Ιστοριες της Νεας Ληδρας

Στίχοι: Ορφέας Περίδης
Μουσική: Ορφέας Περίδης
Ερμηνευτές: Νίκος Παπάζογλου, Ορφέας Περίδης

Ρίχνω στη νύχτα μια σπρωξιά
παίρνω φωτιά και ξημερώνει
στη τελευταία ρουφηξιά
κάνω όρκο να τελειώσει πια
ότι τελειώνει.

Μπαίνω στο τρένο την αυγή
για να με βρει σε άλλο μέρος
η μέρα ετούτη που θα μπει
να με γλιτώσει απο ‘κει
που ήμουνα ξένος.

Φεύγω,φεύγω,κάθε μέρα φεύγω
μέτρο-μέτρο, όλο πιο μακριά
φεύγω,φεύγω, τόσα χρόνια φεύγω,
στη καρδιά μου όλο πιο κοντά.

Ρίχνω στα μάτια μου ένα φως
και κάνω ανάκριση μονάχος,
ο χωρισμένος μου εαυτός
είναι που χώρισε το κόσμο
από λάθος.

Άραγε τι να φταίει τι
που ονειρευόμαστε στον ξύπνιο,
και να ‘ναι η λησμονιά αυτή
που ανοίγει πόρτες το πρωί
στο πρώτο χτύπο.

Σχετικό τραγουδάκι,περνάμε την περίοδο της εκλογομανίας στην Κύπρο αυτές τις μέρες.

Αυτή ντέ,την περίοδο που όλοι οι βουλευτές και θέλωναγίνωβουλευτες θυμούνται ότι υπάρχουμε και εμείς σε αυτό το γαμονήσι;

Οι στίχοι είναι γραμμένοι γάντι για την περίπτωση. Ά,ρε Τζιμάκο…

Εκλογές, κόμματα
με φρου φρου κι αρώματα
Διαδηλώσεις, πτώματα
μ’ ανοιγμένα στόματα

Ψηφοδέλτια σταύρωνα
κι όλη νύχτα καύλωνα
Στης βουλής τα έδρανα
αχ κι εγώ να έκλανα

Υπουργεία τέρατα,
γαμημένα κέρατα
Φέξε μου και γλίστρησα
ως της γης τα πέρατα

Στα σχολεία γάματα
γράμματα σπουδάματα
Του Θεού τα πράματα
φτύσ’ τα τους κατάμουτρα

Πληρωμές, χαρτόσημα,
φόροι γραμματόσημα
Στο γαμήσι πρόστιμα,
μαγκιά, κλανιά κι απόστημα

Μπάτσοι, αύρες, ράμματα,
ξηγημένα πράματα
Τώρα στα γεράματα
μάθε γέρο γράμματα

Δεν μπορώ άλλο Θανάση,
Στα εικοσιπέντε έχω γεράσει
Δεν μπορώ άλλο Θανάση,
κάνε στάση

Ένα πολύ καλό άρθρο απο μια φίλη της σελίδας. Σας το μεταφέρω αυτούσιο.

Όλοι οι άντρες φίλοι μου λένε ότι είμαι ιδιότροπη όσον αφορά τα αρσενικά που περνούν από δίπλα μου. Λένε ότι είμαι πολύ επιλεκτική και ότι έχω πολύ ψηλά τα standard και πρέπει να τα κατεβάσω αν δεν θέλω να μείνω και εγώ στο ράφι.

Δεν είναι έτσι όμως. Εγώ διαφωνώ κάθετα, οριζοντίως και πλαγίως άμα λάχει. Δεν είναι ότι έχω κάποιες προδιαγραφές μέσα στο μυαλό μου.

Δεν είναι ότι θέλω κάποιον ψηλό, όμορφο, μελαχρινό και στιβαρό άντρα! Δεν είναι ότι ψάχνω τον κύριο Τέλειο να έρθει. Δεν πιστεύω σε αυτά τα παραμύθια.

Όπως όλες οι κοπέλες της ηλικίας μου, και κάθε ηλικίας πιστεύω, ψάχνουν κάποιον που απλά να είναι πλάι τους. Να τις κάνει να γελούν στις δύσκολες στιγμές για να ξεχνιούνται, να εμπνέουν ένα σεβασμό στις ίδιες και γενικά να έχουν αυτό το κάτι που θα μας κάνει να αισθανόμαστε περήφανες για τον άντρα που έχουμε στο πλάι μας. Θέλουμε κάποιον να μας αγαπάει γ’ι αυτό που είμαστε.

