Έκαμα μέρες να νεκατωθώ με το θέμα της αθώωσης των δέκα αστυνομικών.
Ο βασικότερος λόγος εν ότι, αμα είμαι συναισθηματικα φορτισμενος τζιαι νευριασμένος, εν αντιδρώ λογικά.
Απλά για να μεν πω πράματα που εν εννοώ τζιαι πράματα που εν έχουν λογική, επερίμενα να ηρεμίσω τζιαι να σκεφτώ την κατάσταση καλλύτερα.
Εν θα αναφερτώ στην σύψη τζιαι στην διαφθορά του κράτους τζιαι του συστήματος. Πόσες φορές να τα πούμε. Εν ξεκάθαρο πλέον.
Οι κρατικοί μηχανισμοί τζιαι υπηρεσίες, εν ένα τράστ χαφίεδων που σκοπό έχουν να καλύφκουν ο ένας τον άλλο τζιαι επιβιώνουν επειδή τους ανεχούμαστε τζιαι επειδή λειτουργούν σαν βδέλλες πάνω στην κοινωνία μας.
Περιμένετε να αλλάξουν οι ίδιοι τούτες τες καταστάσεις;
Περιμένετε ο κόρακας να φκάλει το μάτι του κόρακα;
Αποκλείεται, εν κοντά στο νού αφού.
Οι μόνοι που μπορούν να κάμουν διαφορά στην κατάσταση είμαστε εμείς τζιαι τούτη εν η ευκαιρία που επεριμέναμε.
Το μομέντουμ, δια την ευκαιρία με ωργανομένες προσπάθειες, να περάσουν κάποια μηνήματα στον απλό κόσμο. Μηνήματα τα οποία ο κόσμος δεν θα ελάμβανε υπόψην σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση.
Στην προκειμένη όμως, ο κόσμος αντιλαμβάνεται ότι κάτι εν πάει καλά, ότι μας περιπαίζουν, ότι τούτη η αδικία εμπορούσε να εν σε βάρος των κοπελλουθκίων τους. Ο φόβος εν ένα που τα καλύτερα ναρκωτικά, τζιαι τωρά εν η ευκαιρία να εκμεταλλευτούμε τον φόβο για να περάσουμε την αμφισβητηση τζιαι την αμφιβολία.
Το κράτος, επήρεν το ένα βήμα παραπάνω απο όσο έπρεπε. Εθεώρησε ότι ο κόσμος εν τόσο ηλίθιος που εννα το ανεχτεί τζιαι τούτο. Οι μερικοί που εννα αντιδράσουν, εννα ξεχαστούν εύκολα, όπως κάθε φορά. Στο τέλος εννα περάσει η απόφαση τζιαι εννα τα ξεχάσουν ούλλα.
Το ότι ο κόσμος εν το ανέχτηκε ακόμα τζιαι αντιδρά, εν ευκαιρία να αναδειχτει ένα κίνημα το οποίο να μπορέσει να αλλάξει τους κρατικούς θεσμούς τζιαι τα δεδομένα. Ο κόσμος εν ευάλωτος τζιαι διατεθημένος να ακούσει απόψεις.
Έχασε την εμπιστοσύνη του στους θεσμούς τζιαι τα ωργανομένα σύνολα εν αντιδρούν, εν εκφέρουν γνώμη, εν μπορούν να καθησυχάσουν το πλήθος, απλά επειδή τζιαι τζείνα εν γαλουχημένα μέσα στην διαφθορά.
Οι επαναστάτες της πορδής, οι φοιτητές των Πανεπιστιμίων τζιαι συγκεκριμένα του γκέτο των φλόρων, του Πανεπιστημίου Κύπρου, εν στο Cafe City τζιαι πίννουν φραπέ. Ξέρουν να διεκδικούν, μόνο αμα τους διατάσσουν τα κόμματα τους τζιαι διεκδικούν πάντα, αδικώντας τους υπόλοιπους.
Αμα νώσουν πως εννα φάει αλλο κανένα πλάσμα που την πίττα με το μέλι, βαώννουν τα σχολεία τζιαι σιωνονουνται μες τους δρόμους. Ξεθάφκουν τζιαι ένα-θκύο συνθήματα που τον τζιαιρό του Πολυτεχνείου τζιαι παίζουν μας το Μάης του 63. Αρχίδια.
Έννεν τούτοι που εννα αλλάξουν τον κόσμο. Τούτοι εν υποχείρια των κομμάτων τζιαι των παρατάξεων. Σε λλία χρόνια εν θα μπορούν ούτε να σίεσουν αν δεν τους διατάξει το κόμμα.
