Το σπίτι του Χαρίλαου, εν ποτζίνα τα παλιά, που ακόμα στέκουν μες τες γειτονίες της μεταπολεμικής Λευκωσίας. Ένα συνηθισμένο σπίτι, με μια μικρή αυλή, βεράντα με πέρκολα τζιαι ένα ακανόνιστο κήπο με τριανταφυλιές, ζουμπούλια τζιαι γιαννϊες.
Πολλοί που εμάς εμεγαλώσαμε σε ένα τέθκοιο σπίτι. Επαίζαμε τζιαι εδημιουργούσαμε ένα ιδιαίτερο μικρόκοσμο, αποτελούμενο που λιμπούρους, παπαρούνες, χώματα τζιαι φυτά, μέσα στην αυλή των δικών μας.
Στο σπίτι τούτο εμινήσκαν οι γονιοί της μάνας του. Τωρά μινήσκει ο Χαρίλαος. Έσασεν το νακκουρί (όϊ πως έθελεν πολλά σάσματα, οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες ήταν νοικοτζύριες) τζιαι έφυεν που το πατρικό του για να ζήσει μόνος του.
Έκατσαμε στην βεραντούα μπροστά, στες πλαστικές, πολύχρωμες καρέκλες, με το σιδερένιο σκελετό. Τζίνες που κολλούν τα μαλλιά σου πας την τζεφαλαρκά άμα κουμπήσεις πίσω. Το γιασεμί, που εσκαρφάλλωνε στην σιδερένια πέρκολα δίπλα μας ήταν μισοανθισμένο τζιαι η λεμονιά παρακάτω, σχεδόν γεμάτη καρπούς.
Άμα μπαίνει η άνοιξη, πρέπει να εν χαρά θεού οι μυρωθκίες που φκάλλει τούντο σπιτούϊ.
Η πυράες εν είχαν σφίξει ακόμα, τζιαι ήταν κατά το δείλης. Αν δεν επέρναν τζιαι τζείνη η λεωφόρος λλίο παρακάτω να πελλανίσκει τους τόπους με τα αυτοκίνητα, είσιεν να κόψουμε τζιαι το κουρούϊ μας.
Η γύρω περιοχή, εν γεμάτη πολυκατοικίες τζιαι καταστήματα. Σιγά, σιγά τα παλιά σπιτούθκια πέφτουν τζιαι γίνουνται συγκροτήματα – αππάρτμεντ που στέκουνται πάνω σε φούρνους τζιαι μπουτίκ. Ευτυχώς που το χωράφι μπροστά εν δικό του τζιαι εν έσιει πιθανότητα να σηκώσουν καμία πολυκατοικία, να τον απομονώσουν μες τους τσιμέντους.
Εγέμωσε ο τόπος πολυκατοικίες. Ούλλοι όσοι έχουν σπίθκια παλιά, ρίφκουν τα κάτω τζιαι κάμνουν διαμερίσματα για να τα νοικιάσουν.
Εν φυσικό επόμενο τούτο αφού τα διαμερίσματα έχουν ζήτηση. Κάποιος για να νοικιάσει σπίτι, έτσι όπως εν τα πράματα, πρέπει να πουλήσει νεφρό στην μαύρη αγορά για να φκάλει το ενοίκιο. Έτσι αφού η αγορά ζητά διαμερίσματα, όσοι έχουν σπίθκια, μετατρέπουν τα σε πολυκατοικίες τζιαι νοικιάζουν τα.
Με λλία λόγια, η Λευκωσία σιγά, σιγά μετατρέπετε σε τσιμεντούπολη. Οι γειτονίες εξαφανίζονται όσο περνά ο τζιαιρός, τζιαι ενώ πριν λλία χρόνια, αναλογούσε ένα χωράφι για μια οικογένεια, τωρά αναλογεί ένα χωράφι για δέκα οικογένειες. Κυριολεκτικά αρκέψαμε να μινήσκουμε ο ένας πάνω στον άλλο.
Είμαστε φυσικά, πολλά πίσω που το να γίνουμε Αθήνα. Βαδίζουμε όμως με γοργούς και σταθερούς ρυθμούς στο να μετατραπούμε σε αφιλόξενη τσιμεντούπολη. Να μινήσκουμε σε διαμερίσματα 5x5 τζιαι να πιερώννουμε μισό μισθό ενοίκιο.
