Ιστοριες της Νεας Ληδρας

Προχτές διάβαζα στο Engadget, ότι οι τιμές των Memory Stick Duo Pro, της Sony, εππέσαν.

Ήταν αναμενόμενο, αφού οι συσκευές που το χρησιμοποιούν εν μόνο της Sony και ποιό συγκεκριμένα, το PSP. Ασπούμε εν πολλά λίοι τζίνοι που εννα αγοράσουν ξερω γώ, 2GB Memory Stick για την Digital Camera τους.

Όπως και να έχει, αγόρασα το πρώτο μου Memory Stick για την φωτογραφική μου πριν περίπου 1 χρόνο. 256MB, στην Κύπρο ήταν 60 ΛΚ, αγόρασα το που το Ebay , για 20 ΛΚ. Ακολούθως άμα απέκτησα PSP, αγόρασα 1GB που το Lik Sang.com , στις 50 ΛΚ την στιγμή που στην Κύπρο εθέλαν 125 ΛΚ.

Προχτές που λέτε, στο Ebay ήβρα ένα καταραμένο Memory Stick Duo Pro, το 1GB ήταν περίπου 15 ΛΚ τζιε τα 2GB περίπου 25 ΛΚ.

Καλή τιμή σκέφτηκα, τζιε άρπαξα ένα 2GB για το PSP μου, τωρά που εννα είμαι στην ξενιτιά να έχω να το γεμόννω μαλακίες.

Τηλεφωνώ που λέτε στον Γερμανό, τζιε ρωτώ πόσα για τα 2GB Memory Stick Duo Pro. Άμα τζιε είπε μου 92 ΛΚ, λλίον έληψε να με έβρει ο χάρταττας. 70 ΛΚ διαφορά!!!

Να πώ ότι ο τύπος που το Ebay , εν που το Hong Kong τζιε πίαννει τα ποιό φτηνά και ξέρω γώ, Ε, πόσα τα πίαννουν τα καταστήματα στην Κύπρο ρε παιθκία τζιε κόφκουν μας την κκελλέ μας;; Να ήταν η διαφορά κανένα δεκάλιρο να πώ στον θκίαολο, αλλα 70 λίρες!

Όπως τζιε να έσιη η συμβουλή είναι όσοι γουστάρουν έτσι μικροπράματα τζιε φαίνονται τους ακριβά στην Κύπρο, να κάμουν ένα Paypal τζιε να τσιακκάρουν το Ebay . Εννα με θυμηθούν!!

Απευθείας μετάφραση ενός ηλεκτρονικού μηνύματος που έλαβα σήμερα το πρωί. Ειρωνικό αλλά σίγουρα τραγικό.

Κανόνας 1: Στην Μέση Ανατολή, οι Άραβες πάντα επιτίθενται πρώτοι. Οι Ισραηλινοί πάντα αμύνονται. Η αντίδραση αυτή αποκαλείται «Αντίποινα».

Κανόνας 2: Οι Άραβες, είτε είναι Παλαιστίνιοι είτε είναι Λιβανέζοι, δεν έχουν δικαίωμα να σκοτώνουν Ισραηλινούς. Αυτό λέγεται «Τρομοκρατία».

Κανόνας 3: Το Ισραήλ έχει κάθε δικαίωμα να σκοτώνει Άραβες πολίτες. Αυτό λέγεται «Αυτοάμυνα» ή ποιό επίκαιρα «Έμμεση Ζημία».

Κανόνας 4: Όταν οι Ισραηλινοί σκοτώσουν πολλούς πολίτες, ο Δυτικός Κόσμος ζητά ανακωχή! Αυτό λέγεται «Αντίδραση της Διεθνούς Κοινότητας».

Κανόνας 5: Οι Παλαιστίνιοι και οι Λιβανέζοι δεν έχουν δικαίωμα να συλλαμβάνουν Ισραηλινούς στρατιώτες. Ακόμα και αν είναι μικρός αριθμός. Αυτό λέγεται «Απαγωγή».

