Ιστοριες της Νεας Ληδρας

Το 1996 στην Δερύνεια, μια ομάδα Τούρκων (οι πολιτικά ορθοί χαρακτηρισμοί εν περιττοί στην προκειμένη περίπτωση) ήβραν ένα Κυπραίο, εγκλωβισμένο μέσα σε ένα συρματόπλεγμα. Επειδή για τους Τούρκους, Έλληνας ίσων εχθρός, εδώκαν του τόσο ξύλο που κυριολεκτικά εσκοτώσαν τον.

Εγώ ήμουν 16 χρονών. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα να φκάιννει τόση βία τζιαι τόσο μίσος. Σιγά, σιγά όμως, άρκεψα να καταλαβαίνω ότι, το μίσος φυτεύκεται μες τες ψυσίες των ανθρώπων που τον τζιαιρό που εν μωρά. Όπως την βασιλιτζία. Τζιαι άμα το περιποιέσαι τζιαι ποτίζεις το σωστά τζιαι συχνά, πολίει, τζιαι απλώνει κλωνιά τζιαι φύλλα τζιαι τυλίει ούλλες τες αισθήσεις τζιαι τα συναισθήματα. Συμπεριλαμβανομένης, της λογικής, της συμπόνιας, της κατανόησης, της αντίληψης, του οίκτου.

Οι βρωμότουρτζιοι, ελαλούσαμε, ποιός δέρνει ένα αβοήθητο άνθρωπο μέχρι θανάτου;

Προχτές είδαμε το ζωντανά στο Νουέβο Κάμπο. Οι Ομονοιάτες, να δέρνουν ένα Αποελλίστα, με τα ρόπαλα του μπέιζμπολ τζιαι με ότι άλλο εβρίσκαν μπροστά τους. Τι διαφορά έχουν τούτοι οι άνθρωποι που τους Τούρκους που έδερναν τον Ισαάκ στην Δερύνεια το ’96; Η μάλλον, καλύτερα, τι ομοιότητα έχουν; Είναι ούλλοι τους χτηνά. Έχουν το διανοητικό πηλίκο τζιαι την συναισθηματική ικανότητα ενός αρνιού.

Τα χτηνά εν άκακα τζιαι εν θα πειράξουν κανένα εκτός τζιαι αν νιώσουν ότι κινδυνεύκει η ζωή τους. Τούτοι όμως δέρνουνται όπου φτάσουν, όπου βρεθούν τζιαι εν επικίνδυνοι για ούλλους μας.

Ποιός φταίει όμως τζιαι ποιά εν η λύση;

Η λύση κατ’ αρχάς δεν είναι η υπερβολική αστυνόμευση. Σιγά να μεν δώκουμε αφορμή του κράτους να γεμώσει τον τόπο μπάτσους τζιαι να ταπανίαζουν όποιον φτάσουν. Δέτε την Ελλάδα που όποτε έσιει μάππα, η Αθήνα γίνεται εμπόλεμη ζώνη, γεμώνει κλούβες τζιαι μπάτσους με πανοπλίες.

Εν δικαιολογώ τους φανατικούς οπαδούς, εν μπορώ όμως να τους επιρρίπτω ούλλη την εύθηνη. Την πραγματική εύθηνη σε τούτα τα τριτοκοσμικά παρατράγουδα, έχουν την τα κόμματα τζιαι οι ομάδες.

Οι ομάδες κομματικοποιούνται τζιαι κόμματα θέλουν τζιαι συνδέονται με συγκεκριμένες ομάδες. Διχάζουν τον κόσμο, φυτεύκουν το μίσος τζιαι διαιωνίζουν την αντιπαράθεση μεταξύ του λαού. Αριστεροί – δεξιοί, Ομονοιάτες – Αποελλίστες, Ανορθωσιάτες – Σαλαμιναίοι, Απολλωνίστες – Αελλίστες. Εν θα αναλύσω την κοινωνιολογία της πολιτικής, αλλά τα κόμματα συμφέρει τα να είμαστε διχασμένοι τζιαι να θεωρούμε κάποιες ομάδες ανθρώπων εχθρούς μας. Έτσι αναλαμβάνουν τον ρόλο του προστάτη τζιαι κρατούν τον κόσμο φοιτσιασμένο τζιαι κοντά τους.

