«Έφας με τζαι κατάλυσες με, ρε πορνόγερε. Σαρανταπέντε χρόνια, έφκαλες μου την ψυσιή μου, να πεθάνω να πάω στ’ ανάθθεμα να ησυχάσω που λλόου σου τζαι να σε αφήκω να σε φαν οι ποντιτζοί». Σαν του εμίλαν, εφάκκαν το σινί μες στην βούρνα τζαι έτριφεν με το ττέλλι τες μίλλες να ξικολλίσουν. Ευτυχώς που ήταν αλουμινένιο το σινί γιατί αν ήταν τρόπος είσιεν να τρίφει τον άντρα της να τον ξηπετσίσει που τα νεύρα της. Φοητσιασμένος, αμήχανος τζαι προσπαθώντας να κρατήσει μια ψύχραιμη στάση είπε «Μα είνταμ’ που σου έκαμα μάνα μου τζαι φωνάζεις τωρά; Άφησ’ τα πιάτα τζαι έλα να συντύχουμε».
Προσπαθώντας να επιβάλει την αντρική του παρουσία στο δωμάτιο, εγύρισε την καρέκλα πλάγια τζαι εκούμπισε τον ώμο του στην τζεφαλαρκά. Έβαλε το ένα πόδι πάνω στο άλλο, έφκαλε την πατερημίν τζαι εδιάταξε με αβεβαιότητα: «Άτε, ψήσε θκυο καφέδες τζαι έλα κάτσε δαμαί μιτά μου να συντύχουμε».
Όπως εγύρισε να τον δει, έσυρε του με ούλλη της την δύναμη το ττέλλι των πιάτων. «Έν’ την κκελλέ σου που έννα σου σσίσω οξά έννα σου ψήσω τζαι καφέ», ετσιρίλλισε. Εκοτσίνισε το πρόσωπο της τζαι τα μαλλιά της εππέσαν μες στα μούτρα της. Εσκούπισε τα σιέρκα της πας την κλαδωτή ποθκιά, που είσιεν ράψει μόνη της που ένα παλιό νεανικό της φόρεμα. Βιαστικά, επλησίασε τον άντρα της τζαι έσσυψε να μαζέψει το ττελλούι.
Έπιασε την που το μπράτσο τζαι έσφιξε την. Τα βλέμματα τους εσμίξαν τζαι εδημιουργήσαν ηλεκτρικό πεδίο μεταξύ τους. Μμάθκια γεμάτα θυμό, απογοήτευση, που κρύφκουν σσιλιάες μηνύματα, μέσα στις κόρες τζαι στα χρώματα που πάλλονται ακανόνιστα τζαι νεκατώννουνται όπως τες κουφάες μες στον λάκκο.
Ψιθυριστά τζαι ήρεμα είπε της «μεν γελαστείς να μου ξανασύρεις τίποτε». «Γιατί;» εφώναξε τζείνη τζαι ετράβησε το σιέρι της σπρώχνοντας μακριά. Τζείνο το γιατί. Επεράσαν πολλές σκέψεις που τον νου του. Όχι μόνο τωρά, τζαι σε άλλους καφκάες. Ποττέ εν εμπόρεσε να τελειώσει τούτη την πρόταση. «Γιατί έννα σε δέρω!», «Γιατί έννα φύω να σε αφήκω!», «Γιατί έννα τα σπάσω ούλλα δαμέσα!». Ποττέ εν απάντησε τούτο το γιατί, το προκλητικό. Το γιατί που εξίντυννε που πάνω του ούλλη την μαγκιά, τον αντρισμό του.
«Έν’ με το αβρατινί, σιχτιμινί κόρη μου; Εκαταντήσαμε να μεν μπορούμε να πούμε μια κουβέντα σιόρ! Είντα εφουτουνιάστηκες σαν ήταν ο κουμπάρος δαμαί», είπεν της, εσηκώθηκε πάνω, άνοιξε τα σιέρκα του επικαλούμενος τους ουρανούς τζαι έδεισε τα φρύθκια του.
«Άλλο μιαν κουβέντα, τζαι άλλο να συναγλύφεσαι όπως τον κάττο τζαι να γλυκοθωρείς τες ζάμπες της κόρης του κουμπάρου. Έν’ μωρό ρε, ‘εν’ μωρό, εμπορούσε να εν αγγόνισσα σου ρε, πόρνε».
Εγεμώσαν τα μμάθκια της. Έφκαλεν την ποθκιά, εμάτσιασε την τζαι έφερε την κοντά στο πρόσωπο της. Έχασε για μια στιγμή την ισορροπία της τζαι εκούμπησε στον παραστατό της πόρτας. Άρκεψε να νεκαλλιέται «Έσπασες με ρε…έσπασες με…». Έκατσε χαμαί, τζαι όπως το φτερούγισμα που φεύκει εμουρμούρισε: «Εγέρασες με ρε…».