Κανόνας 6: Το Ισραήλ έχει δικαίωμα να συλλαμβάνει όσους Παλαιστίνιους ή Λιβανέζους θέλει (μέχρι τώρα περίπου 10000 Παλαιστίνιους, 300 παιδία και χιλιάδες Λιβανέζους χωρίς δίκη). Αυτό λέγεται «Πόλεμος κατά της Τρομοκρατίας».

Κανόνας 7: Όταν λέτε το όνομα Χιζμπολλάχ, πάντα να διευκρινίζετε ότι την υποστηρίζουν η Συρία και το Ιράν. Αυτό λέγεται «Ο Άξονας του Κακού».

Κανόνας 8: Όταν λέτε το όνομα Ισραήλ, πάντα να διευκρινίζετε ότι το υποστηρίζουν η Αμερική, η Αγγλία και άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Που ξέρετε, μπορεί και να το πιστέψει ο κόσμος.

Κανόνας 9: Όταν μιλάτε για το Ισραήλ, μην αναφέρεται τις λέξεις «Κατεχόμενες Περιοχές», «Ψηφίσματα ΟΗΕ», «Συνθήκη της Γενεύης». Αυτό λέγεται «Αντισημιτισμός».

Κανόνας 10: Οι Ισραηλινοί μιλούν καλύτερα Αγγλικά απο τους Άραβες. Για αυτό ακριβώς το λόγο τους αφήνουμε να μιλούν περισσότερο για να μας εξηγούν τους κανόνες 1 ως 9. Αυτό λέγεται «Αντικειμενική Δημοσιογραφία».

Κανόνας 11: Αν δεν συμφωνείτε με τους ποιό πάνω κανόνες ή αν κλείνετε προς την Αραβική πλευρά, αντί της Ισραηλινής, είσαστε ένας επικίνδυνος Αντισιμιτιστής. Θα χρειαστεί να κάνετε δημόσια απολογία, αν εκφράσετε την ειλικρινή σας γνώμη, όπως ο Μελ Γκίμπσον. Αυτό λέγεται «Δημοκρατία».

Λοιπόν εγώ επήρα το απόφαση.

Για να πάεις camping στην Πόλη της Χρυσοχούς πρέπει να κάμεις δάνειο με τρείς εγγυητές. Εν υπάρχει άλλος τρόπος, μιλούμε ότι οι ανθρώποι εφκάλαν τζιε τα σιοινία τζιε τα παλλούτζια.

Φραπέ, φίλε μου σε πλαστικό ποτηρούι του (ποτζίνο που βάλλεις νερό που τα ψυγεία με τις μπουκάλες) μόνο 1.50 ΛΚ. Σε νάκκουρουι πιό μεγάλο ποτήρι, 2.00 ΛΚ.

Να μεν σου πω ότι τα παγωτά τους ξεκινούν που την 1.50 ΛΚ τζιε πάν πάνω. Μα το θεό, επία να πιάσω ένα μπουκαλάκι νερό τζιε ένα αναψυκτικό, «2.20 ΛΚ» λαλεί μου!

Εμάχουμουν να ρουθουνίσω όπως τον Ρίκκο που τους γειτόνους τζιε να του πώ «έσιη κούσπο στο Μιτσερό».

Έβαλα τα πίσω τζιε είπα του «Ευχαριστώ, δεν θα πάρω».

