Ιστοριες της Νεας Ληδρας

Προχτές, επήαμε με τους συναδέλφους μου στα Καμινάρια, να φάμε σε ένα καφενείο – ταβέρνα που ακούσαμε ότι κάμνει ωραίο μεζέ.

Τα Καμινάρια, για όσους δεν γνωρίζουν, είναι ένα γραφικό χωρίο στην Νότια Μαραθάσα. Βρίσκεται στο σταυροδρόμι Λευκωσίας, Λεμεσού τζιαι Πάφου τζιαι είναι σε μια καταπράσινη τοποθεσία κοντά στον ποταμό Διάριζο. Κοντά στα Καμινάρια επίσης βρίσκονται δύο Ενετικά γεφύρια, το γεφύρι της Ελιάς τζιαι το γεφύρι του Τζιελεφού, καθώς τζιαι ένα πανέμορφο μονοπάτι της φύσης.

Σε γενικές γραμμές, εν ένα που τα πολλά Κυπριακά χωρία που επιβάλλετε να επισκεφτεί κάποιος .

Ο Κύριος Λεωνίδας, επήε που το πρωί τζιαι εψούμνησε τα πράματα που εχρειάζετουν. Όταν εφτάσαμε με το καλό κατα τις οκτώ την νύχτα, ήταν έτοιμος για σερβίρισμα.

Η ποικιλία που μας έφερε να φάμε, πραγματικά εν απερίγραπτη. Ούλλα φρέσκα της ώρας τζιαι παραδοσιακά Κυπριακά. Σαλάτα με χόρτα που το περβόλι του, κολοκούθκια με τα αυκά, συκώτι με τα κρομμύθκια, σούβλα χοιρινή, ανθούς γεμιστούς τζιαι πολλά άλλα.

Η ζιβανία του χωρκάτικη τζιαι διπλοκαζανιαστή τζιαι η μπύρα του παγωμένη τσακρί.

Ούλλα εμαήρεψε τα ο Κύριος Λεωνίδας με την γενέκα του.

Στην παρέα μας, έκατσε τζιαι ο Κύριος Γίαννος, θαμώνας του καφενείου.

Μόλις έκατσε, ο Κύριος Λεωνίδας εβούρησε, έφερε του πιάτο τζιαι ποτήρι τζιαι επρόσφερε του φαί.

Εφάαμε ούλλοι παρέα τζιαι στο τέλος του φαγιού ο Κύριος Λεωνίδας επήε μέσα τζιαι έφερε μας ότι μαιρεμένο έμεινε, να τσιμπήσουμε με την ζιβανία μας. Ανάμεσα σε άλλα, έφκαλε τσαμαρέλλα, καππάρι τζιαι μανιτάρκα ξιδάτα, ούλλα δικής του παραγωγής τζιαι έκατσε μαζί μας τζιαι τζείνος.

Ο Κύριος Λεωνίδας τζιαι ο Κύριος Γίαννος είναι που τους τελευταίους κατοίκους του χωρίου.

Εμείναν τζιαι εν εμείναν 60 άτομα, απο ότι μας είπαν, οι υπόλοιποι σιγά, σιγά εμετακινηθήκαν στις πόλεις.

“Είμαστε περήφανοι εμείς οι Καμιναρκώτες. Πρωτύτερα, ούλλη η Κύπρος είσιεν καλάθκια τζιαι αντζία που τα Καμινάρκα. Αν μ’αρωτήσεις εμένα πόθθεν είμαι, εν θα σου πω, με Λευκωσία, με Λεμεσό. Εγίω είμαι Καμιναρκώτης.”

Σχεδόν ξεχασμένοι που τον κόσμο τζιαι στα 73 τους χρόνια, οι δύο ηλικιωμένοι μιλούν με διαύγεια έφηβου για το χωρίο τους τζιαι για τες αλλαγές που πρέπει να γίνουν για να ανθήσει η ύπαιθρος τζιαι να έρτει ζωή πίσω στα χωρία μας.