Αυτό το κάτι δεν είναι η εμφάνιση όπως οι περισσότεροι νομίζουν. Τι να τον κάνω τον άντρα που πουλάει μούρη και παίζει με όλες μόνο και μόνο επειδή ξέρει ότι είναι ωραίος; τι να το κάνω το περιτύλιγμα αφού το περιεχόμενο είναι κούφιο και άνοστο; (Μην πάει ο νους σας στο πονηρό! Ναι, παίζει και αυτό ρόλο αλλά μόνο στην αρχή της σχέσης ή της οποιασδήποτε σχέσης που μπορεί να αναπτυχθεί). Ναι, θα γυρίσουμε να κοιτάξουμε κάποιον που μοιάζει με μοντέλο μια φορά, αλλά θα γυρίσουμε να κοιτάξουμε και δυο και τρεις φορές τον τύπο στο διπλανό τραπέζι που έχει ξεκαρδιστεί στα γέλια με τον φίλο του.

Είναι αλήθεια ότι η φράση «άβυσσος η ψυχή της γυναίκας» ισχύει. Δεν φταίμε εμείς όμως. Φταίνε όλα γύρω μας. Φταίνε οι άντρες της ζωής μας που μας κάνουν την ζωή δύσκολη, φταίνε οι κομπλεξικοί γνωστοί μας, φταίνε οι πόνοι της περιόδου, η ρουτίνα, η ευαισθησία μας, ακόμα και ο καιρός που όταν βρέχει μας μελαγχολεί ή όταν έχει λιακάδα είμαστε ευτυχισμένες. Φταίνε τα ρούχα που είναι ακριβά, φταίει η βαφή των μαλλιών που για ακόμη μια φορά δεν πέτυχε, φταίνε τα νύχια μας που σπάνε, τα κιλά που πήραμε τελευταία, που δεν χωράμε πια στα jean του λυκείου, φταίει που νιώθουμε τόσο μόνες κάποιες φορές. Τι να πω; το γυναικείο φύλο είναι αψυχολόγητο.

Γι’ αυτό και οι άντρες μας πρέπει απλά να δείχνουν μια άλφα κατανόηση σε όλες αυτές τις μικρές καθημερινές μας υστερίες. Το καταλαβαίνω πως και εσείς άνθρωποι είσαστε με τα δικά σας προβλήματα. Προβλήματα του τύπου :

θα πάρει ο ολυμπιακός το πρωτάθλημα;

θα μου κάτσει η γκόμενα τελικά;

Πότε επιτέλους θα κερδίσω σε κανένα στοίχημα;

Μήπως την έχω μικρή;

Τι φαί θα φάμε μάνα;

Δεν λέω, ασχολείστε και εσείς όπως και εμείς με σοβαρά θέματα (βλέπε βαφές και σπάσιμο νυχιών).

Ίσως να φταίει και ότι το αιώνιο παιχνίδι ανάμεσα στα δύο φύλα έχει πάψει να είναι αιώνιο και να θεωρείται ξεπερασμένο. Το βλέπω μπροστά στα μάτια μου καθημερινά. Όταν ένας άντρας γουστάρει μια γυναίκα, κάνει ότι δεν κοιτάει και ας τρώγεται ποιος είναι αυτός που της μιλάει. Αναρωτιέται γιατί δεν του ρίχνει μια δεύτερη ματιά η γκόμενα. Πώς να σου ρίξουμε δεύτερη ματιά βρε άνθρωπε αφού άμα σε κοιτάμε γυρνάς από την άλλη; πως θες να κερδίσεις μια ευκαιρία αφού δεν κάνεις ένα βήμα να μας πλησιάσεις;

Όπως είπα οι περισσότερες από εμάς δεν κοιτάμε την εμφάνιση του άλλου, άρα μην σε νοιάζει αν ο άντρας που κάθεται μαζί μας είναι θεός. Είναι απλά φίλος. Ένα φιλαράκι. Από πότε οι άντρες σταμάτησαν να ρισκάρουν; από πότε έγιναν αισθηματίες και φοβούνται τις χυλόπιτες; Αλήθεια, από πότε άρχισαν να φοβούνται τις γυναίκες; αν δεν δοκιμάσεις πως θα ξέρεις; Ποιος ξέρει, μπορεί να σου βγει και σε καλό.

Συμπέρασμα, οι γυναίκες θέλουν ο άντρας τους να έχει και θάρρος. Προσοχή! Όχι θράσος! Θάρρος! Θάρρος της γνώμης τους, θάρρος να εκφράσουν τα αισθήματα και τις απόψεις τους! Και προς θεού.. μάθετε να μιλάτε και για τίποτα άλλο εκτός από ποδόσφαιρο και αθλητικά. Αν γίνει αυτό, υποσχόμαστε και εμείς να σταματήσουμε να μιλάμε για κρέμες αδυνατίσματος και ομορφιάς.