Τωρά αν πάω τζιε ανοίξω μες την χωράφα έξω που το camping σαντουιτσίδικο τζιε να τα πουλώ ούλλα μισή τιμή εννα φταίω;

Αλλα χάτε, μόνο να φκαίννουν να παραπονιούνται ότι οι Κυπραίοι πάν στα κατεχόμενα τζιε εν έρκουνται στα δικά μας να κάμουν διακοπές. Αφού ρε μαλάκα, κλέφκεις με καθαρά τζιε με το νόμο, τζιε χωρίς κανένα εθνικό συναισθηματισμό, εγώ γιατί να σε σκεφτώ εσένα;

Τζιε που εν θα πατούν ούτε κουτσουκούτες μες τα camping σας, εννα φκαίννετε να κλείετε τα ράουνταπαουτ τζιε να κλέεστε ότι έσιετε οικογένειες να ζήσετε τζιε η κυβέρνηση εν σας βοηθά. Άσσιχτίρ, συγχύστηκα, πάω να φάω σουβλάκι με τζατζίκι.

Έχω συνειδητοποιήσει πλέον ότι, δεν μπορείς να ζήσεις στην Κύπρο αν δεν είσαι χρεωμένος μέχρι το κόκαλο στις τράπεζες, αν δεν έχεις τουλάχιστον ένα δάνειο και τουλάχιστον 500 λίρες όριο στον τρεχούμενο λογαριασμό σου.

Πως γίνεται θα μου πείτε;

Έλα που γίνεται. Όταν τα τελευταία 3 χρόνια ΤΑ ΠΑΝΤΑ έχουν ακριβύνει εξωπραγματικά και οι μισθοί παραμένουν οι ίδιοι, είναι φυσικό επόμενο να μην τα βγάζει πέρα ο απλός κόσμος.

Πρώτα και καλύτερα τα καύσιμα.

Είμαι οδηγός μοτοσυκλέτας τα τελευταία 5 χρόνια. Πριν 3 χρόνια γέμιζα την μοτοσυκλέτα μου με 4, άντε 5 λίρες. Προχθές χρειάστηκα 8.50. Τα διπλάσια δηλαδή. Καλά για αυτό δεν φταίει και τόσο ο κυβερνητικός μηχανισμός, το βάρος πέφτει στην ηλίθια γή τον πιθήκων στην απέναντι μεριά του ατλαντικού (αυτή ντε με τον βλάκα πρόεδρο). Είναι όμως γνωστό ότι ενώ άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής ένωσης μείωσαν τους φόρους στα καύσιμα μόλις άρχισε η κρίση, στην Κύπρο ακόμα «παίζουν πελλό».

Μπορούμε βέβαια όλοι να μην χρησιμοποιούμε αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες. Έτσι θα γλιτώνουμε και λεφτά και θα προστατεύουμε και το περιβάλλον απο πάνω. Να μετακινούμαστε με τις δημόσιες συγκοινωνίες!

Αλλά ξέχασα, στην Κύπρο ΔΕΝ υπάρχουν δημόσιες συγκοινωνίες.

Εκτός και αν τα προπολεμικά λεωφορεία που περνούν απο τις στάσεις κάθε 45 λεπτά θεωρούνται συγκοινωνίες χώρας μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Όπως και να έχει, με τα καύσιμα μας κλέβουν με το έτσι θέλω και δεν μας δίνουν επιλογή. Αλλά δεν είναι μόνο τα καύσιμα.

Πριν 3 χρόνια, πήγαινες στον φούρνο και ψώνιζες τα απαραίτητα με 1-2 λίρες. Τώρα δεν υπάρχει πιθανότητα να ξοδέψεις λιγότερο απο 5 λίρες. Άμα οι τυρόπιτες είναι σχεδόν 1 λίρα και το ψωμί 80 – 90 σεντ. Υπολογίστε πόσα θέλει μια μέση οικογένεια για να πάρει γάλα, ψωμί και μερικά τσιμπήματα για το σπίτι.

Τα περίπτερα;

Για να πάρεις εφημερίδα – περιοδικό, κανένα δροσιστικό, τσίχλες ή σοκολάτα χρειάζεσαι 2 – 3 λίρες. Καιρός ήταν και πέρασε που τα αναψυκτικά ήταν 25 – 30 σεντ και οι σοκολάτες δεν ξεπερνούσαν το 50ρικο.

