι εν cult, σε γκέτο του Χάρλεμ, που λατρεύκει τον Μπάτμαν, αλλά ΟΚ, στην κοινωνία που ζούμε εμάθαμε να το αποδεχουμαστε ως φυσιολογικό. Επίσης εν θα εμβαθύνω στο γεγονός ότι πιστεύκει σε κουφάες που μιλούν, ανθρώπους με φτερά, τζιερκά που αφτέννουν μόνα τους τζιαι ακούει φωνές που αόρατους ανθρώπους στον ουρανό.

Αν έρκουμουν σήμερα τζιαι ελάλουν σας ότι εγνώρισα μια φυλή στην Αφρική, με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, οι παραπάνω θα ελαχταρούσαν που τα γέλια. Άμα βάλεις τον χαρακτηρισμό, εκκλησία τζιαι θρησκεία μπροστά, θεωρείται φυσιολογικό. Φυσικά τούτα αποτελούν μέρος ενός άλλου παραλογισμού που έννεν το θέμα του άρθρου μου.

Φκαίννει να μιλήσει στην τηλεόραση τζιαι λαλεί ότι του κατεβεί. Ένας εθνάρχης που ψάχνει γολγοθά για να ανεβεί, μήπως το βράδυ τον δείξουν την TV. Το τελευταίο διαμάντι, εν τζείνο που εμιλούσε για το ΕΛΑΜ, σάννα τζιαι εν ο προσκοπικός σύνδεσμος Στροβόλου. Ούτε πως την προηγούμενη εβδομάδα, μέλη του αδελφικού τους κόμματος εσφάξαν  ένα κοπελλούι στην Ελλάδα, επειδή εν τους εκάθετουν.

«Ο θεός είπε να αγαπούμε αλλήλους και τους αγαπούμε, αυτούς τους…»

Δαμέ έσφηξε τα δόντια του, έσμιξεν τα φρύθκια του τζιαι εκοτσίνησε σάννα τζιαι έφαε χαλασμένο πιπερούι

«…τους παρείσακτους, τους μετανάστες. Αλλά να παν πίσω στην χώρα τους».

Μιλούμε καμιά επαφή με τζείνα που εδίδαξεν ο Χριστός, δικό του ευαγγέλιο, δική του θρησκεία. Ριμίξ μπαι Χρυσόστομος. Σάννα τζιαι έννεν για πλάσματα που μιλά, σάννα τζιαι εν για χτηνά.

Άκουσα τον, τζιαι αναουλιάστηκα, να μεν χαρώ. Εμαράζωσα, εθύμωσα, όχι μαζί του. Με το γεγονός, ότι η πελλάρα που είπε, εννα ξεκινήσει να χρησιμοποιήται σαν επιχείρημα για να καλύψει ο κάθε αχάπαρος τες ρατσιστικές του αντιλήψεις. Τζιαι σε ένα άλλο επίπεδο, ήταν ούλλα τα κανάλια που πάνω του με τα μικρόφωνα, τζιαι εκουγκιούνταν ποιος εννα γράψει την δήλωση πιο καθαρά. Άμπα τζιαι μείνει καμιά κοτζιάκαρη να μεν δει το κανάλι τους τη νύχτα.

Εκαταντήσαμε να τον θωρούμε παραπάνω που τον Τσουρούλλη, όπου γυρίσεις κανάλι εν τζιαμέ τζιαι κάμνει δηλώσεις. Εν ξερώ, «γράφει στο γυαλί» που λαλούμε, «έσιει το αστέρι»; Για κάποιο λόγο τελοσπάντων τα κανάλια λατρεύκουν τον. Για την παιδεία λαλέι μας, για την οικονομία, για τον ρατσισμό. Μόνο για την θρησκεία εν λαλεί.

Τζιαι επανέρχομαι στο αρχικό μου ερώτημα. Χρειάζεται βοήθεια για να γελοιοποιηθεί τούτος ο άνθρωπος; Εν τα καταφέρνει μια χαρά τζιαι μόνος του;

Εκάθουμουν μπροστά που το τζάκι τζαι εκράτουν την κόρη μου πας στα γόνατά μου. Έππεφτεν πάνω μου, τζαι απλώναμε μαζί τα πόθκια μας πας στην άκρα της φωθκιάς ώσπου να κρούσουν λλίον οι κλάτσες μας τζαι να τραβήσουμε πίσω.
Γέλιο, χαρά, αγκαλιές, φιλιά. Ούτε τηλεόραση, ούτε ράδιο. Μόνο εγώ, το μωρό τζαι η μαγευτική ιδιότητα της φωθκιάς να καταστρέφει κάτι για να μας ζεστάνει.