Ειρωνικά, εμείς για να αντιληφθούμε τες πραγματικότητες πρέπει να πάμε που τζιαμέ τζιαι να κάτσουμε μαζί τους. Μόνο έτσι νιώθουμε την ανάγκη τους για παρέα τζιαι σοκάρει μας η τιμιότητα τζιαι η φιλοξενία τους.

Εν τυχεροί για μένα που εν ζουν τούτο το καρναβάλι τζιαι τούτο το καθημερινό μπάχαλο της πόλης. Που ζουν δίπλα που τους ποταμούς τζιαι τα δέντρα. Όπως είπε τζιαι ο Κύριος Γίαννος όμως, άμα αρρωστήσουν τί γίνεται;

Οι κουβέντες που μου εμείναν παραπάνω ήταν:

“Οι βουλευτές αθθυμούνται μας μόνο άμα έσιει εκλογές. Στα Καμινάρκα έσιει τριάντα χρόνια να ακούσουμε μωρό να κλαίει. Σε λλία χρόνια εν θα έσιει με κανένα να τους ψηφίζει.”

“Παλιά εζητούσαμε να μας κάμουν γήπεδο να κάμνουμε αθλοπαιδιές. Μετά εζητούσαμε γεροκομεία να προσέχουμε τους γέρους μας. Τωρά ζητούμε να πλατύνουν νάκκο το νεκροταφείο να μας χωρέσει ούλλους. Ούτε για τούτο εν μας κρόννουνται όμως.”

Καταλαβαίνω ότι σαν κοινωνία, δεν προωθούμε τα παιδία μας να ρισκάρουν, να δοκιμάσουν πράματα καινούργια. Η συμπεριφορά των γονίων εν βασικός παράγοντας.

Που την ημέρα που θα γεννηθούν, οι γονιοί απλώνουν τα φτερά τους γυρώ που τα μωρά με σκοπό να τα προστατεύσουν που τα πάντα. Δεν τα αφήνουν να δοκιμάσουν κάτι καινούργιο τζιαι προωθούν τα να ακολουθήσουν ένα μονοπάτι δοκιμασμένο τζιαι ασφαλές, που ταυτόχρονα θα δοκιμάσουν να ακολουθήσουν τζιαι ούλλοι οι υπόλοιποι της γενίας τους.

Έτσι καταλήγουμε ούλλοι να θέλουμε να γίνουμε δάσκαλοι, καθηγητές, κυβερνητικοί, γιατροί, δικηγόροι τζιαι τραπεζικοί. Όποιος δοκιμάσει να γίνει κάτι εντελώς διαφορετικό (όπως για παράδειγμα χορευτής ή ζωγράφος), οι πρώτες αντιδράσεις που τον περίγυρω του θα είναι να τον αποθθαρύνουν τζιαι να το πείσουν να κάμει κάτι άλλο.

Τα τελευταία χρόνια, η μοντέρνα αντιμετώπιση είναι να αφήκεις το κοπελλούι σου να σπουδάσει ότι θέλει (να το αφήκεις, σάννα τζιαι εν δική σου η απόφαση ευθής εξ αρχής, το κοπελλούι έν έσιει γνώμη) τζιαι μόλις έρτει πίσω να σούσεις γή τζιαι ουρανό να το βάλεις στην κυβέρνηση ή στην τράπεζα. Έστω τζιαι αν τζείνο που εσπούδασε έν έσιει καμία σχέση με τζείνο που θα κάμνει εν τέλει.

Ούλλοι θέλουμε το καλό τον κοπελλουθκίων μας. Ούλλοι θέλουν τα κοπελλούθκια τούς να μεν περάσουν δύσκολα χρόνια. Ειδικά οι γονιοί της δικής μου γενίας που επεράσαν φτώχεια τζιαι πόλεμο.

Απλά με τούτη τη λογική, καταλήγουμε να είμαστε μια χώρα που κάμνουμε ούλλοι λλίο πολλά το ίδιο πράμα. Καταλήγουμε να είμαστε μια χώρα στην οποία ούλλοι ανταγωνίζουνται για να βολευτούν σε πολλά λλίες θέσεις τζιαι αφιερώνουν την ζωή τους στο να το καταφέρουν. Για αυτό ακριβώς το λόγο, οι πλείστοι που φεύκουν στο εξωτερικό διαπρέπουν σε πολλά τζιαι διάφορα επαγγέλματα.