Που την άλλη οι εκπρόσωποι των ομάδων, αν είχαν ευκαιρία θα εδέρνουνταν τζιαι οι ίδιοι μεταξύ τους. Τα διοικητικά συμβούλια, οι προπονητές ακόμα τζιαι οι παίκτες κάποιες φορές, βρίζουνται τζιαι αλληλοκατηγορούνται. Οι ίδιοι εμφανίζονται σαν εχθροί, σαν εμπόλεμες δυνάμεις. Οπόταν τζιαι οι οπαδοί τους, έτσι τους αντιλαμβάνουνται τζιαι έτσι αντιδρούν. Σαν οργανωμένοι στρατοί των ομάδων.

Η λύση είναι να καθοδηγηθούν με κάποιο τρόπο, οι φανατικοί οπαδοί των ομάδων, στο να καταλάβουν ότι, δεν έχουν λόγους ουσίας να μαλλώνουν. Τούτο μπορεί να γίνει μέσα που την σωστή παιδεία, που οργανωμένες εκστρατείες τζιαι τέλος (όσο λυπηρό τζιαι αν ακούεται) που τον αυστηρότερο έλεγχο των γηπέδων τζιαι την επιβολή αυστηρών ποινών στους οπαδούς τζιαι τες ομάδες.

Γιατί εν γίνεται τούτο τόσα χρόνια;

Απλούστατα, τα κόμματα, μέσα που το θέαμα, ελέγχουν τες μάζες. Την πολιτεία ελέγχουν την τα κόμματα τζιαι η πολιτεία δεν θα επιβάλει ποττέ νόμους που να βλάψουν τα συμφέροντα τζείνων που την ελέγχουν.

Άμα ο "πρόεδρος όλων των Κυπρίων" πάει σε ματς της Ομόνοιας, σκεφτείτε που εφτάσαμε.

Εν είμαστε ούλλοι Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Κάποιοι που μας εννεν καν Χριστιανοί τζιαι κάποιοι εν απλά άθεοι.

Συνταγματικά έχουμε το δικαίωμα να πιστεύκουμε σε ότι θέλουμε ή να μεν πιστεύκουμε καθόλου. Έχουμε επίσης, καλώς ή κακώς, το δικαίωμα να μεγαλώνουμε τα παιθκία μας με βάση τις προσωπικές μας αντιλήψεις τζιαι να τους μεταδίδουμε την κοσμοθεωρία μας, βασισμένοι στις εμπειρίες τζιαι τα βιώματα μας. Κάποιοι πρέπει να χωνέψουν επιτέλους ότι, δεν είμαστε Ελληνορθόδοξο Χριστιανικό έθνος τζιαι ότι δεν έχουν το δικαίωμα να μας επιβάλλουν την θρησκεία τους τζιαι τες πεποιθήσεις τους, είτε που μέσα που την κοινωνικο-πολιτική ζωή του τόπου είτε που μέσα που τα σχολεία.

Με βάση ποιού νόμου, τα σχολεία έχουν μες τες τάξεις εικόνες τζιαι σταυρούς τζιαι σύμβολα του Χριστιανισμού;

Στα σχολεία πλέον φοιτούν μαθητές που διάφορες τζιαι διαφορετικές θρησκείες. Με τούτη τη λογική, γιατί να μεν υπάρχουν σύμβολα που ούλλες τες θρησκείες, για να ικανοποιούνται ούλλες οι θεωρείες.

Με βάση ποιού νόμου επίσης, στα σχολεία έρκουνται παπάες για να εξομολογήσουν τα μωρά;

Σίουρα θα πείτε, εν τζιαι αναγκάζει κανένας τα μωρά να εξομολογούνται.

Άμα πίαννεις ένα κοπελλούι 12-13 χρονών, γεμώννεις το τύψεις για ούλλα όσα κάμνει τζιαι μετά λαλείς του ότι η λύση είναι να εξομολογηθεί, τότε ποίες επιλογές του διάς; Επίσης, το να αρνηθεί κάποιος να εξομολογηθεί, συνεπάγεται στο ότι θα στιγματιστεί τζιαι θα δακτυλοδείχνεται που ούλλο το σχολείο τζιαι τους καθηγητές.