Είναι περιττό βέβαια να αναφέρω το κόστος των υπεραγορών. Μια μέση οικογένεια σίγουρα χρειάζεται 70 -80 λίρες (το λιγότερο) για να ψωνίσει τα απαραίτητα για ένα χρονικό διάστημα το πολύ 1.5 εβδομάδας (και αν).

Στα ηλεκτρονικά και στα ηλεκτρικά πάντα μας έκλεβαν, αλλά τώρα το έχουν παρακάνει. Όλα τα ηλεκτρονικά και ηλεκτρικά είναι 20 – 30 λίρες ποιό ακριβά απο τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ποιό συγκεκριμένα απο την αγορά της Ελλάδας. Ευτυχώς δηλαδή που υπάρχει το ίντερνετ και γλιτώνουμε κάτι της. Κάτι μου λέει όμως ότι αν το ψυλλιαστούν όλοι αυτοί ότι αγοράζουμε απο το ίντερνετ ποιό φτηνά πράγματα, θα βγουν να κλείσουν τον κυκλικό κόμβο της ριζοελίας απαιτώντας να απαγορευτεί το ίντερνετ επειδή τους κλέβει το ψωμί.

Αυτοκίνητα;

Μηχανές;

1000 με 2000 λίρες ποιό ακριβά απο όλες τις άλλες χώρες. Υπάρχουν ακόμα φόροι πολυτελείας σε πράγματα που έχουν γίνει δεδομένα στα οχήματα (λέγε με κλιματισμός – ηλεκτρικά παράθυρα).

Όσο για κατοικία.

Αποκλείεται. Όσοι πρόλαβαν, πρόλαβαν. Οι υπόλοιποι, ατύχησαν, την επόμενη ζωή ίσως να φανούν ποιό τυχεροί.

Για ένα δυάρι διαμέρισμα στα περίχωρα της Λευκωσίας, χρειάζονται τουλάχιστον 80000 λίρες. Μια ζωή δάνειο με λίγα λόγια. Πριν 3 χρόνια ήταν τα μισά.

Για να μην τα πολυλογώ, όλα έχουν ακριβύνει. Οι μισθοί μας όμως οι ίδιοι. 600 έπαιρνες πριν 3 χρόνια; Τόσο παίρνεις και τώρα. Με την διαφορά ότι πριν 3 χρόνια περνούσες άνετα ενώ τώρα μόλις που πληρώνεις τους λογαριασμούς για να μην σε βάλουν φυλακή.

Ούτε λόγος για αυξήσεις ή για οποιαδήποτε κοινωνική πολιτική απο το κράτος.

Εκτός και αν είσαι βουλευτής βέβαια, οπόταν ξυπνάς ένα πρωί και εγκρίνεις αύξηση στον εαυτό σου, όπως έκαναν πριν λίγους μήνες.

Έχουμε καταντήσει μια χώρα που δουλεύουν μισό εκατομμύριο άνθρωποι για να ταΐζουν τους βουλευτές, τους κυβερνώντες, τους δημόσιους υπαλλήλους και ακόμα 1000 – 2000 μεγαλοκαρχαρίες.

Πίσω απο κάθε επιχείρηση, κάθε υπηρεσία και κάθε αγαθό κρύβεται ένα γκέτο, ένα τραστ το οποίο ελέγχεται απο μερικούς συμφεροντολόγους, καρχαρίες που σκοπό έχουν να μας καταντήσουν ζητιάνους.

Όλοι ξέρουμε ποιοι είναι και ποιοι μας κλέβουν. Όχι συγκεκριμένα, αλλά πρέπει να είσαι στραβός για να μην βλέπεις τις BMW των παπάδων και τις Mercedes των πολιτικών, ενώ εσύ για να πάρεις Fiat πρέπει να μπεις δάνειο με 3 εγγυητές και 5 χρόνια δόσεις.