Και ακόμα κάτι. Μην σας νοιάζει αν η ατάκα που θα ρίξετε είναι ξεπερασμένη. Μπορεί να γελάσουμε στην αρχή αλλά σίγουρα θα ξέρουμε ότι ρισκάρατε και δείξατε ενδιαφέρον. Μπορεί να μην πιάνει πλέον η ατάκα του στυλ «κάπου σε έχω δει, από κάπου σε ξέρω» ή ακόμα «κατέβηκε ο παράδεισος στην γη; βλέπω μπροστά μου έναν άγγελο!»! μην γελάτε, τα έχω ακούσει και αυτά.

Αλλά είπαμε. Τουλάχιστον θα ξέρουμε πως ενδιαφέρεστε, και που ξέρετε; μπορεί να είστε εσείς ο τυχερός. Μπορεί να είστε εσείς αυτό το κάτι που αναζητάμε μια ζωή.

By Santhi

Το είδαμε και αυτό λοιπόν. Όχι πως δεν το ξέραμε ότι γίνεται, αλλά τώρα το έχουμε και ζωντανά να μεταδίδεται απο όλα τα κανάλια της Κύπρου (και του εξωτερικού ελπίζω). Ένας μεσήλικας να κείτεται στο έδαφος άγρια δαρμένος απο όχι 1, ούτε 2 αλλά 5-6 «οπαδούς» της αντίπαλης ομάδας. Και ο μικρός γιος του να τον βλέπει στο έδαφος ανήμπορος να τον βοηθήσει.

Νάι φίλοι μου, επειδή ήταν οπαδός άλλης ομάδας.

Ο άνθρωπος πήγε να δει μπάλα και κατέληξε στο νοσοκομείο. Τώρα να μπω στο λούκι να σχολιάσω και να χαρακτηρίσω αυτούς που το έδειραν, είναι ανώφελο. Όλοι μας καταλαβαίνουμε ότι είναι τα τελευταία δείγματα ανθρώπινης ύπαρξης, με δείκτη νοημοσύνης λίγο ποιό πάνω απο το 40, που μόλις τους επιτρέπει να αναγνωρίζουν το όνομα τους και την ανάγκη τους για αποχωρητήριο και φαΐ.

Στερεότυπο μεν, αληθινό δε, όσοι ασχολούνται με τέτοιο τρόπο με τα σπορ, μόνο ηλίθιοι μπορεί να είναι ή παλαιολιθικά πρωτόζωα που χάρη θα μας έκαναν όλους να πιαστούν αγκαλιά και να πέσουν απο κανένα γκρεμό, φωνάζοντας το όνομα της ομάδας τους, για να ξέρουμε να κρατάμε σημειώσεις.

Στην Κύπρο βλέπετε, έχουμε όλοι μια πολύ ιδιαίτερη ικανότητα να προσδιορίζουμε καταστάσεις και επίθετα όπως μας συμφέρει χωρίς ποτέ να κοιτάμε τα μαύρα μας τα χάλια.

Δηλαδή μου κάνει εντύπωση, κανένας μα κανένας δεν συγκινήθηκε, ούτε βγήκε στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί για την αστυνομία που δέρνει αβέρτα, όποιον της καπνίσει. Κάθονται όμως και διαδηλώνουν και δέρνονται, για τα πέναλτι και τα οφ-σαιντ. Ως εκεί φτάσαμε λοιπόν, άρτων και θεάματα, σε λίγο θα μπαίνουν στην μέση του γηπέδου και να σφάζονται για 3 πόντους στην βαθμολογία.

Έχουμε επίσης την ικανότητα να κρίνουμε και να αποκαλούμε τους Τούρκους, τους Αμερικάνους και τους Εγγλέζους, βάρβαρους, ενώ εμείς οι ίδιοι συμπεριφερόμαστε (και ανεχόμαστε να μας συμπεριφέρονται) σαν ζώα!!

Τώρα θα μου πείτε «Καλά ρε φίλε, καταδικάζεις μια ολόκληρη χώρα, για 5-10 άμυαλους».

Αυτοί οι 5-10 άμυαλοι, συνεχίζουν να συμπεριφέρονται με παλαιοντολιθικούς τρόπους και αξίες, μόνο και μόνο επειδή τους ανεχόμαστε. Να μήν αναφέρω το γεγονός του ότι μεγαλώνουν με παιδίες που η βάση τους είναι να δέρνουμε όποιον διαφωνεί ή ανοίκει στους “άλλους” (είτε αυτοί είναι ομάδα είτε αυτοί είναι κόμμα κλπ).

Ποιος κάνει ποτέ κάτι για αυτές τις καταστάσεις;

Κανένας!