Γυρίζει η κόρη μου τζαι λαλεί μου. «Παπά, ο Άης-Βασίλης έννα κατεβεί που το τζάκι;». Σχεδόν αδιάφορα, απάντησα: «Έτσι λαλεί η γιαγιά αγάπη μου. Ξέρω γω;».Είδε για λλίη ώρα την φωθκιά. Έγυρε πάνω μου ξανά τζαι επόκνιασε τα μιτσιά της κοκκαλούθκια. Όπως το καττί που κουρνιάζει στο καπό του αυτοκινήτου τες νύχτες του σιειμώνα που εν κρυάδα, ετράβησε τα πόθκια της πάνω στο στήθος της τζαι έσυρεν ένα γελούι.Έσιει κάτι μαουλούθκια όπως τα μήλα τα άγουρα. Τα αμματούθκια της έχουν κόρες μεγάλες, σαν τα κάστανα τζαι άμα γελά, ππέφτουν τα πεπέ μπροστά τζαι εν θωρεί. Εκαθάρισε το μέτωπό της τζαι είπε μου, «ο Άης-Βασίλης εν πασιής», τζαι εσυνέχισε να χαμογελά. «Τζαι επειδή εν πασιής; Τι σημαίνει;», απάντησα.

«Ε, έννα τον φορεί να μπει που την καμινάδα τον Άη-Βασίλη; Αφού εν πασιής», είπε.
Εγέλασα με την παρατήρησή της. Έδωκα της ένα φιλί τσακριστό τζαι είπα «Ο παππούς σου λαλεί ότι η σωλήνα του τζακιού μας εν ‘κοσπέντε μιλίμετρα τζαι έννα τον χωρέσει.»

Εσοβαρεύτηκεν απότομα. Άπλωσε για λλίον το πόδι της μπροστά στην φωθκιά τζαι μόλις ένιωσε να κρούζει ετράβησε το πίσω. Ίσιωσε την ράσιην της τζαι εγύρισε τζαι εθώρεν με. Είσιεν ένα ύφος που εν εσήκωννε περιπαίξιμο.
«Άμα κατεβεί που το τζάκι ο Άης-Βασίλης, έννα κρούσει το κολίν του, παπά! Δε, το τζάκι κρούζει. Κοίτα το!»
Εκρέμμετουν που τα σιείλη μου τζαι επερίμενε απάντηση. Εσκέφτηκα ότι, μπορώ να πλάσω μια ιστορία με απίστευτες συγκυρίες για να την πείσω ότι υπάρχει πράγματι ένας άνθρωπος που φορεί κότσινα ρούχα, γυρίζει τες καμινάδες τζαι αφήνει δώρα.

Τούτες εν οι απλές απορίες ενός μωρού θκυόμισι χρονών. Να της δικαιολογήσω μια ιστορία που εν φκάλλει νόημα; Σε λλία χρόνια να πλάσω μια άλλη ιστορία για το πώς τα καταφέρνει ο Άης-Βασίλης τζαι πάει παντού, τζαι εν παντού, συνέχεια. Στο τέλος να πρέπει να δικαιολογήσω το γιατί ο Άης-Βασίλης πάει σε κάποια μωρά τζαι σε κάποια άλλα εν πάει.
Γιατί όμως; Εν υπάρχει λόγος. «Τα δώρα φέρνει τα ο παπάς τζαι η μάμμα, αγάπη μου. Εν έσιει Άη-Βασίλη», είπα της, τζαι εχάδεψα της τα σγουρά της μαλλιά.

«Α, καλά», είπε. Σαν να τζαι εφκάλλαν ούλλα νόημα τωρά. Έππεσεν πάνω μου ξανά τζαι εποτζοιμήθηκεν σιγά – σιγά.

Κάθομαι τζαι σκέφτομαι, γιατί έρκεται στην Κύπρο μια κάσια με κόκκαλα τζαι βουρούν ούλλοι να την προσκυνήσουν; Για μένα εν τόσο λογικό, όσο ο χορός της βροχής των Ινδιάνων.