Για χρόνια το μοναδικό, αναγνωρισμένο ίδρυμα ανώτατης εκπαίδευσης στην Κύπρο, ήταν το πανεπιστήμιο Κύπρου. Έτσι, για να είσαι αναγνωρισμένος επαγγελματίας, έπρεπε είτε να σπουδάσεις στο εξωτερικό είτε στους λιγοστούς κλάδους του πανεπιστημίου.

Θέλω να καταλήξω στο ότι, σαν γονείς, πρέπει να βοηθούμε τα παιδία μας να αντιλαμβάνουνται τις ικανότητες τους τζιαι να τα προωθούμε να κάμνουν πράματα στα οποία θα είναι πάνω που ούλλα ευτιχησμένοι αλλα τζιαι ικανοί να τα κάμνουν.

Σαν κοινωνία που την άλλη, πρέπει να δημιουργήσουμε τες βάσεις αλλα τζιαι τες επιλογές για τις μελλοντικές γενίες να σπουδάσουν τζιαι να εξασκήσουν επαγγέλματα που θα τους κάμουν ευτηχισμένους σαν ανθρώπους τζιαι πετυχημένους σαν επαγγελματίες.

Έννεν λογικό κάποιος νέος, να σπουδάζει με μάστερ στην ρομποτική σε ένα που τα καλύτερα πανεπιστήμια της Αγγλίας τζιαι να έρκεται στην Κύπρο για να δουλέψει γραφέας στην υδατοπρομήθεια.

Η γενία μου έχασε τη σειρά της. Ας ελπίσουμε ότι εμείς εννα θωρούμε ποιό μπροστά σαν γονίοι τζιαι η κοινωνία που εννα ζήσουν τα παιδία μας, να εν μια κοινωνία που εννα τους διά επιλογές τζιαι όι να τα περιορίζει.

Σκεφτείτε το εξής πείραμα.

Ένα δωμάτιο.

Στην μέση του δωματίου κρέμμεται που το ταβάνι, μια μπανάνα. Κάτω που την μπανάνα υπάρχει μια στημένη σκάλα.

Στο δωμάτιο βάλλουμε 10 πίθηκους.

Η φυσική εξέλιξη είναι το ότι οι πίθηκοι θα δούν την μπανάνα τζιαι σε κάποια φάση θα προσπαθήσουν την φτάσουν, ανεβαίνοντας στην σκάλα.

Όποτε προσπαθήσει ένας πίθηκος να φτάσει την μπανάνα εμείς βρέχουμε τον με μια μανίκα με πιεσμένο παγωμένο νερό, αποθαρρύνοντας τον.

Με τούτη τη λογική, σε κάποια φάση οι πίθηκοι θα σταματήσουν να προσπαθούν επειδή εννα συνδέσουν την μπανάνα με την ψυχρολουσία.

Αντικαθιστούμε τον ένα πίθηκο, με κάποιον άλλο ο οποίος εν ξέρει την υπόθεση με την μπανάνα τζιαι την ψυχρολουσία.

Οπόταν, μόλις βλέπει την μπανάνα να κρέμμεται τζιαι κανένα να μεν προσπαθεί να την πίασει, αποφασίζει να φκεί για να την πίασει.

Οι υπόλοιποι πίθηκοι ξεκινούν να φωνάζουν τζιαι να τον αποθαρρύνουν επειδή τζίνοι επάθαν την πρίν.

Έτσι τζίνος, χωρίς να ξέρει τον λόγο, αποφασίζει να μεν ανεβεί να πίασει την μπανάνα.

Σιγά, σιγά αντικαθιστούμε ένα, ένα τους πιθήκους, με καινούργιους πιθήκους που εν ξέρουν την αρχική κατάσταση με την μπανάνα.

