Εν έχουμε πολλά να πούμε πίον.
Η κούραση της μέρας, η κούραση της ζωής, η μονοτονία της καθημερινότητας. Ούλλα λλίο, πολλά επαίξαν ρόλο, εβοηθήσαν να απομακρηνθούμε ο ένας που τον άλλο.
Μέρα με την μέρα συμπεριφερούμαστε παραπάνω σαν δορυφόροι ο ένας στην ζωή του άλλου.
Ο ένας στην τροχία της ζωής του άλλου, να γυρίζει ασταμάτητα τζιαι αδιάφορα, επ’ αόριστον. Μάλλον ώσπου να λείψει η παταρία του μια μέρα.
Σκέφτουμε χρόνια να σου μιλήσω, να σου πώ ότι άρκεψα να σε ξεχάννω. Η γενέκα που αγάπησα στα κοσπέντε μου, εν μια απομακρισμένη ανάμνηση πλέον. Κάθε φορά όμως κάτι μπαίννει μες την μέση.
Πότε τα μωρά, πότε η δουλεία, κάποιες φορές οι καυκάες μας. Οι υποχρεώσεις μας συνήθως, ότι πάντα έχουμε κάτι να κάμουμε, κάπου να πάμε, κάποιον να δούμε.
Τους γονιούς μου, τους δικούς σου, τους φίλους μας, τους συναδέλφους μας.
Με ούλλους βρεθούμαστε συχνά.
Εμείς βρεθούμαστε, στην τελική, μόνο πέντε λεπτά κάθε νύχτα.
Όσο χρειάζεται για να ποτζοιμηθεί ο καθένας στην μερκά του, στο κρεβάτι μας.
Εν απίστευτος ο τρόπος που εμάθαμε να ζούμε, μετα που τόσα χρόνια ο ένας δίπλα στον άλλο. Εντελώς μηχανικά.
Ούλλα εν σε μια άψογη γραμμή κίνησης, όπως τες τροχαλίες που συσκεύαζουν μπουκάλια στα εργοστάσια.
Το πότε εννα φάμε, το πότε εννα τζοιμηθούμε, ακόμα τζιαι το πότε θα κάμουμε έρωτα.
Κάποτε άνοιες την πόρτα την ώρα που έκαμνα ντούς τζιαι έφκαλλες τα ρούχα σου για να μπείς μέσα μαζί μου.
Τωρά απλά κτυπάς μου την πορτά για να κάμνω γλήορα, μάλλον επειδή βιάζεσαι να λουστείς, να είσαι τελειωμένη με στεγνά μαλλία, την ώρα που εννα δείχνει «Τα μυστικά της Εδέμ» η τηλεόραση.
Σήμερα το πρωί εστάθηκα προφίλ μπροστά που τον καθρέφτη τζιαι εθωρούσα την τζοιλία που εκατέβασα. Άρκεψα να γερνώ..τζιαι εσύ το ίδιο.
Εν ήξερα ότι η ηλικία, εν αντιστρόφως ανάλογη της θέλησης για ζωή.
Όσο μεγαλώνουμε, τόσο βαρκούμαστε να ζήσουμε, τόσο τραβιούμαστε τζιαι κλειούμαστε στο προσωπικό μας κελί.
Νίωθω ότι εκάμαμε το χρεός μας στην κοινωνία, εγνωριστήκαμε, επαντρευτήκαμε, εκάμαμε μωρά..
Πλέον το μόνο που μεινίσκει είναι να περιμένουμε.
Να περιμένουμε την μέρα που θα πεθάνουμε, είτε που μια αρρώσκια, είτε που κάποιο δυστήχημα ή στην σιειρόττερη περίπτωση, που φυσικά αίτια. Μετά που πολλά χρόνια δηλαδή..
Εν λλίες που τες πολλές ασυνάρτητες τζιαι παράξενες σκέψεις που γυρίζουν μες το νού μου που και που.
Χρειάζεται πολλή θάρρος να σου μιλήσω, να σου πώ ούλλα όσα νίωθω.
Να σου πώ ότι επεθύμισα σε. Να δώ αν σκέφτεσαι τζιαι εσύ το ίδιο.
Χρειάζεται πολλή θάρρος, αλλα τζιαι εσύ εν βοηθάς.
Με το να κάθεσαι απέναντι μου τζιαι να θκιαβάζεις το “Madame Figarro” αντί να μου μιλάς.
