Ιστοριες της Νεας Ληδρας

Waiting for your life to begin
Waiting for your team to win
Waiting for the bus to arrive
Waiting for your kid to strive
Waiting for the rain to pass
Waiting for the bell after class
Waiting for the job of your dream
Waiting for things to become what they seem
Waiting for inspiration to come
Waiting to become rich and then some
Waiting for a person to change
Waiting for motion to become a range
Waiting for a bad mood to disappear
Waiting for your head to clear
Waiting for your boss to see your worth
Waiting for heaven on earth
Waiting for what is your due
Waiting for a cue
Waiting for someone to understand
Waiting for your enemies to be banned
Waiting for the world to get better
Waiting for that liberating letter
Waiting for something that will never come
Waiting for things to become undone
Waiting for wisdom to teach you
that waiting is just loosing time to get through

(…) Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό “τί” καί τό “έ”
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά (…)

(…) Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα (…)

(…) Πουθενά δέν πάω ,μ’ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ’ακούς

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς,μ’ακούς
Σ’άλλη γή,σ’άλλο αστέρι,μ’ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ’ακούς

Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ’άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ’ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ’ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ’ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ’ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς

Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει — ακούς;
Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,σ’αγαπώ,μ’ακούς…

Λυπάμαι που δεν έγινα μια θάλασσα για σένα

Να με κοιτάς νοσταλγικά με τα μαλλιά βρεγμένα

Λυπάμαι που δεν έγινα Σαχάρα να ουρλιάζεις

Κάτω από τ’ άστρα από χαρά να κλαις, ν’ ανατριχιάζεις

Λυπάμαι που δεν έγινα βράχος να ξαποστάσεις

Βότσαλο αψηλάφητο να σκύψεις να το πιάσεις

Είναι που όλα ήρθαν αργά και πώς να συνηθίσω

Την άπειρή σου ομορφιά, τον τρυφερό σου ίσκιο

Είναι που όλα ήρθαν αργά και πώς να συνηθίσω

Την άπειρή σου ομορφιά μαράθηκα πριν ζήσω

Πολλούς θανάτους έζησα μα σαν κι αυτόν για σένα

Πολλούς θανάτους έζησα μα σαν κι αυτόν κανένα

Μια νύχτα πήρα την ομορφιά στα γόνατά μου και τη βρήκα πικρή και τη βλαστήμησα.

Oπλίστηκα ενάντια στη δικαιοσύνη δραπέτευσα…

Μάγισσες, μιζέρια, μίσος εσείς θα διαφυλάξετε το θησαυρό μου!

Kατόρθωσα να σβήσω απ’ τα λογικά μου κάθε ελπίδα ανθρώπινη.

Mε ύπουλο σάλτο χίμηξα σα θηρίο πάνω σ’ όλες τις χαρές σας να τις κατασπαράξω.

Επικαλέστηκα τους δήμιους να δαγκάσω πεθαίνοντας τα κοντάκια των όπλων τους.

Επικαλέστηκα κάθε οργή και μάστιγα να πνιγώ στο αίμα, στην άμμο!

H απόγνωση ήταν ο θεός μου!

Κυλίστηκα στη λάσπη, στέγνωσα στον αέρα του εγκλήματος, ξεγέλασα τη τρέλα!

Kαι η άνοιξη μου πρόσφερε…

Tο φρικαλέο γέλιο του ηλίθιου…

Με σιχαίνονται οι μέρες με σιχαίνονται

με κοιτάνε σαν να βλέπουν κάποιο τέρας

κι όλες τρέχουνε Θεέ μου, κι όλες τρέχουνε

όλες τρέχουνε να κρυφτούνε από μένα…

Με σιχαίνονται κι οι νύχτες με σιχαίνονται

με κλωτσάνε έξω από τα ωραία τους λημέρια

κι όλα καίγονται Θεέ μου, όλα καίγονται

όλα καίγονται μαζί με μένα…