Λογικά σε κάποια φάση, θα έχουμε ένα κοπάδι με πιθήκους, που θα θωρούν την μπανάνα, αλλα εν θα πιέννουν να την πίαν, χωρίς να ξέρουν τον λόγο.

Έτσι νίωθω ότι έγινε τζιαι στην Κύπρο σε σχέση με το εθνικό πρόβλημα.

Με την διαφορά ότι η πρώτη γενία των πιθήκων εν ακόμα (μερικώς) ζωντανή.

Υπήρξαν πολλά προβλήματα κάποτε, ανθρώποι τζιαι που τες δύο πλευρές επροσπαθήσαν να ζήσουν ειρηνικά, να εύρουν μια λύση, να συνεργαστούν. Για διάφορους λόγους εν τα εκαταφέραν.

Είτε επειδή θα τους εκατηγορούσαν για προδότες, είτε μπορεί να ερισκάραν την ζωή τους, είτε απλά επειδή οι ατμόσφαιρα τζιαι η καταστάσεις εν επιτρέπαν μια ειρηνική συμβίωση.

Έτσι σήμερα, είμαστε μια χώρα γεμάτη “πιθήκους”, τζιαι που τες δύο πλευρές. Μες την μέση του δωματίου, κρέμμεται μια “μπανάνα” που εν η ειρήνη τζιαι η ευημερία του νησιού.

Ούλλοι καθούμαστε που κάτω τζιαι θωρούμεν την. Οι παραπάνω εν δοκιμάζουν καν να την αγγίξουν, να την δοκιμάσουν, χωρίς να ξέρουν τον λόγο. Έτσι τους εμάθαν οι προηγούμενες γενίες.

Όσοι δε αντιδράσουν τζιαι διερωτηθούν, γιατί εν τζιαμέ η “μπανάνα” τζιαι εν την κατεβάζει κανένας, τζιαι δοκιμάσουν να την φτάσουν, αμέσως οι υπόλοιποι “πίθηκοι” φωνάζουν τζιαι αποθαρρύνουν τον.

Το ερώτημα είναι, εννα βρεθεί ποττέ ένας πίθηκος να κατεβάσει την “μπανάνα”, να την δοκιμάσουμε ούλλοι να δούμε αν μας αρέσει, οξά εννα καθούμαστε με τα σίερκα δεμμένα τζιαι να την καρτερούμε είτε να ππέσει, είτε να σαπίσει τζιαι να μέν τρώετε;

Αναβλήθηκε οριστικά το μέτρο για την λωρίδα 2+ που θα εφάρμοζε το υπουργείο συγκοινωνιών που τον περασμένο μήνα.

Εγώ μόλις είδα τες ταπελλούες τζιαι τα καινούργια σήματα στην άσφαλτο, εκατάλαβα ότι πάλε κάποιος ήπιε λλίο παραπάνω στο υπουργείο τζιαι είπε να κάμει καμία πλάκα να γελάσουμε.

Ομολογώ ότι εν ήξερα, ευθύς εξ αρχής τι ακριβώς θα έκαμνε η συγκεκριμένη λωρίδα αλλά μετά που έμαθα, εσιουρεύτηκα ότι στο υπουργείο πρέπει να μεν αντιλαμβάνονται τι ακριβώς συμβαίνει στους δρόμους της Λευκωσίας, καθημερινά.

Κατ’ αρχάς, το μέτρο, σαν μέτρο έννεν άσιημο. Αντίθετα, εφαρμόζεται σε πολλές άλλες χώρες, με επιτυχία. Στις άλλες χώρες όμως, εν χρήσιμο επειδή έχουν πάρα πολλά λεωφορεία για τα οποία η συγκεκριμένη λωρίδα, εν σημαντική.

Στην Λευκωσία, που τα ήβραμε τα λεωφορεία;

Εκτός τζιαι αν εννοούν τζείνα που εν όπως τα Μπέντφορντ τα προπολεμικά που περνούν όποτε τους δώξει που τες στάσεις. Τζείνα έννεν λεωφορεία. Με τες θερμοκρασίες της Κύπρου, τζείνα εν κινητοί φούρνοι μικροκυμμάτων. Με κάθε εισιτήριο του λεωφορείο, πρέπει να σου διούν μια σίκλα παγάκια τζιαι μια κάρτα του ογκολογικού, επειδή σίουρα εννα την χρειαστείς.

