Πολύ με πίκρανε η ζωή
Μακριά θα φύγω ένα πρωί
Θα ανέβω σ’ ένα αεροπλάνο
Να δω τον κόσμο από κει πάνω
Όταν κοιτάς από ψηλά, μοιάζει η γη με ζωγραφιά
και συ την πήρες σοβαρά, και συ την πήρες σοβαρά
Μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα
Μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι
Το μεγαλύτερο ανάκτορο
μοιάζει μ’ ένα μικρούλι τόπι
Κι όλοι αυτοί που σε πικράνανε
από ψηλά αν τους κοιτάξεις
θα σου φανούν τόσο ασήμαντοι
που στη στιγμή θα τούς ξεχάσεις
Αγαπημένη μου, μην κλαις, πάμε μαζί ψηλά, αν θες
Να δεις τη γη απ’ τη σελήνη, ένα φεγγάρι είναι και κείνη
Όταν κοιτάς από ψηλά, μοιάζει ο κόσμος ζωγραφιά
και συ τον πήρες σοβαρά, και συ τον πήρες σοβαρά
Μοιάζουν οι πύργοι με κουκλόσπιτα
και τα κανόνια με παιχνίδια
Από ψηλά δεν ξεχωρίζουνε
οι ομορφιές και τα στολίδια
Κι ό,τι σε πλήγωσε ή σε θάμπωσε, από ψηλά αν το κοιτάξεις
θα σου φανεί τόσο ασήμαντο, που στη στιγμή θα το ξεχάσεις
(Στην φωτογραφία, ο Ατλαντικός ωκεανός. Καθ’ οδον για Αμερική)
Να υποθέσουμε ότι πήγες Αμερική?
Καλά να περάσεις.