Έσιει ακόμα ένα σπίτι δίπλα που του Χαρίλαου που εν παρόμοιας κατηγορίας αλλά εν αρκετά πιο παλιό. Ερώτησα ποιος μινήσκει μέσα. Μινήσκει ένα ζευκάρι ηλικιωμένων. Το σπίτι τζείνο, εν το μοναδικό πλιθαρένο σπίτι της περιοχής. Μάλλον εν τζιαι το τελευταίο.
Ρε Joshua εν τζιαιν τωρά που γίνεται τούτον. Τότε που ήμουν φοιτητής τα σπίθκια στον Λυκαβητόν εσύρναν τα κάτω έναν-έναν για να κάμουν πολυκατοικίες. Δυστυχώς ποτζεί πάμεν ακάθεκτοι, για το όνειρο. Αθήνα εν μπορούμεν να γινούμεν λόγω πληθυσμού, αλλά σίουρα εγινήκαμεν πιο αφιλόξενοι τζιαι κυνικοί ως κόσμος, το μόνο που μας κόφτει πιο εν ο εαυτούλλης μας. Τζιαι να σου πω την αλήθκειαν έννεν μόνον εμείς έτσι, εν παντού το ίδιον, τουλάχιστον στην ‘πολιτισμένην’ Ευρώπην. Με τες υγείες μας! Έτο, να λαλείς ότι είμαστεν τυχεροί εμείς που επρολάβαμεν τζιαι παίξαμεν μες τα χώματα με τους λυμπούρους….
Εξαιρετικός και άμεσος.
Η πολεοδομία πως μπορεί να διά τόσες άδειες?
Εν έχει κάτι που να ελέγχει την “αισθητική” των κτιρίων?
Εν μπορούμε να αλλάσουμε τον χαρακτήρα μιας πόλης επειδή ξαφνικά αθθυμήθειν ο κυπραίος ότι η ζωή μετριέται με τις λίρες.
Εν τζια λέω να αφήκουμε τα “χαλαμαντουρα” όπως ένει. Αλλά τζείνα που χτίζουμε στην θέση τους να μεν νεν που σου νέφκω που παεις.
ασιημη πόλη, ασιημοι ανθρώποι
Εγώ θα τολμήσω να πω ότι χρειάζεται λίγο η Λευκωσία να φύγει από τα χαρακτηριστικά ενός χωριού, χωρίς με αυτό να θέλω πω ότι συμφωνώ με τον τρόπο που γίνεται αυτό. Ως κύπριοι που είμαστε λειτουργούμε με κίνητρο την αμεσότητα αδιαφορόντας για (ή μη γνωρίζοντας καν) τον πολιτισμικό παράγοντα. Δηλαδή πολυκατοικία θέλω πολυκατοικία κτίζω τώρα, και όπως να είναι, με όσα περισσότερα tricks για να πάει όσο πιο ψηλά γίνεται η τιμή ανά διαμέρισμα. Ούτε αν το κτίσμα είναι σε περιοχή με κλασσικά σπίτια μας ενδιαφέρει, ούτε αν είμαστε εκτός οικονομικής ζώνης κοκ. Το λάθος στην περίπτωσή μας δεν είναι ότι γεμίζουμε πολυκατοικίες αλλά το ότι κάθε μια στέκεται μόνη της χωρίς συνοχή με το περιβάλλον (εκτός βέβαια όταν ο ίδιος developer κτίσει περισσότερες από μία στην ίδια περιοχή οπόταν έχουμε identical μανιταράκια να ξεφυτρώνουν).
Paithkia ennen anagi na ine toso hloma ta pramata. Ontos i katastasi sti Kypro ine ehtos eleghou alla touto pou eprosexa me emas tous Kypreous ine to esthima ittopathias, touto to “e, intabou na kamoume”…i to “distihos etsi en ta pramata”… En thorw pollous na organonounte enantia toutis tis katastasis, na sikonnounte tse na diamartirounte gia to ti ginete, an tse apo oti thkiavazw en pollous pou emas pou enohlei i torasini katastasi. Pantos ennen anagi na afethoume sti mira pou mas plathoun oi alloi, apla pistefkw pos hriazete na organothoume kallitera tse na sizitisoume tous provlimatismous mas gia na apofasisoume pos na antidrasoume. Borei tse na mou pite en pellares pou lalw, alla an minoume aprahtoi en na imaste pou t’alithkia oi monoi pou eprolavame na pezoume me tous limbourous.
@ Eleni: Γεια!