Πολλές φορές υποψιάζομαι, ότι εν προσπαθούν να λύσουν το κυκλοφοριακό πρόβλημα. Προσπαθούν να μας σπάσουν τα νεύρα μας παραπάνω. Εν ξέρω τον λόγο, μπορεί να την βρίσκουν να μας θωρούν να ξιτιμάζουμε ο ένας τον άλλο μες τον δρόμο. Μπορεί να τους αρέσκει να μας θωρούν να βολούμε μες τα αναχώματα των δημοσίων έργων τζιαι να φακκούμε τους προφυλακτήρες μας μες τες λακκούβες. Πραγματικά εν ξέρω.

Εκλείσαν την Σπύρου Κυπριανού, τρείς μέρες. Ούλλοι όσοι επεράσαν που τζιαμέ, πρέπει να εγινήκαν πελλονευρικοί τζιαι να την φκάλλουν με τα Βάλιουμ τωρά.

Σκεφτείτε να εφαρμόσουν τη λωρίδα 2+ τζιαι η Λευκωσία να εν όπως το γήπεδο του γκόλφ που τες λακκούβες τζιαι τα έργα. Εγώ μόνο που το σκέφτουμαι, πίαννουν με τα κλάματα.

Εκτός τον άλλων, δεν υπάρχει περίπτωση ο Κυπραίος να εφαρμόσει τέθκιο μέτρο. Ρε, την λωρίδα των ασθενοφόρων, τζιαι εν τη σέβουνται, εννα σεβαστούν την λωρίδα των λεωφορείων;

Είμαι σίουρος ότι, όχι μόνο θα την χρησιμοποιούν (επειδή πάντα βρέθετε κάποιος που εν ποίο έξυπνος που τους υπόλοιπους) αλλά θα παρκαρίσκουν τζίολας δημιουργώντας ένα πανζουρλισμό, χωρίς προηγούμενο.

Δαμέ έσιει πάνω που δέκα χρόνια που προσπαθούν να μας μάθουν να χρησιμοποιούμε το ελεγχόμενο τετράγωνο. Οι παραπάνω εν ξέρουν καν τι είναι το ελεγχόμενο τετράγωνο, νομίζουν ότι οι κίτρινες γραμμές στα φώτα, εν διακοσμητικές για τα Χριστούγεννα.

Που θέλω να καταλήξω;

Πρέπει σε κάποια φάση, σύντομα, οι κύριοι των υπουργείων να κάτσουν κάτω τζιαι να σκεφτούν λύσεις που να βοηθήσουν την αποσυμφόρηση των πόλεων τζιαι όχι λύσεις που να μας αναγκάζουν να υπακούμε σε νόμους τζιαι κανονισμούς, χωρίς να υπάρχει εναλλακτική επιλογή.

Με λλία λόγια, σταματάτε να παίζετε με τα νεύρα μας τζιαι ξεκινάτε να κάμνετε την δουλεία σας.

Εμπήκα σπίτι που την δουλεία το απόγευμα.

Στο πάτωμα της εξώπορτας, είδα το γνωστό, γκριζο-άσπρο χαρτάκι με το σήμα της Ε.Φ.

Το Φ.Α.Π μου, να πάω να χρεωθώ για έφεδρος.

Η αλήθκεια εν ότι έπιανναν με τηλέφωνο που την αστυνομία για να πάω να το παραλάβω, αλλά εν είχα χρόνο.

Πότε η δουλεία, πότε κανένα πολλά καλό βιβλίο που εδίαβαζα, πότε κανένα ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση, πότε η υπερβολική ζέστη.

Ούλλοι πολλά σημαντικοί λόγοι που με αποτρέπαν που το να πάω να παραλάβω το χαρτί που θα σηματοδοτούσε την επανένταξη μου στις τάξεις της Ε.Φ.