H μετα-ερωτική ζωή εν όπως την οικονομίαν με τους κύκλους της. Έσιει υφέσεις σε σχήμαν V. Κατάθλιψη έντονη, τόσον έντονη που ξυπνά τζιαι τους θκυό τζιαι μετά την ύφαισην εν πιό ωραία. Υπάρχουν επίσεις τζιαι τα W. Ππάττα κάτω τζιαι ώστι να σηκώσεις κκελλέν ξαναππάττα. Αλλά επειδή έπαθες την μιαν φοράν δεν μένεις πουκάτω ούτε εσύ ούτε η άλλη τζαι η σχέση ξαναρχίζει. Υπάρχουν όμως τζιαι οι υφαίσεις τύπου U. Η σχέση πάει πουκάτω του κώλου τζιαι μεινίσκει καμπόσον τζιαιρόν στην μιζέριαν. Ώς που μιαν φοράν βαρκέται ο ένας που τους θκυό ή τζιαι οι θκυό μαζίν τζιαι ξαναφκάλλουν την σχέσην που τα σκατά. Τζιειαμέ που δεν έχει μέλλον είναι οι υφαίσεις L . Κόπωση, κατάπτωση, τζιαι μινείσκει πουκάτω διότι βολεύκει τζιαι τους θκυό.
Από ότι συγκόφκω οι ήρωες σου δεν πάσχουν από ύφαισην L. Ο λεβέντης σου σικκιρτίζεται τζιαι μάλλον για ύφαιση U πρόκειται. Μιαν ημέραν εν να ανοίξει τζιείνος την πόρταν σαν εν να λούννεται η θεά. Θα έχει κανονίσει τα κοπελλούθκια να λείπουν στην γιαγιάν. Τζιείνη θα αρκέψει να δυσφορεί ότι βιάζεται, καρτερά η κομμωτρια τζια τα γνώστά. Ο λεβέντης σου θα πάει ακάθεκτος όπως τον τζαιρόν του μεγάλου έρωτα. Αποφασισμένος ότι ξέρει τι θέλει δεν θα της αφήσει επίλογήν. Η κομμώτρια θα μείνει να καρτερά, διότι η θεά αυτήν την κατάστασην καρτερά χρόνια. Να μην έχει επιλογήν μπροστά στην έλξην φωθκιάν του αρσενικού την οποίαν ενόμιζεν για στάχτην.
Έτσι εν η ζωή φίλε μου. Τα όνειρα γίνουνται αναμνήσεις, ο έρωτας συνήθεια, η ζωή επιβίωση. Τζιαι το σιειρόττερο ένι ότι κλείουμε τον εαυτόν μας μες στο κλουβί τζιαι εν θέλουμε να φκούμεν έξω. Λες τζι εγεννηθήκαμε για τζιείνον το κλουβί τζιαι τίποτε άλλο.
εμενα άλλα μου είπε η ζωή παιδια!
μου ειπε οτι εχει πολλές ζωές, πολλά διαφορετικα ειδη σχεσεων, πολλά διαφορετικα μονοπατια, πως η “γραμμη” μια σχεσης ειναι εκλογικευση και οτι ειναι πλασματικη…
τα κοινα χαρακτηριστικα είνια κοινα μονο οταν ακολουθεις μικρες ή μεγαλες αρρωστιες/παθολογιες/τελματα με κοινα συμπτωματα…
η ιδια η ζωή είναι πολυ πιο συνθετη, ενδιαφερουσα, πολυεπιπεδη, ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ
και έννοια σας, πέρασα και εγω έξω απο πόρτες τουαλέτας που καποιος έκανε ντουζ και την χτυπησα με ανυπομονησια και χώστηκα και εγω π΄σιω απο ενα περιοδικό γιατι φοβόμουν τι θα με ρωτουσαι η ματια του άλλου…
αν δεν τα περάσεις δεν τα ξεπερνας – δεν γνωρίζεις ποτέ τι σου λειπει..
και αν δεν γνωρίζεις τι σου λειπει δεν αναζητάς ποτέ τοδιαφορετικό… “εκεινο” !
αλλα βγηκα… μπηκαμε και βγηκαμε πολλές φορές και θα μπουμε και θα βγουμε πάλι (αν ημαστε τυχεροι/ες)
αναμεσα σε εκεινα που μου είπε διαφορετικα η ζωή μού είπε και αυτο:
η σχεση δεν ειναι το άτομο…
το 3ο υπάρχει όσο είναι ζωντανο αλλά δεν εινια ο εαυτος – η εαυτή
η απολυτη ταυτιση δεν οδηγει πουθενα γιατι δεν ειναι αληθινη…
και εκει υπαρχει η Επιθυμια, η Αναγκη, η Αναζητηση, η Χαρα, ο Ερωτας, η Διαφορετικοτητας, η Ελξη, η Ανανεωση, η λαχταρα-να-μην-εισαι-διαφορετικος-εξω-απο-οτι-εισαι-μέσα-σου…
στη θεωρια των σχεσεων φυσικα και ο ερωτας μπορει να αναζωοπυρωθει
αν υπαρχει Αναγκη και Επιθυμια (και στους δυο και με το ιδιο timing – φεξε μου και γλυστρησα δηλαδη)
το μυαλο είναι τέρας – οτι του βαλεις γεννα!
στην πραγματικοτητα τυχεροι οσοι ζουν με τις επιλογες τους…
ε τζιαι τους καταλαβουν όλοι
μονο οι ίδιοι και οσοι ειναι πραγματικα κοντα τους
εμεις με ποιους θελουμε να “ζησουμε”???