Έχω ένα αυτοκίνητο του οποίου έκοψα 30000 χιλιόμετρα, που τον Δεκέμβρη του 2005 που το αγόρασα. Η δουλεία μου εν στην άλλη μεριά της Λευκωσίας, σε σχέση με το σπίτι μου. Το πρωί, είναι μαρτύριο να προσπαθώ να διασχίσω την πρωτεύουσα μέσα στο κινητό μου κλουβί.
Έτσι λοιπόν προτιμώ να οδηγώ την μοτορούα μου.
Προχτές όμως, είπα ότι εν κρίμα να έχω το αυτοκίνητο να κάθεται. Γιαυτό αποφάσισα να το οδηγήσω για να πάω δουλεία το πρωί τζιαι παράλληλα να το πλύνω τζίολας. Είσιεν συνάξει τόσο χώμα πάνω, που αν εφύτευκες γιασεμί είσιεν να πολύσει.
Εσηκώθηκα το πρωί, κανένα εικοσάλεπτο πιο νωρίς τζιαι ετοιμάστηκα για την μισάωρη διαδρομή που με επερίμενε. Τα μάθκια μου μισάνοιχτα, ο νους μου μισός στο κρεβάτι μισός στο αυτοκίνητο, τα τζάμια του αυτοκινήτου θολά, λλίο το ένα, λλίο το άλλο, όπως έβαλλα πισινή να ξεπαρκάρω έδωκα πας την πόρτα κάποιου BMW.
Κατεβαίνω κάτω να ελέγξω την ζημία. Το δικό μου εν έπαθε τίποτε που να μεν εδιωρθώνετουν με ένα τεκάλεμιτ. Η πόρτα του BMW σίουρα εννα θέλει ισιωτή για να σαστεί.
Εκοντοστάθηκα στην μέση του δρόμου να γυρέψω, μπας τζιαι έσιει κανένα πλάσμα να ρωτήσω ποιού εν το αυτοκίνητο. Που να βρεθεί πλάσμα έτσι ώρα όμως.
Σίουρα εν με είσιεν δει κανένας. Εμπορούσα να μεν πω κανενού τίποτε τζιαι να φκω κούππα, άπαννη.
Η αλήθεια εν ότι εσκέφτηκα το. Εν με κανούν τα έξοδα μου, να βουρώ να σάζω τζιαι τες πόρτες του BMW;
“Εννα ασχοληθώ με το θέμα το απόγευμα που εννα σχολάσω” είπα, τζιαι εξεκίνησα για την δουλεία.
Ούλλη μέρα, εν εμπορούσα να σκεφτώ τίποτε άλλο. Που την μια εσκέφτουμουν να παίξω πελλό, να μεν πω κανενού τίποτε. Εμένα εκτυπήσαν μου το αυτοκίνητο μου θκύο φορές τζιαι εν είρτε ποττέ κανένας να μου πει “Φίλε μου φταίω, έλα να σου το σάσω”.
Εξάλλου για να κραεί BMW ο παρέας, μάλλον πλερώνει τζιαι φουλ ασφάλεια, οπόταν εν καλυμμένος, εν υπάρχει λόγος να ανησυχώ. Για να επιβιώσεις σήμερα πρέπει να πατάς επί πτωμάτων. Σαν μεν το βάλει τζιαμέ το αυτοκίνητο του, έξω που το σπίτι μου.
Την νύχτα που εσχόλασα, εμπήκα σπίτι, έγραψα μια σημείωση στην οποία ομολογούσα το “έγκλημα” μου τζιαι εφκήκα στην γειτονία. Το αυτοκίνητο ήταν παρκαρισμένο λλίο πάρακατω, έτσι υπολόγισα ότι ο άνθρωπος που το έσιει μινήσκει στην πολυκατοικία δίπλα μου. Έβαλα του τη σημείωση στο τζάμι τζιαι έφυα.
Λλίο πιο μετά ετηλεφώνησε μου. Ευχαρίστησε με εκατό φορές, για την τιμιότητα μου τζιαι την ειλικρίνεια μου τζιαι εφέρτηκε μου πολλά ευγενικά. Απολογήθηκα τζιαι εγώ για την ταλαιπωρία τζιαι εκανονίσαμε να τηλεφωνηθούμε την επομένη για τα περαιτέρω.
Ένιωσα πολλά καλύτερα με τον εαυτό μου. Ανάλαβα τες εύθηνες μου τζιαι εφέρτηκα σε κάποιο συνάνθρωπο μου, που όπως εννα έθελα εγώ να μου φερτούν αν ήμουν στην θέση του. Είχα επιλογή τζιαι εθκίαλεξα τον δρόμο που εθεώρησα σωστό.
Ο Γκάντι κάποτε είπε “Γίνε η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο”. Έστω τζιαι για λλίο, έγινα.
Tags: αυτοκινητο, φιατ
Μπράβο φίλε μου. Όπως τζιαι να το κάμουμεν εν έσσιει πολλή κόσμο που θα έκαμνεν ότι έκαμες. Ούτε τζιαι γω ο ίδιος εν ξέρω αν θα έκαμνα ότι έκαμες εσύ γιατί ακόμα τζιαι η εντιμότητα μας διασαλεύεται μέσα σε τούτον τον κόσμο τον κάλπικο !
Areskei mou o tropos pou grafeis gi auto panta pernw. Elpizw na epeses ti nuxta meta to peristatiko kai na ekammises, me isixi suneidisi vevaiws vevaiws:)
I’m proud of you
eparkara katiforo ston intercollege jie pou tin katifora annoixen i porta mu apotoma jie efatshisa pas to diplano aftokinito jie afisa simadi. afisa to tilefono mou jie to onoma mou pas ton anemothoraka jie epiasen me mia mitsia, den tin vallo panw pou 19 jei eipen mou efharisto jie den ithelen me grosin. epemena jie jini tipote.
etsi enei myfriend. kame to kalo jie eshei Theo jie thorei
Είσαι λεβέντης!
Μπράβο.
Καταρχήν έσβησα σε που την λίστα με τους ύποπτους για τις 3 φορές που μου εχτυπήσαν το αυτοκίνητο τζαι ούτε μια εν μου αφήκαν σημείωση :p Δεύτερον, λίη τροφή για σκέψη. Υπάρχει έναν άλλο γνωμικό που λαλεί “η μόνη ασφάλεια του ανθρώπου είναι η δυνατότητα του για αλλαγή”.
χε! εν πράμαν σε τούτες τες φάσεις να βρέθουνται ακριβά αυτοκίνητα στη γειτονιά;
Την πρώτη μέρα που έπιασα την άδεια μου, πριν τόοσα χρόνια, έδωκα πάνω σε μια Μερσεντάρα πόξω που το σπίτι μου. Το φανάριν μου επίεν, αλλά η Μερσεντάρα μια μικρή χταρμαθκιά, πολλά μικρή. Εμπορούσα να φύω τζαι να μεν πω τίποτε, ο άνθρωπος πιθανότατα να μεν έπερνεν καν χαπάριν. Αλλά άφηκα το σημείωμαν μου τζαι επιέρωσα τζαι το σάσμαν της Μερσεντάρας, που ήταν ακριβόν (για μια ανεπαίσθητη χταρμαθκιά). Εν ξέρω αν ήμουν ο μαλάκας της υπόθεσης, αλλά όπως τζι εσύ ένιωθα καλά με τον εαυτό μου. Σιέρουμαι που έσιει τζι άλλους φίλε!!!
xaxa “… αν εφύτευκες γιασεμί είσιεν να πολύσει”