Σάββατο μεσημέρι. Κάθομαι με ένα φίλο σε ένα μικρό εστιατόριο στην Λήδρας τζιαι απολαμβάνουμε την μέρα τρώγοντας τζιαι συζητώντας.
Την προσοχή μου απέσπασε μια Κυρία μέσης ηλικίας. Ανεβασμένη πάνω σε τακούνι οκτάποντο (πουτζίνα που θέλεις γερανό του Νέμεση να σε φκάλει πάνω), κολλητό τζίν, μαλλί του κομμωτηρίου, γυαλί «μάσκα της θάλασσας» τζιαι βάψιμο αλά «τρίτο χέρι». Συνηθισμένο φαινόμενο θα μου πείτε.
Ο απόπατος μου έκαμνεν ένα πολλά παράξενο ήχο.
Περίπου όπως τον γέρο που του φκάλλουν τον αναπνευστήρα τζιαι προσπαθεί να ρουφήσει όσο παραπάνω οξυγόνο γίνεται για να μεν πεθάνει. Στην περίπτωση μου όμως, ο απόπατος μου έκαμνεν απόπειρες να ρουφήσει νερό που το ντεπόζιτο μου, το οποίο ήταν όφκιερο.
Μετά που εξεπέρασα το σοκ του ότι, τα απορρίμματα του οργανισμού μου θα εμινήσκαν μέσα στην λεκάνη, ώσπου να ξαναγεμώσει το ντεπόζιτο, αρκέψαν να περνούν που το νου μου τα υπόλοιπα προβλήματα που προέκυψαν μετά την απότομη ανακάλυψή μου.
Οι νύχτες τούτη την εποχή εν ότι καλύτερο για περιπάτους. Πιστευκώ ότι κάποιος στον ουρανό, λυπάται μας που εν βρέσιη, τζιαι έτσι διά μας τουτες τες υπέροχες, ανοιξίατικες νύχτες για να καθούμαστε στες βεράντες μας τζιαι να ρεμβάζουμε. Άσχετο ότι οι παραπάνω, αντι να ρεμβάζουν γυρίζουν την τηλεόραση να θωρεί έξω για να μεν χάσουν την «Μαρία την Άσχημη».
Όπως τζιαι να έσιη, αποφάσισα να πάω ενα περίπατο στην παλία Λευκωσία. Να περπατήσω την Λήδρας, να πίω ένα καφέ, να κάτσω σε ένα παγκάκι να κόψω λλίη κίνηση.
Περπάτα τζιαι να περπατήσεις, εκαταλήξαμε στο τέρμα της Λήδρας. Έξω που το μουσείο με τα κέρινα ομοιόματα, δίπλα που το μνημείο τζιαι τον τακκωμένο σκοπό, εκάτσαμε με την συνοδοιπόρο μου να απολαύσουμε το ανοιξίατικο αεράκι.
Το Louiziana έγινε τριόροφο.
Το L.A. έγινε καφέ.
Ο Πασχάλης έκλεισε τζιαι άφικε μας χάσκοντα.
Το Esquin εγίνηκε Costa Cafe.
Η Amandas εγίνηκε Goodys.
Και ρωτώ, που πάμε Κύριοι;
Τι μέλλον παραδίδουμε στα βλαστάρια μας;
Χωρίς τα chicken με σώς του Πασχάλη τζιαι χωρίς την μάγισσα που άλλασει διπλοσέλινα στο L.A. ;
Τι τρίγωνο των δισκοθηκών παραδίδουμε;
Ένας τύπος που ξέρω, εν αλκοολικός. Εν ήταν πάντα ο άνθρωπος έτσι, εκατάντησεν έτσι. Ο λόγος ένας, η μάλλον μία. Μια γενέκα.
Για χάριν της ιστορίας ας τον αποκαλέσουμε Βαρνάβα.
Ο Βαρνάβας, έννεν Κυπραίος. Εν που την Αρμενία, τζιαι ήρτε στην Κύπρο ακολουθώντας την πρώην γενέκα του. Αλόπως εμήνυσε του πως έσιει ψουμί στην Κύπρο τζιαι μπορεί να δουλέψει με παραπάνω λεφτά, τζιαι άμα τζιαι έφυεν τζίνη που την Αρμενία, ήρτεν πίσω της τζιαι τούτος. Πιστεύκω ότι οι λίρες ήταν το τελευταίο πράμα, μάλλον εν για τζίνη τζιαι για το μωρό του που εξενιτεύτηκε.
Εν καλό πλάσμα όμως τζιαι δουλευταράς, δηλαδή το ψωμί του έβκαλλε το με την αξία του. Απλά άρεσκει του να πίννει ένα ποτηρούι παραπάνω.
Τον τελευταίο τζιαιρό ήταν χασιμίος.
Επέρασα έξω που το δωμάτιο του πριν θκύο εφτομάες τζιαι εβρωμούσε λέσιη. Η πόρτα ήταν κράνοιχτη. Τζίνος κουβαρωμένος μες το κρεβάτι του, ντυμένος με κάτι ρούχα ξημαρισμένα τζιαι κατουρημένα. Το δωμάτιο του σταύλος, χαμέ ποτσίγαρα τζιαι μαυρίλες, ρούχα πεταμένα σε ούλλες τες γωνίες τζιαι διάφορα άδεια μπουκκάλια απο κρασί αραδιασμένα στο πάτωμα.