Θα ήθελα να μπορούσα να πώ όλα αυτά που κρύβω μέσα μου.
Να ανοίξω το πηγάδι της ψυχή μου.
Και να αφήσω να βγούν απο μέσα οι σαύρες και τα ποντίκια.
Να μείνει το νερό καθαρό, κρυστάλλινο.
Ναι..
Να μπορούσα.
Δεν μπορώ, φοβάμαι το μετά.
Με εμποδίζει ο δειλός μου εαυτός. Το τείχος που κτίζω τόσα χρόνια γύρω απο την ψυχή μου, γύρω απο την καρδία μου.
Ψηλό, τόσο που σε λίγο δεν θα με βλέπει κανείς.
Και θα κουρνίαζω, κρατώντας τα πόδια μου κοντά στο πρόσωπο , σαν ένα κουβάρι απο σάρκα και συναισθήματα.
Περιτριγυρισμένος, απο..
τα “συγγνώμη” που δεν είπα..
τα “σ’αγαπώ”, που έκλεισα μέσα μου..
τα “μή φύγεις”, που ψέλλισα σιγά..
τα “έλα κοντά μου”, που άφησα μακριά..
τα “θέλω να σε δώ”, που απέφυγα..
τις αγκαλίες που δεν έδωσα..
τα χέρια που δεν κράτησα..
τα χείλη που δεν φίλησα..
τα βήματα που δεν περπάτησα..
τα όνειρα που δεν έζησα..
Περιτριγυρισμένος απο “όλα αυτά που δεν θα δώ”.
Απο όλα αυτά που θα ζήσω μόνο τα βράδια, καθώς αλλάζω πλευρά στο κρεββάτι μου,κλείνωντας τα μάτια και χαμογελώντας στην ζώη που με περιμένει αύριο ή μεθαύριο ή κάποια μέρα.
Παράλληλα.
Ποτέ στην ίδια ευθεία, έστω και αν είναι μονάχα ένα βήμα μακριά.
Η ζωή που δεν έζησα,η ζωή που δεν θα ζήσω.