Γιατί δεν γίνεται τίποτα;

Μα φυσικά, όλοι που εμπλέκονται σε αυτές τις καταστάσεις είναι συγγενείς είτε εξ αίματος είτε εκ χρήματος.

Οι βουλευτές είναι στην πλειοψηφία τους δικηγόροι. Δικηγόροι ποιού όμως;

Όχι εμένα και εσένα, αυτό είναι σίγουρο. Δικηγόροι των μεγαλοεπιχειρηματιών ίσως. Κόρακας, κοράκου μάτι βγάζει; Φυσικά και όχι.

Το χειρότερο είναι όμως ότι, οι ανθρώποι αυτοί (ναι για τους βουλευτές μιλάω ακόμα) έχουν την αναίδεια να μιλούν για ιδανικά και ηθική.

Μόλις ξεκινήσει κάποιο σκάνδαλο ή διαμαρτυρηθεί ο κόσμος για κάτι, απο το πουθενά (όλος παραδόξως) ξεκινούν προβλήματα με τους Τούρκους – συνομιλίες για το Κυπριακό – φήμες για λύση ή κάτι άλλο που σίγουρα θα στρέψει την προσοχή του κόσμου αλλού.

Τα τελευταία 3 χρόνια πιπιλάνε την ίδια κουβέντα με το σχέδιο Ανάν και την αδιάλλακτη στάση του Ταλάτ. Ενώ εμείς, σε λίγο, θα είμαστε στους δρόμους να πουλάμε φορτιστές στα φανάρια και αυτοί θα τρώνε με 3 μασέλες και θα βάζουν και στην άκρη.

Η οικονομία πάει του κόλου. Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Χάνεται η μεσαία τάξη, όσο και αν προσπαθούν να την διατηρήσουν με τα δάνεια πάνω στα δάνεια.

Ασφάλεια δεν υπάρχει. Οι μπάτσοι κυκλοφορούν σαν ασφαλίτες και δέρνουν όποιον τους έρθει αλύπητα. Η μαλακία είναι ότι δέρνουν αθώο κόσμο και όχι τους βιαστές – ληστές – δολοφόνους. Αυτοί είναι προστατευόμενο είδος φαίνεται.

Υγεία; Ποια υγεία;

Πλέον φοβάσαι να πας στο νοσοκομείο. Ακόμα και τα ποντίκια, έχουν αηδιάσει φαίνεται και έχουν φύγει. Όταν μας φάνε ακόμα λίγα εκατομύρια οι συγγενείς των πολιτικών (αυτοί που κτίζουν το καινούργιο νοσοκομείο δηλαδή) ίσως τότε να έχουμε κάπου να πάμε όταν αρρωστήσουμε.

Δημόσιες συγκοινωνίες; Άσε θα πάρω αύριο.

Κοινωνική πολιτική; Χορηγούμε μόνο τους βουλευτές και τους συγγενείς τους.

Στην Κύπρο σε τελική ανάλυση δεν υπάρχει εσωτερική διακυβέρνηση.

Έχει αρχίσει ο κατήφορος και εμείς αντί να αντιδράσουμε, κρεμόμαστε απο τα πατριωτικά κηρύγματα και τις εθνικιστικές μαλακίες των πολιτικών μας.

Το Κυπριακό απο εθνικό πρόβλημα, έχει γίνει η δικαιολογία των υπευθύνων για το ότι τίποτα δεν πάει σωστά σε αυτό τον τόπο.

Και το Κυπριακό να λυθεί όμως, θα βρουν τρόπο αυτοί να τρώνε και εμείς να βασανιζόμαστε.

Η Κύπρος που ζούμε, είναι η Κύπρος των πολιτικών και τον επιχειρηματιών. Αυτοί την κατάντησαν έτσι και αυτούς συμφέρει να μένει έτσι.

Ας ελπίζουμε ότι μια μέρα θα βαρεθούμε το θέατρο του παραλόγου και θα διεκδικήσουμε την Κύπρο που πραγματικά μας αξίζει.