Τωρά εννα περιπαιζούμαστε;

Ποίος θέλει να πηαίννει έφεδρος;

Εγω επάεννα 7 χρόνια. Αφήκαν με, με το ζόρι (πραγματικά με το ζόρι, σάννα τζιαι εν τον Ράμπο που είσιεν να χάσουν) να φύω για ένα χρόνο στην Αγγλία για σπουδές τζιαι τωρά επεριλάβαν με πάλε.

Πραγματικά πολλές φορές εν θωρώ λόγο σε τούτο το θέατρο.

Επειδή εν θέατρο που παίζουμε ούλλοι όσον αφορά το εφεδριλίκι. Για να μέν πω, γενικά για τον στρατό.

Οι παραπάνω έφεδροι δεν φακκούν πεννία για ασκήσεις, παν μόνο τζιαι μόνο που υποχρέωση ή για να γλυτώσουν για λλίες μέρες που την ρουτίνα τζιαι που την μουρμούρα της γενέκας τους.

Οι παραπάνω μόνιμοι, δεν φακκούν πεννία αν θα μάθουν πέντε πράματα οι έφεδροι τζιαι το μόνο που τους κόφτει εν οι εντυπώσεις στον προϊστάμενο τους.

Οι πολιτικοί, καταλαβαίνουν ότι ούλλα δουλεύκουν ρολόι στην παρουσία τους, αλλά μόλις γυρίσουν την ράσιη τους ούλλα καταρρέουν μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου.

Οι μόνοι που την τρών άσιημα, εν οι στρατιώτες, τζιαι συνήθως οι νέοι, που πρέπει να κουβαλήσουν τζείνα τα μασκαραλίκκια ούλλα, να τα στήσουν, μετά να τα ξεστήσουν τζιαι να καθαρίσουν τες ξιμαρισίες που αφήννουν πίσω τους οι έφεδροι.

Στο τέλος της ημέρας, φκαίννουν ούλλοι στα νέα τζιαι νίωθουν περήφανοι για την ετοιμότητα τζιαι την μαχητικότητα των εφέδρων μας, για την επιτυχία της άσκησης τζιαι για την αφοσίωση και λειτουργικότητα των αξιωματικών μας.

Εν σάννα τζιαι ούλλοι ξέρουμε ότι κάτι πάει λάθος με τούτο το θεσμό, αλλά προσποιούμαστε ότι εν συμβαίνει τίποτε. Εν τζιαι μυστικό το ότι, όποτε έσιει άσκηση, τα κλάμπ τζιαι τα καπαρέ, έχουν παραπάνω εφέδρους σε ετοιμότητα, παρα οι χώροι των ασκήσεων.

Ποιός φταίει σε τελική ανάλυση;

Οι μόνιμοι που εν επιβάλλουνται, οξά οι έφεδροι που εν τους κόφτει;

Το ότι για τούτη τη κατάσταση φταίν οι ανθρώποι τζιαι όχι οι θεσμοί, εν ένα ψέμα τζιαι ενας τρόπος ελέγχου.

Ο θεσμός του στρατού τζιαι κατ’ επέκτασην του εφέδρου, θέλει ποσαράντωμα, ξήλωμα τζιαι ξανά στήσιμο που την αρκή. Εν φανερό.

Εγώ προσωπικά θεωρώ τον στρατό τζιαι την κατάσταση στην Κύπρο δημιούργημα μιας μερίδας ανθρώπων της γενίας του 50. Οι ίδιοι τούτοι ανθρώποι, ξέρουν ότι σε περίπτωση πολέμου εννα έχουμε πανωλεθρία.

Οι στρατιωτικές υποχρεώσεις, εν τζιαμέ απλά για να διατηρούν το εμπόλεμο συναίσθημα τζιαι τον φόβο, στον απλό κόσμο. Για να τον κατευθύνουν πιο εύκολα.

Αν εθέλαν πραγματικά να στήσουν άμυνα της προκοπής θα το εκάμναν τζιαι θα το εξέραμε.

Τους υπεύθυνους κόφτει τους πολλά ποιο λλίο που εμάς.