Γιατί, απλούστατα αφού όλες τις πτυχές της κοινωνίας της Κύπρου, τις κατακρατούν οι ίδιοι πολιτικοί – κεφαλαιοκράτες. Με λίγα λόγια, η τεχνική του «κόρακας – κοράκου μάτι εν φκάλλει» επιβάλλεται και ενισχύεται σε απο όλες τις πλευρές.

Δηλαδή πάντα όλο και κάποιος πλούσιος – συγγενής πλουσίου – γνωστός πλουσίου κλπ., θα υπάρχει στην μέση και έτσι ποτέ κανένας δεν θα πληρώνει την νύφη.

Όσοι νομίζουν ότι ζουν σε πολιτισμένη και οργανωμένη κοινωνία, πλανώνται πλάνη οικτρά (Καραμανλή-βάις).

Όλα είναι ανεξέλεγκτα και αιωρούμενα. Το θέμα είναι πόσο χρόνο θα πάρει στους ανεγκέφαλους, άχρηστους να το καταλάβουν και να αρχίσουν να κάνουν ότι γουστάρουν και να κάνουν την Κύπρο πραγματική ζούγκλα.

Για να καταλήξω πάλι στο θέμα μας, όλα τα αρνάκια-φίλαθλοι των ομάδων (αυτοί ντε που όταν τους ρωτάς «Νικήσατε» σε κοιτάνε με βλέμμα τρελής αγελάδας και σου λένε «Όχι ρε φίλε, αλλά εδέραμε στο ξύλο») έχουν καταλάβει (σχεδόν, είπαμε δεν είναι και πολύ έξυπνοι) ότι κανείς δεν πρόκειται να τους πειράξει όταν μετατρέπουν το γήπεδο σε Βοσνία- Ερζεγοβήνη. Και για αυτό το λόγο έτσι ακριβώς κάνουν. Και όλα για μένα ξεκινούν μέσα απο τα σωμάτια και δεν είναι μεμονωμένες καταστάσεις.

Ποίος την πληρώνει; Ο απλός ο κόσμος που γουστάρει να βλέπει ποδόσφαιρο.

Όσοι θυμούνται το παλιό καλό κλίπ απο το «Αμάν» που πάει ως εξής:

Δημοσιογράφος: Με συγχωρείτε, γιατί σπάτε το αυτοκίνητο.

Χούλιγκαν: ΕΠΕΙΔΗ ΈΧΕΙ ΑΘΗΝΑΪΚΕΣ ΠΙΝΑΚΙΔΕΣ

Δημοσιογράφος: Εεεε, ναι μα αυτό τι σημαίνει;

Χούλιγκαν: ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΣΠΑΜΕ!!!

Δημοσιογράφος: Ε ναι, μα γιατί!

Χούλιγκαν: ΑΝΤΕ ΠΑΑΑΑΛΙ, ΕΠΕΙΔΗ ΕΧΕΙ ΑΘΗΝΑΪΚΕΣ ΠΙΝΑΚΙΔΕΣ!!

Δημοσιογράφος: Εεεε, και ποιος το λέει ότι πρέπει να σπάμε τα αυτοκίνητα με αθηναϊκές πινακίδες;;;

Χούλιγκαν: ΟΛΟΙ ΤΟ ΛΕΝΕ. Ο ΜΠΑΜΠΗΣ Ο ΣΟΥΓΙΑΣ, Ο ΜΗΤΣΟΣ Ο ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ, Ο ΠΕΤΡΟΣ Ο ΓΚΟΝΤΖΙΛΑΣ.

Δημοσιογράφος: Ααα, κατάλαβα…

Με αυτή τη λογική κυκλοφορούμε φίλοι μου. Ενώ οι υπεύθυνοι μας πουλάνε μούφες και μας φανατίζουν για ομάδες, πατρίδες, θρησκείες, παρατάξεις και άλλα συναφή, ενώ είναι φανερό ότι ιδανικά σαν τα ποιό πάνω έχουν εξαλειφθεί απο καιρό. Τους συμφέρει όμως να ικανοποιούν το αίσθημα των άβουλων ορδών του λαού προς το συμφέρον τους.

Στην Κύπρο, λοιπόν, την χώρα του Σταρχιδισμού και του ΘέλωναγινωΣανΚαλαμαρασΗΤουλαχιστονΣανΑμερικανος, έχουμε την εκπληκτική ικανότητα να ασχολούμαστε με μαλακίες και να σκοτωνόμαστε για αυτό, ενώ η προσωπική μας οικονομία και το μέλλον μας φαντάζει όσο αβέβαιο και σκοτεινό όσο ποτέ.

Που είσαστε στις εκλογές τι έχει να γίνει…

Μπορείτε να δείτε το βίντεο του ξυλοδαρμού εδώ