Δέχουμαι όμως ότι έσιει κόσμο που το ζητά, έσιει κόσμο που το θεωρεί συνηθισμένο. Εν δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να πιστεύκει σε ό,τι θέλει, είτε τζείνο εν ο Ιεχωβάς, είτε τζείνο εν ο Δίας, είτε τζείνο εν ένα τέρας με πλοκάμια που μακαρόνια τζαι μάθκια κιοφτέδες.

Στην ιστορία με την κασιού, ενοχλεί με σε πρώτο επίπεδο το ότι κανένας δεν ενδιαφέρτηκε να ρωτήσει ποιος επλέρωσε τα έξοδα.

Έξοδα εν τζαι μόνο να μπει στο αεροπλάνο τζαι να έρτει. Έξοδα εν τζαι οι αστυνομικοί που έννα την προσέχουν τζαι οι τελετές υποδοχής με «τιμές αρχηγού κράτους».Αλλά, χάτε, ανάθεμμαν ‘τα. Δαμαί γοράζουν λιμουζίνες τζαι πιάννουν αυξήσεις σε τζαιρούς που κόφκουν επιδόματα που ανάπηρους τζαι φτωχά μωρά. Εννα αντραπούν να δώκουν λεφτά να στήσουν μια παράσταση για να «αναπτερωθεί το θρησκευτικό φρόνημα» του κόσμου;

Σε δεύτερη σκέψη, διερωτούμαι γιατί ο Πρόεδρος ενός ευρωπαϊκού κράτους βουρά πρώτος να προσκυνήσει την κασιούα. Αν πιστεύκει σε έτσι πράματα, μαγκιά του. Τζαι η κόρη μου πιστεύκει ότι ο πουλούκκος της γιανίσκει τα ουββά.

Γιατί λοιπόν η Εκκλησία τζαι η κυβέρνηση συνεργάζουνται για να στήσουν τούτα τα παναύρκα ούλλα; Θέλω να ρωτήσω, έσιει πραγματικά κανέναν που πιστεύκει ότι τους παπάες κόφτει τους το μοναστήρι του Αποστόλου Αντρέα; Αν τους ένοιαζε θα το εσάζαν που χρόνια πριν [τα οδοφράγματα εν ανοιχτά που το 2003]. Τζαι κατ’ επέκταση, έσιει κανέναν που πιστεύκει ότι αν έσιει Χριστό που πάνω μας κόφτει τον, για που την κασιούα με τα κόκκαλα, για που το μοναστήρι που μάσιεται να ππέσει;

Έσιει κόσμον που θκιακονά σελίνια να γοράσει γάλατα τζαι ψουμιά των κοπελλουθκιών του. Ανεργία, αβεβαιότητα, παρακμή, απελπισία όπου γυρίσεις. Τι πιο αποτελεσματικό που μιαν καλοστημένη παράσταση για να αποσπαστεί η προσοχή των άβουλων μαζών του λαού.
Σε γενικές γραμμές, ο κόσμος σταματά να ασχολείται για λλίον με τα προβλήματα που επροκαλέσαν οι πολιτικοί τζαι οι τραπεζίτες. Η κυβέρνηση φαίνεται θεοσεβούμενη τζαι ταπεινή στα μάθκια του λαού, κατ’ επέκταση δημιουργά την ψευδαίσθηση ότι εν τζαι τίμια, ενώ την ίδια στιγμή καλοπιάνει τον μεγαλύτερο επιχειρηματικό όμιλο της Κύπρου.

Η Εκκλησία αποδεικνύει ότι ασχολείται τζαι με άλλα πράματα εκτός που μετοχές τζαι τράπεζες, ενώ ικανοποιεί την ανάγκη του κόσμου για μαγικά τζαι θεϊκές παρεμβάσεις. Τζαι το σημαντικότερο; Τες εργασίες αναστήλωσης της εκκλησίας που τόσα χρόνια δεν τους έκοφτεν να σάσουν, επιβαρύνονται να πλερώσουν σε κάποιον βαθμό οι κοτζιάκαρες τζαι τζείνοι που πιστεύκουν ότι οι πεθαμένοι κάμνουν θαύματα. Είδετε πόσα πράματα μπορεί να κάμει μια κασιούα με