Έννεν τούτοι οι αντιπρόσωποι της ελέυθερης σκέψης τζιαι της αλλαγής. Οι αλλαγές που θέλουν εν μόνο προς το συμφέρον τους. Τούτοι εν οι μελλοντικοί δικαστές που εννα καταδικάζουν τα κοπελλούθκια μας τζιαι όσο τους ανεχούμαστε, αννοίουμεν τους τον δρόμο για να το κάμουν.
Το ίδιο ισχύει τζιαι για κάτι αναρχο-αντιεξουσιαστές που νομίζουν ότι με το να ζωστούν θκύο τόνενες παλάσκες τζιαι να βάλουν μια τζιελλαπία, γίνουνται επαναστάτες τζιαι αλλάσουν τον κόσμο. Οι πλείστοι εν αντιλαμβάνουνται κάν το σύστημα τζιαι αντιδρούν σπαστικά τζιαι μεμονομένα με αποτέλεσμα να διούν την ευκαιρία στο σύστημα να τους κατηγορεί τζιαι να τους καταστέλλει.
Άτε τζιαι έσυρες την μολότοφ του μπάτσου. Τι εκατάλαβες; Τι έκαμες;
Την άλλη μέρα εσύ εννα είσαι ο ταραξίας τζιαι το σύστημα εννα εν το ίδιο πάλε.
Γιατί;
Επειδή οι πλείστοι που εσάς κύριοι, εν θα ξέρετε τι να κάμετε με το κράτος ή με το σύστημα, αν σας το εφέρναν μπροστά στα πόθκια σας έτοιμο να το αναλάβετε.
Να σας το πώ ξεκάθαρα. Οι ουτοπίες εν ωραίες, αλλα εν το ίδιο απίθανες τζιαι απομακρυσμένες όσο είναι τζιαι μη ρεαλιστικές.
Για να είμαι ειλικρινής όμως, συμπαθώ τούτη την ομάδα των ανθρώπων, παραπάνω που οποιαδήποτε άλλο σύνολο.
Τουλάχιστον αντιδρούν, κάμνουν κάτι. Εν τα δέχουνται ούλλα μες το πίατο.
Το θέμα εν ότι, δεν μπορείς να κτυπήσεις το σύστημα, που έξω. Εν σάννα ρίφκεις πέτρες σε ένα τοίχο. Το σύστημα αλλάσει τζιαι διαμορφώνεται που μέσα.
Τόσα χρόνια, αφήκαμε το κράτος τζιαι την διαχείρηση του, σε διεφθαρμένους τζιαι εκμεταλλευτές. Τωρα εν η ευκαιρία να δημιουργηθεί ένα κίνημα τζιαι μια φωνή που ο λόγος της να μετρά τζιαι να έσιει πιθανότητες επιρεασμού.
Δαμε οι τζινηοί επιρεάζουν την κυβέρνηση ρε γαμώτο, εν παραπάνω οι τζινηοί που τους λογικά σκεπτόμενους ανθρώπους που θέλουν ριζικές αλλαγές στο κοινωνικό σύστημα;
Το κράτος τζιαι το σύστημα εν πέφτει με επεισόδια τζιαι διαπλεικτισμούς. Εν δεδομένο τούτο.
Ο στόχος δεν είναι να ππέσει το κράτος. Τούτο εν ανέφικτο τζιαι μη ρεαλιστικό. Σε όποιον αρέσκει, αλλά έτσι ένει. Τζείνοι που μιλούν για μια κοινωνία χωρίς δομή πουλούν παραμύθκια όπως τους πολιτικούς που μιλούν για ένα καλύτερο άυριο.
Ούτε οι ίδιοι εν θα εξέραν να την χειριστούν τζιαι θα εκαταρρέαν κάτω που το βάρος της.
Η κίνηση πολιτών Alert, εν ότι καλύτερο εγεννήθηκε μέσα που τούτο τον πανικό. Οι κινήσεις της μέχρι τώρα εν μετρημένες τζιαι σωστές τζιαι φαίνεται να στήννει γερά θεμέλια.
Ξυπνάτε. Σκεφτείτε πόσο θα μας εσύμφερε να υπάρχει ένας αντιδραστικός βουλευτής. Ένας!
Πόσες αποφάσεις εν θα επερνούσαν, πόσο θα επιρεάζετουν το κράτος.