Μόλις άκουσα για τα Κυπριακά βραβεία μουσικής, κατάλαβα περί τίνος πρόκειται. Ακόμα μια απέλπιδη προσπάθεια της νεοκυπριακής πραγματικότητας να γαντζωθεί απο κάτι Ελλαδίτικο. Ανάμεσα σε τόσα άλλα, για ακόμα μια φορά, σαν μικρό παιδί που ζητά επίμονα και σπαστικά σημασία απο τον πατέρα του, αντιγράφουμε ακόμα και τους χειρότερους θεσμούς απο τον Ελληνικό χώρο.

Είναι βέβαια κατανοητό ότι τα “Βραβεία Μουσικής Κύπρου”, είναι μια κακή αντιγραφή των μουσικών βραβείων Αρίων. Αλήθεια, μπορούν να αντιγράψουν, κακά, την κάκιστη των Ελληνικών εκδηλώσεων; Και όμως μπορούν.

Τα βραβεία Αρίων είναι ένας θεσμός που προσβάλλει την μουσική νοημοσύνη των ανθρώπων, αν ακόμα υπάρχει (άκουσα ότι την έχει κλέψει ο Φοίβος). Δεν μπορεί να απευθύνονται σε μουσικούς, απο την στιγμή που δεν συμμετέχουν όλοι οι μουσικοί, αλλά μόνο αυτοί που οι εταιρείες τους είναι μέλη της IFPI. Επίσης, οι μουσικοί πρέπει να βραβεύονται απο ανθρώπους με μουσική παιδεία και άποψη. Όχι απο celebrity δημοσιογράφους, που οι γνώσεις τους στην μουσική ξεκινούν και σταματούν στην απομνημόνευση του τελευταίου σουξέ της Δέσποινας Βανδή.

Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι τα βραβεία Αρίων είναι μια προσπάθεια των μεγάλων δισκογραφικών εταιρειών να πείσουν τις άβουλες ορδές του λαού ότι, έχουν ποιότητα και μάλιστα βραβεύονται για αυτό. Ο παπάς που χαϊδεύει τα γένια του δηλαδή.

Λοιπόν, πάρτε όλο αυτό το σκηνικό και μεταφέρτε το αυτούσιο στην Κύπρο. Ονομάστε το Μουσικά Βραβεία Κύπρου και αμέσως έχετε ακριβώς το ίδιο καρναβάλι με την Ελλάδα. Το καρναβάλι όμως στην Κύπρο είναι ξαναβρασμένο φαγητό, επειδή, βραβεύουν τους ίδιους ακριβώς καλλιτέχνες που βραβεύουν και τα βραβεία Αρίων. Εκτός απο την ικανότητα να αντιγράφουν ξεπεσμένες εκδηλώσεις, έχουν και την ικανότητα να αντιγράφουν και τους νικητές!

Θα μπορούσα να το εκλάμβανα σαν ακόμα ένα καρπό της μοντέρνας υπερκατανάλωσης των ΜΜΕ. Δεν μπορώ όμως γιατί οι επεκτάσεις της εν λόγο εκδήλωσης επηρεάζουν τις μικρές κοινωνίες Κυπρίων μουσικών που προσπαθούν να ακουστούν εδώ και χρόνια.

Πρώτα, πρώτα, η εκδήλωση μπορεί να βραβεύσει όποιον γουστάρει και όποιον της κάνει κέφι. Δικά τους τα λεφτά άρα μπορούν να παραχαϊδεύουν και να προωθούν όποιον θέλουν. Τα βραβεία αυτά δεν έπρεπε να ονομαστούν με ένα γενικό όνομα όπως Βραβεία Κύπρου. Να τα ονομάσουν Βραβεία Σίγμα, Βραβεία IFPI, Βραβεία ΓΣΠ, Βραβεία Άννα Βίσση ακόμα και Βραβεία Μόσφιλο, αλλά όχι Βραβεία Κύπρου!!