Well…έχει μιαν “ομάδα”, την .Η.Τ.Α.Ν. (κουχχου κκουχχου) που ξέρω ότι στέλλει ποτζί ποδά το manifesto της. Τι θέλουν τούτοι η Η.Τ.Α.Ν.? Να σταματήσουμε να σύρνουμε κάτω τα σπίτια που έχουν χαρακτήρα και να τα προστατεύσουμε (όχι μόνο στην εντός των τειχών πόλη).
Ήδη, στις διακοπες των Χριστουγέννων αναρτήσαν πανώ σε μια χωράφα που ηταν σπίτι (τζαι τωρά πολυκατοικία to be). Εν νεν αρκετό. Ξέρουμε το αλλά κάτι ένει μες το τίποτε. Τουλάχιστο με τον πιο απλό τρόπο εδείξαμε ότι υπάρχουμε.
Το μανιφέστο εμπήκε τζαι στο Υστερόγραφο του φιλελεύθερου αλλά με τρόπο. Η κ. Παρπα (νομίζω) έγραψε λλία πράματα για την κατάσταση τζαι αναφέρτηκε τζαι στους Η.Τ.Α.Ν.
Τωρά το καλοκαίρι θα υπάρξει ανασυγκρότηση των προσπαθειών.
@ RoAm: Geia sou kai esena! Harika gia touto pou egrapses me to pano. Borei na men ine arketo gia na stamatisei ti katastasi, alla ine simantiko. Hairomai pou iparhei touti i omada, sinehiste!
To Μικρό Σπίτι στο Στρόβολο μπορεί να κινδυνεύει, αλλά ξέρω πολλά μικρά σπίτια στο Καιμακλί που αναπαλαιώθηκαν και κατοικούνται από οικογένειες.
Υπάρχουν όντως περιοχές που οι πολυκατοικίες είναι περισσότερες από τα σπίτια, αλλά δεν είναι όλες οι περιοχές της Λευκωσίας έτσι.
Γεια σας πάλε.
Click on the link on my user-name and view the posts about H.T.A.N. (2nd and 3rd post from top of page).
Ρέξε που Παλλ/ισσα & Αγλαντιάν να δεις (είχα τζιαι ποστάκιον στο μυαλό μου για το θέμα αλλά θα μου πάρει καιρό να υλοποιηθεί). Στο Καϊμακλί γλυτώνουν λίγο λόγω γειτνίασης με νεκρά… αλλά τα κομμάτια του που συνορεύουν με τα άλλα ελεύθερα προάστια θα παν τζιαι τζείνα αντιπαροχή. (Έχω ένα παρέα με τον οποίο εκάμναμεν χάζιν να θωρούμεν τις κακοτεχνίες στις νεο-αναγειρόμενες πολυκατοικίες… ζαβές που τα θεμέλια). Τζιαι ‘κόμα δεν αναφέρτηκε κανένας στον κοινωνικο-κοινωνιολογικό περιεχόμενο και αντίκτυπο που θα έχει τούτη η μανία μας με τις πολυκατοικίες…
Αγλαντζιάν…
Aglangian
Agklanian
Agkwnian
agkathkian
agkourkan
appithkian
ktl
k.o.k
k.a
dokisisofi: εσιόρταρες dear?
Κοπέλια ίντα φύρνεστε; Ο κόσμος πάει μπροστά. Ακόμα τζιαι τα σπίθκια τα νεοκλασσικά που εσχεδίασεν ο Φωτιάδης τζιαι έγινεν η Λευκωσία η παλιά όπως την ξέρουμε εχτιστήκαν πάνω σε άλλα ενετικά.
Ο κόσμος πάει μπροστά. Η πόλεις πλέον δομούνται προς τα πάνω με πολλά θετικά αποτελέσματα (πχ οικονομίες της κλίμακας, αύξηση της πυκνότητας πλυθησμού ώστα να μπόρει στο μέλλον να συντηρεί δημόσιες συγκοινωνίες κλπ κλπ κλπ). Έννεν ούλλα τα σπίθκια τα παλιά διατηρητέα. Εν τζιαιν όπου θωρείς πλιθάρι που εν ενα κτήριο ειδικόύ χαρακτήρα.
Σίγουρα όμως σαν λαός δεν σεβούμαστεν καθόλου την αρχιτεκτονικήν μας κληρονομιάν γιαυτόν τζιαι πρέπει να πατήσουμεν το πόδιν μας χαμαί τζιαι να αρχίσουμεν να έχουμεν απαιτήσεις τζιαι να διαμορφώνουμεν οργανομένα σύνολα με εκπροσώπησην τζιαι καταγεγραμμένα αιτήματα. Μια μια φωνή δεν κάμνει τίποτε.