Αν ενωθούν οι φωνές της αντίδρασης τζιαι συγκροτηθεί μια οργάνωση, τα ωφελήματα θα είναι απίστευτα.
Εν κάτι που πρέπει να γίνει τωρά όμως. Το attention span των Κυπραίων δεν διαρκεί παραπάνω που 2 εβδομάδες.
Αν δεν γίνουν οι σωστές κινήσεις, σε λλίες μέρες, εννα φκαίνουν οι Κουλίες τζιαι οι Συλλούριες να πρίουνται για το Εθνοχριστιανικό μας έθνος που προσπαθούν να αλλάξουν οι κουμμουνιστές τζιαι ο κόσμος εννα γυρίσει την κκελλέ του αλλού.
Ότι εννα γίνει, πρέπει να γίνει τωρά.
Γράφω τα τούτα μακριά που τα γεγονότα, που την Αμερική. Δαμέ εννα είμαι για ακόμα δύο εβδομάδες τζιαι παρακολουθώ το τί γίνεται που το ίντερνετ.
Μπορούμε να αλλάξουμε τούτη τη σαπίλα. Τουλάχιστον τωρά μπορούμε να τους φωνάξουμε κατάματα ότι εν είμαστε χτηνά τζιαι καταλάβουμε.
Κανεί ποιόν, έφτασεν ο τζιαιρός να πίαμε την τύχη μας στα σιέρκα μας.
Εκτός τζιαι αν τελικά είμαστε άξιοι τούντης τύχης τζιαι γύρουμε πίσω πάλε..
Toύτο για το attention span που λαλείς φίλε μου εν το μόνο που με φοβίζει με τούτη τη κατάσταση…
εν που τζείνες τες φορές που τα πράματα που σκέφτεσαι θορείς τα γραμμένα. Εν πολλά παράξενον τζι ωραίον συναίσθημαν. Οι απόψεις μου θα έλεγα ταυτίζονται πλήρως με τις δικές σου, τόσο για τους φοιτητές του Πανεπιστημίου τζαι των θκυό παρατάξεων, όσο για τους αναρχικούς/αντιεξουσιαστές. Το σύστημαν έννα αλλάξει άμαν μπουν διαφορετικοί άνθρωποι μέσα. Ούτε κατάλυση των θεσμών, ούτε μολότωφ. Εφικτά πράματα. Τζαι “επανάσταση” με ουσία τζαι συγκεκριμένα αιτήματα, όι “επανάσταση” για χάρην της επανάστασης.
“Το κράτος, επήρεν το ένα βήμα παραπάνω απο όσο έπρεπε. Εθεώρησε ότι ο κόσμος εν τόσο ηλίθιος που εννα το ανεχτεί τζιαι τούτο. Οι μερικοί που εννα αντιδράσουν, εννα ξεχαστούν εύκολα, όπως κάθε φορά. Στο τέλος εννα περάσει η απόφαση τζιαι εννα τα ξεχάσουν ούλλα.”
Η απουσία του κόσμου από τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας μέχρι σήμερα αποδεικνίει πως το κράτος ξέρει πολλά καλά ποιούς κυβερνά τζαι δεν έππεσεν έξω ούτε τούντην φορά. Πιο μεγάλη πτώση στην αισιοδοξία μου βάση της ευκαιρίας που ο κόσμος αφήνει μέρα με τη μέρα να χάθει, δεν νομίζω να εξανάνωσα.
Κατά τ’άλλα φίλε Joshua, ούτε συνεννοημένοι να ήμαστουν. Φυσικά εσύ είσαι πολλά πιο ψύχραιμος αλλά καθώς εθκιάβαζα τούντην ανάρτηση σου αναρωτήθηκα αν σε αντέγραψα δίχα να το ξέρω 🙂
Εν σαννα φκάλουμε πέτρες που τον τοίχο.
φκάλε τζιε να φκάλεις πέτρες, μία-μία, εννα ππέσει ο τοίχος που εννα πάει..
Που μέσα εν γίνεται τίποτε, οι παραπάνω αφομοιώνουνται..
Πρόσεχε όμως, ο τοίχος μπορεί να ππέσει πάνω σου ρε τσίακκο..
Τζιαι ακόμα τζιαι αν γλτώσεις, εν θα ξέρεις τι να κάμεις με τζείνο που εννα απομείνει που τον τοίχο.
Η αναρχία εν θα εβόλευκε ούτε εσένα φίλε μου, απλά εν το εσκέφτηκες ποττε σου.