Δεν αντιπροσωπεύουν την Κυπριακή Μουσική Κοινωνία (ναι υπάρχει) ούτε τους Κύπριους μουσικούς, άρα δεν έπρεπε να χρεώνονται στο όνομα της Κύπρου άλλα στο όνομα του ματσομένου που τα διοργανώνει. Τουλάχιστον στην Ελλάδα, το σκέφτηκαν και τα ονόμασαν Βραβεία Αρίων και όχι Ελληνικά Βραβεία Μουσικής.

Η μεγαλύτερη επίδραση που έχει η εν λόγο εκδήλωση, της οποίας η επίδραση ενισχύεται απο το γεγονός ότι είναι η πρώτη που διοργανώνεται στην Κύπρο, είναι το ότι προσπαθεί να ενισχύσει την αντίληψη του ότι, στην Κύπρο δεν υπάρχει μουσική κοινότητα. Ότι δεν υπάρχουν μουσικοί, δεν υπάρχουν συγκροτήματα και δεν γίνεται μουσική δουλεία. Ότι Κύπριοι μουσικοί είναι μόνο αυτοί που ζουν και διαπρέπουν στις πίστες και στα δισκάδικα της Ελλάδας.

Λοιπόν δεν είναι έτσι!

Η Κύπρος έχει δική της μουσική σκηνή, υπάρχουν άπειρα συγκροτήματα και πάρα πολλοί τραγουδιστές με φωνές και κομμάτια μακράν καλύτερα απο αυτά που προωθούν οι προαγωγοί των Ελληνικών Μουσικών Εργοστασίων.

Στην Κύπρο υπάρχουν μουσικοί απο όλα τα μουσικά στρώματα, hip hop και rock μέχρι λαϊκά και pop. Κανείς δεν τους εκτιμά και κανείς δεν τους βοηθά. Δεν πουλάνε, δεν έχουν σκάνδαλα και δεν βγάζουν CD κάθε τρεις μήνες. Δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν.

Διοργανώνοντας μουσικά βραβεία, χωρίς την παρουσία Κύπριων μουσικών, αμέσως υπονοείς ότι στην Κύπρο δεν υπάρχει μουσική σκηνή και ότι η Κύπρος εξαρτάτε απο τους μουσικούς της Ελλάδας έτσι κατευθείαν προσβάλλεται η δουλεία και η προσπάθεια χιλιάδων Κύπριων μουσικών που προσπαθούν να δείξουν την δουλεία τους στον κόσμο. Δημιουργείτε επίσης μια λανθασμένη εντύπωση και παραπληροφόρηση στον κόσμο που παρακολουθεί την εκδήλωση.

Ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει, το έχω ξεκαθαρίσει και ποιο πάνω, το θέμα είναι σε ποιού το όνομα και την πλάτη το κάνει. Δεν έχουν ανάγκη οι Κύπριοι μουσικοί τα ξεπεσμένα βραβεία διαφόρων άσχετων. Ούτε έχουν ανάγκη την αναγνώριση των μουσικών εργοστασίων. Τουλάχιστον στην Κύπρο υπάρχουν ακόμα μουσικοί που το κάνουν επειδή τους αρέσει και όχι για να γίνουν διάσημοι και για να τους γράφουν τα περιοδικά και να τους δείχνουν οι μεσημεριανές εκπομπές.

Κανένας όμως δεν έχει δικαίωμα να αποκαλεί τα βραβεία του, βραβεία Κύπρου απο την στιγμή που δεν είναι! Στο όνομα των Κυπρίων μουσικών δεν μπορείτε να προωθείτε τις φτηνές σας απομιμήσεις και τα τις αντιγραφές των βραβείων Αχρείων.

Γιατί βραβεία Αχρείων είναι και εκείνα στην Ελλάδα.

Βραβεία Αχρείων είναι και τα αντιγραμμένα δικά σας στην Κύπρο.