Ιστοριες της Νεας Ληδρας

Φεύγει λοιπόν ο παλίος ο χρόνος τζιαι πριν φύει, διά μας την ευκαιρία να φάμε όσο μπορούμε χωρίς να νιώθουμε τύψεις τζιαι χωρίς να μας κόφτει ότι θα βουρούμε στα γυμναστήρια τζιαι στα σπά μόλις μπεί ο Γεννάρης, για να χάσουμε όσα εβάλαμε.

Με την καινούργια χρονία, ούλλοι βάλλουμε στόχους τζιαι κάμνουμε ευχές (κάθε χρόνο τες ίδιες φυσικά) με την ελπίδα ότι η ο χρόνος θα μας μπέι τζιαι θα μας φκεί καλύττερα απο ότι ούλλοι οι άλλοι της ζωής μας.

Φέτος αποφάσισα να κάμω μια λίστα με ευχές ή καλύτερα παρακλήσεις, με την ελπίδα ότι κάποιος θα τις διαβάσει τζιαι θα κάμει κάτι για να με ευχαριστήσει.

Λοιπόν, την νέα χρονία θέλω:

• Κάποιον να κάτσει ήρεμα τζιαι ωραία τζιαι να εξηγήσει της Κυρίας Λίτσας Μιτέλλα ότι πρέπει να σταματήσει να γράφει σειρές της τηλεόρασης. Οι «Καραόλοι αλα κρέμ» έννεν αστείοι. Είμαστε κρίμα εμείς, αλλα τζιαι οι ηθοποιοί που γίνουνται ρεζίλι, έλεος! Continue reading →

Η μέρα ήταν υγρή.

Ίσιεν βρέξει την προηγούμενη νύχτα τζιαι ούλλο το πρωινό ήταν μουντό τζιαι λυπημένο. Ο ουρανός εκατέβασε τα μούτρα του τζιαι έχωσε τον ήλιο που έκρουζε την ατμόσφαιρα τόσο καιρό.

«Στην Κύπρο, ο Χειμώνας μοίαζει να μπαίνει κρυφά που την πίσω πόρτα. Ώσπου να τον σιαστεί το Καλοκαίρι πάλε τζιαι να τον θκιώξει κακήν, κακώς για να αναλάβει ξανά.»

Ενευρίαζεν τον το γεγονός ότι η Κύπρος έν ίσιεν Χειμώνα, όπως τις άλλες χώρες. «Τούτος ο ήλιος καταντά εκνευριστικός. Για μένα ο καλός ο τζιαιρός, εν ο μουντός ο τζιαρός»

Περπατώντας το ανήφορο που οδηγεί στον κύριο δρόμο, λλίο πάρακατω που το πατρικό του. Άναψε το τελευταίο του τσιγάρο τζιαι εκοντοστάθηκε στο χωμάτινο πεζοδρόμιο δίπλα που ένα μισοφαημένο, ξύλινο πόντο, που κάποτε ήταν το καλάθι που έπαιζε μπάσκετ με τους φίλους του στην γειτονία.

Όντως ίσιεν χρόνια να περάσει, περπατώντας που τζείνο το σημείο. Επερνούσε κάθε μέρα με το αυτοκίνητο, για να πάει στην δουλεία του. Επροσπάθησε μάταια να θυμηθεί πότε ήταν η τελευταία φορά που επερπάτησε κάποια διαδρομή εκτός την καναπές – ψυγείο ή αποχωρητήριο – κρεβάτι, αλλά εν τα εκατάφερε.

Έκατσε χαμέ.

Continue reading →

«Μόλις πλακώσει ο θάνατος, αρχίζει η καταγραφή της ζωής..»
Έτσι είναι, μόλις πεθάνει κάποιος ούλλοι αρχίζουν να θωρούν ποιός ήταν, πως έζησε τζιαι τί έκαμε. Γ ια λλίη ώρα φτύνουν τον κόρφο τους τζιαι ευχαριστούν αόρατους φίλους τζιαι δυνάμεις, για την τύχη που είχαν να μεν είναι στην θέση του πεθαμένου τζιαι μετά συνεχίζουν την ζωή τους που τζιαμέ που την αφήκαν.

Ο θάνατος εν η φυσική κατάληξη του ανθρώπου. Πιστεύκω ότι σε ούλλους αξίζει ένας ήρεμος θάνατος, χωρίς πόνο. Σαν τζοιμάσε, να κλωτσήσεις την σίκλα δηλαδή. Τζιαι ο ποιό κακός άνθρωπος στον κόσμο να είσαι, αμα υποφέρεις στο νεκροκρέβατο σου, ούτε άφεση αμαρτιών εννα πίασεις αλλα ούτε τζιαι τα κακά που έκαμες εννα ξυλιφτούν.

Continue reading →

Η Κύπρος πρέπει να είναι μια που τες χώρες που ούλλος ο πλυθησμός της, δουλεύκει για να ταίζει τους υπαλλήλους της κυβέρνησης του.

Γιατί το λαλώ τούτο;

Απλά σκεφτείτε το έτσι.

Είμαστε μια χώρα με φέρι πείν, 300 χιλίαδες εργαζόμενους. Τζίνοι οι 300 χιλίαδες εργαζόμενοι, εν η οικονομική μηχανή της χώρας. Δηλαδή αν αύριο το πρωί, εξαφανίζουνταν ούλλοι που την Κύπρο, εννα εσταματούσαν αυτόματα οι εισαγωγές, οι εξαγωγές, οι παραγωγές τζιαι οι υπηρεσίες

Τζίνοι οι 300 χιλίαδες που δουλεύκουν, εν υπέυθηνοι για τους υπόλοιπους 500 χιλίαδες (ας πούμε) που εν δουλεύκουν. Εν υπεύθηνοι για τους άμεσα εξαρτομένους που τζίνους, δηλαδή το έταιρο τους ήμιση που εν δουλεύκει (είτε τζίνο εν άντρας ή εν γυναίκα), για τα κοπελλούθκια τους τζιαι για τους γονίους τους που εγεράσαν.

Continue reading →

Έπιασα τζιαι εγώ το γράμμα με το ψηφοδέλτιο για να ψηφίσω, σαν δημότης της Λευκωσίας, τι πιστεύω καλύτερο για το μέλλει γένεσθαι του παλιού σταδίου του ΓΣΠ.

Κατ’αρχήν να πώ ότι θεωρώ ότι, η καλύτερη μέχρι τώρα χρήση του σταδίου που τον τζιαιρό που εσταμάτησε να εν στάδιο, εν το καλοκαίρι που το εκάμαν ντράιβ ιν σινεμά.

Η ποιό ηλίθια κίνηση ήταν που το εκάμαν πάρκινγκ των κυβερνητικών του υπουργείου οικονομικών. Τζίνος που το επρότεινε, πρέπει να έκοφκε ο νούς του, νάκκο παραπάνω που τζείνου που εσκέφτηκε να κτίσει ένα υπουργείο με σχεδόν τρείς χιλίαδες υπαλλήλους, στο κέντρο της Λευκωσίας.

Πρέπει να εσκέφτηκε «Εν κανεί που εφωρτόσαμε του κόσμου τρείς χιλίαδες επιπλέον αυτοκίνητα, στάνταρτ ώρες πρωί μεσημέρι, τουλάχιστον να έβρουμε ένα τόπο να τα παρκαρίσκουν, να μεν τα ξαπωλούν πας τα πεζοδρόμια.»

Continue reading →