Ιστοριες της Νεας Ληδρας

Φεύγει λοιπόν ο παλίος ο χρόνος τζιαι πριν φύει, διά μας την ευκαιρία να φάμε όσο μπορούμε χωρίς να νιώθουμε τύψεις τζιαι χωρίς να μας κόφτει ότι θα βουρούμε στα γυμναστήρια τζιαι στα σπά μόλις μπεί ο Γεννάρης, για να χάσουμε όσα εβάλαμε.

Με την καινούργια χρονία, ούλλοι βάλλουμε στόχους τζιαι κάμνουμε ευχές (κάθε χρόνο τες ίδιες φυσικά) με την ελπίδα ότι η ο χρόνος θα μας μπέι τζιαι θα μας φκεί καλύττερα απο ότι ούλλοι οι άλλοι της ζωής μας.

Φέτος αποφάσισα να κάμω μια λίστα με ευχές ή καλύτερα παρακλήσεις, με την ελπίδα ότι κάποιος θα τις διαβάσει τζιαι θα κάμει κάτι για να με ευχαριστήσει.

Λοιπόν, την νέα χρονία θέλω:

• Κάποιον να κάτσει ήρεμα τζιαι ωραία τζιαι να εξηγήσει της Κυρίας Λίτσας Μιτέλλα ότι πρέπει να σταματήσει να γράφει σειρές της τηλεόρασης. Οι «Καραόλοι αλα κρέμ» έννεν αστείοι. Είμαστε κρίμα εμείς, αλλα τζιαι οι ηθοποιοί που γίνουνται ρεζίλι, έλεος! Continue reading →

Μια νύχτα πήρα την ομορφιά στα γόνατά μου και τη βρήκα πικρή και τη βλαστήμησα.

Oπλίστηκα ενάντια στη δικαιοσύνη δραπέτευσα…

Μάγισσες, μιζέρια, μίσος εσείς θα διαφυλάξετε το θησαυρό μου!

Kατόρθωσα να σβήσω απ’ τα λογικά μου κάθε ελπίδα ανθρώπινη.

Mε ύπουλο σάλτο χίμηξα σα θηρίο πάνω σ’ όλες τις χαρές σας να τις κατασπαράξω.

Επικαλέστηκα τους δήμιους να δαγκάσω πεθαίνοντας τα κοντάκια των όπλων τους.

Επικαλέστηκα κάθε οργή και μάστιγα να πνιγώ στο αίμα, στην άμμο!

H απόγνωση ήταν ο θεός μου!

Κυλίστηκα στη λάσπη, στέγνωσα στον αέρα του εγκλήματος, ξεγέλασα τη τρέλα!

Kαι η άνοιξη μου πρόσφερε…

Tο φρικαλέο γέλιο του ηλίθιου…

Εσέναν η αγάπη σου εν πλάτανος λυσσιάρης

που χάρος εν τον καταλύει

την μιαν ημέρα κόφκεις τον,

την άλλη νασου τον πολυεί.

Εμέναν η αγάπη μου εν’ τζέδρος αππωμένος,

που μιαν φοράν εβλάστησεν

τζ’ όσον τζιαι να βάστα

άμα τον κόψεις γέρημος μεινίσκει τζιαι καμένος

τζ’ εν ιξαναβλαστά.

Απο το ανθολόγιο Κυπριακής λογοτεχνίας της Γ’ Λυκείου.

Άνοιξη 1998

Πολύ με πίκρανε η ζωή
Μακριά θα φύγω ένα πρωί
Θα ανέβω σ’ ένα αεροπλάνο
Να δω τον κόσμο από κει πάνω

Όταν κοιτάς από ψηλά, μοιάζει η γη με ζωγραφιά
και συ την πήρες σοβαρά, και συ την πήρες σοβαρά

Μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα
Μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι
Το μεγαλύτερο ανάκτορο
μοιάζει μ’ ένα μικρούλι τόπι

Κι όλοι αυτοί που σε πικράνανε
από ψηλά αν τους κοιτάξεις
θα σου φανούν τόσο ασήμαντοι
που στη στιγμή θα τούς ξεχάσεις

Αγαπημένη μου, μην κλαις, πάμε μαζί ψηλά, αν θες
Να δεις τη γη απ’ τη σελήνη, ένα φεγγάρι είναι και κείνη

Όταν κοιτάς από ψηλά, μοιάζει ο κόσμος ζωγραφιά
και συ τον πήρες σοβαρά, και συ τον πήρες σοβαρά

Μοιάζουν οι πύργοι με κουκλόσπιτα
και τα κανόνια με παιχνίδια
Από ψηλά δεν ξεχωρίζουνε
οι ομορφιές και τα στολίδια

Κι ό,τι σε πλήγωσε ή σε θάμπωσε, από ψηλά αν το κοιτάξεις
θα σου φανεί τόσο ασήμαντο, που στη στιγμή θα το ξεχάσεις

(Στην φωτογραφία, ο Ατλαντικός ωκεανός. Καθ’ οδον για Αμερική)