Γιατί πρέπει τα κοπελλούθκια να πηαίνουν εκκλησία με το σχολείο τους τζιαι γιατί πρέπει κάθε πρωί να κάμνουν προσευχή πριν να ξεκινήσουν το μάθημα;

Σε γενικές γραμμές, γιατί νεκατόννεται η θρησκεία με την μάθηση!

Όποιος θέλει να εξομολογήσει ή να πάρει το κοπελλούι του εκκλησία, μπορεί να το κάμει τζιαι μόνος του, σωστά;

Τούτα ούλλα εν πρακτικές τες οποίες επέβαλε η εκκλησία στον κόσμο για να μπορεί να τον ελέγχει σε ούλλη του τη ζωή. Τούτες οι μεθόδοι συμβάλλουν στο να μεν αμφισβητούμε την εκκλησία σε οτιδήποτε κάμει τζιαι πεί. Γιαυτό τζιαι οι παραπάνω δεν ασχολούνται με το ότι η εκκλησία της Κύπρου εν ο μεγαλύτερος επιχειρηματίας τζιαι ότι αντι να χτίζει νοσοκομεία τζιαι κλινικές αποκατάστασης, κτίζει μόλλ τζιαι ξενοδοχεία.

Για μένα η εκκλησία, όπου ενεκατώθηκε έκαμε ζημιά τζιαι δεν πρέπει να έσιει έλεγχο ούτε τζιαι ρόλο σε οτιδήποτε άλλο, εκτός που τα παναύρκα τζιαι τα εξαπτέρυγα της.

Τζιαι όι, εν συγχήζω την εκκλησία με την θρησκεία. Η εκκλησία θέλει να φαίνεται ότι εν ο εκπρόσωπος του θεού στην γή τζιαι ότι, ότι κάμνει εν θέλημα του κυρίου τζιαι αν την αμφισβητήσουμε εννα πάμε ούλλοι στην κόλαση. Τούτο κάμνει το μέσα που τες θρησκευτικές διδαχές.

Ναι λοιπόν, κάποιοι που εμάς εν γουστάρουμε να σωθούμε τζιαι σε κάποιους που εμάς δεν αρέσκουν οι σωτήρες. Πλέον εν τζιαι νόμος της Ευρωπαικής Ένωσης τζιαι επειδή επελλάνετε μας ότι πρέπει να γίνουμε Ευρωπαίοι, σεβαστείτε το δικαίωμα μας να αναγίωννουμε τα κοπελλούθκια μας όπως θέλουμε.

Ακόμα τζιαι το δικαίωμα της σωτηρίας της ψυχής, εν προσωπικό τζιαι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός μας ξεχωριστά.

Ο Χριστός είπεν το καθαρά. Όποιος θέλει, πίσω μου ας έλθει. Όποιος έν θέλει γούστο του τζιαι καππέλο του τζιαι αναλαμβάνει τες ευθήνες του.

Προχτές το μεσημέρι, οδηγούσα την μοτοσυκλέτα μου που τα φώτα του Μιλάνο με κατεύθηνση τα φώτα του Κύκκου.

Πολλή κίνηση ως συνήθως τζιαι εκνευριστική ζέστη.

Στα φώτα, στημένα σπιτούθκια του Ραδιομαραθώνιου. "Μόνο η αγάπη μπορεί".

Νεαροί με πορτοκαλιές φανέλες, κρατώντας μπλοκ με λαχνούς, απαλλάσσουν τον καθένα μας που τες τύψεις του ότι, δεν φακκούμε πενία για το ποιός ζει τζιαι ποιός πεθανίσκει δίπλα μας. Το βάλσαμο στην συνείδηση μας.

Ούλλοι ανοίαν το παράθυρο να γοράσουν λαχνό, να προσφέρουν για τον συνάνθρωπο τους τζιαι στην απέναντι πλευρά του δρόμου, ένα ποδήλατο πεσμένο στην άσφαλτο, ένας χαμένος γέρος ξυπόλυτος τζιαι ένα αυτοκίνητο σταματημένο λλίο πιο πίσω του.

Στο έδαφος, πεταμένα δίπλα που το ποδήλατο, διάφορα αντικείμενα. Ένας κκεσές του γιαουρτιού, λλία κομμάτια αντίδωρο της εκκλησίας, μια σακούλα πλαστική με κονσέρβα τόνο τζιαι ντομάτες τζιαι άλλα πολλά.

Εκατάλαβα ότι κάτι έγινε τζιαι εσταμάτησα. Επήα κοντά στον γέρο. "Θείε είσαι καλά;" ερώτησα τον. Χαμένος ο γέρος απαντά μου "Εκτύπησε μου ένας με το αυτοκίνητο τζιαι έφυε". Ο γέρος εν ήξερε πού ήταν, τί έγινε καλά, καλά. Εν ήξερε τί να πρωτοκάμει, να μαζέψει τα πράματα του που σκορπίστηκαν σε ολόκληρο τον δρόμο, το ποδήλατο του που σχεδόν εδιαλύθηκε, τα παπούτσια του, να κάτσει να δει τις πληγές του, να γυρέψει να καταλάβει ποιός του εκτύπησε.

Πίσω του ήταν σταματημένο ένα αυτοκίνητο. Εκόντεψα του τζιαι έσιυψα να μιλήσω με τον οδηγό. Ο οδηγός, ένας ανάπηρος με αναπνευστήρα σε κατάσταση σοκ. Άρκεψα να τηλεφωνώ αστυνομία, τίποτε. Εδοκίμασα το νοσοκομείο, ξανά τίποτε. Ο κόσμος επερνούσε που την απέναντι πλευρά, επροσπερνούσε που την δική μας πλευρά τζιαι η μόνη του αντίδραση ήταν να γυρίσει να μας δει με περιέργεια.

Έβαλα τον γέρο τζιαι έκατσε στο πεζοδρόμιο τζιαι εμάζεψα τα πράματα του που το έδαφος. Λαλώ του "Θείε έσιεις κανένα να πιάσω να έρτει να δαμέ;" έδωσε μου το τηλέφωνο κάποιου φίλου του που δουλέφκει μαζί του στην Αρχιεπισκοπή. Ο "φίλος" του γέρου ενημέρωσε με ότι έσιει δουλεία τζιαι ότι "έννα δει" αν θα έρτει. Έκλεισε μου το. Τελικά έδωσε μου το τηλέφωνο της αδερφότεχνης του η οποία έπιασε ασθενοφόρο τζιαι εξεκίνησε να έρτει στην σκηνή.

Επήα στο αυτοκίνητο του ανάπηρου, ο άνθρωπος ήταν να πεθάνει που το άγχος του. Απολογήθηκε χίλιες φορές, έδωσε μου το τηλέφωνο του, της ασφάλειας του, υπόγραψε μου χαρτί ότι παραδέχεται ότι έφταιε για το δυστύχημα τζιαι ότι θα επλέρωνε ούλλα τα έξοδα του γέρου.

Μόλις ηρεμήσαν τζιαι οι δύο, εσταμάτησε ένας αστυνομικός να δει τι εσυνέβηκε (ναι έσιει τζιαι καλούς μπάτσους). Έφτασε τζιαι η άμπουλα (ομολογώ σε ελάχιστο χρόνο) τζιαι μετά που λλίο η αρφότεχνη του παππού. Έδωκα τους τα στοιχεία μου, εβεβαιώθηκα ότι ήταν όλα υπό έλεγχο τζιαι ετράβησα τον δρόμο μου.

Εγώ εν εγόρασα λαχνό του Ραδιομαραθώνιου. Αφιέρωσα όμως μισή ώρα που την ζωή μου να βοηθήσω ένα ανάπηρο τζιαι ένα γέρο που είχαν δυστύχημα.

Λυπούμαι που έσιει κόσμο που πραγματικά πιστεύκει ότι η καλοσύνη τζιαι ανθρωπιά, μετρούνται με το πόσα χαρτούθκια εννα γοράσεις, μια φορά τον χρόνο.