«Θα μιλήσω στην επόμενη γενέκα που θα δώ. Εν πάει άλλο, τι έχω να φοηθώ; Αν φάω χυλόπιττα, έφαα.»
Εμιλούσε μόνος του μες το αυτοκίνητο.
Πρωί, κατα η ώρα οκτώ παρα κάτι. Ούλλη η Λευκωσία κατευθήνετε προς το κέντρο, ο καθένας στην δουλεία του.
Πάντα ίσιεν πρόβλημα στο να ξεκινά συζητήσεις με άγνωστες γυναίκες. Καλά, καλά εν θυμάται ποιά ήταν η τελευταία φορά που επήρε το θάρρος να γυρίσει να δεί, πόσο μάλλον να μιλήσει σε γυναίκα που δεν ήταν μες την ευρήτερη του παρέα.
Η αλήθκεια εν οτι, εν ήταν το όνειρο κάθε γυναίκας.
Απείχε αρκετά που το πρότυπο του θεληματικού πηγουνιού του Γιωργούλλη τζιαι των κοιλιακών του Ρουβά. Κανονικός στο ύψος, κάπως αγύμναστος, κοντά μαύρα μαλλία, γυαλλία τζιαι περιποιημένο μούσι.
Το ντύσιμο του σχεδόν κλασσικό τζιαι σπορτίφ. Ριχτά πουκάμισα που να χώννουν την κοιλία που άρκεψε να σχηματίζεται λλίο μετά τα τριάντα, τζίν ή λινά παντελόνια τζιαι πολιτικά παπούτσια, λουστρίνια.
Ένα πρόσωπο, όμοιο με χιλίαδες άλλα που γυρίζουν καθημερινά στους δρόμους των πόλεων.
Σίουρα αδιάφορος στα μάθκια των απαιτητικων τζιαι κάπως φαντασμένων γυναικών που συνήθως επεριφέρουνταν στους τόπους που εσύχναζε.
Στα καφέ της Μακαρίου τζιαι τα μπαράκια της Σπύρου Κυπριανού, επιτυχία, έχουν συνήθως οι νεόπλουτοι επιχειρηματίες και οι γόνοι πλουσίων και διασήμων οικογενειών.
Ποια εννα γυρίσει να δεί την προσωποποίηση του μεσοαστού;
Την εικόνα κάποιου ανθρώπου που φωνάζει σε κάθε του κίνηση, ότι προσπαθεί, απεγνωσμένα να ανοίκει κάπου, που ακόμα τζιαι ο ίδιος καταλαβαίνει ότι εν ταιρκάζει.
Οι θεωρείες του για τις γυναίκες πολλές τζιαι διάφορες.
Οι ποίο βασικές, περιφέρουνται γύρω απο ιδέες του στύλ, «εν τζιαι εν ότι εν μπορώ να έχω γενέκα, απλά εν θέλω»
Γενικά στις παρέες εν ο πρώτος που θα εκφέρει άποψη για τις σχέσεις, ο πρώτος που θα περιπαίξει κάποιον που την έπαθε που γενέκα, ο πρώτος που θα ισχυριστεί ότι η μοναξία εν καλύτερη.Η μοναξία που κάθε νύχτα σκοτώνει τον.
Αρνούμενος να σταθεί μπροστά που τες ανασφάλειες του, προσπαθεί να ταιρκάσει σε ένα στερεότυπο, για να εν αποδεχτός που τους υπόλοιπους του κοπαθκιού.
Προσπαθεί να πείσει τον κόσμο ότι αποφεύγει τες φιλενάδες επειδή εν ούλλες οι ίδιες, ότι οι καλύτερες γενέτζιες εν οι παντρεμένες-χωρισμένες που γυρεύκουν τεκνά για να τα συντηρούν τζιαι ότι τζίνος εν θέλει πελά πας την κκελλέ του, επειδή αρέσκει του να γυρίζει με όποια γενέκα γουστάρει.
Έστω τζιαι αν ο ίδιος τρέμει στην ιδέα να ξεκινήσει κάτι με οποιαδήποτε.
Έστω τζιαι αν το μόνο που πραγματικά χρειάζεται, είναι ένα πλάσμα να τον αγαπήσει.
Στα επόμενα φώτα άνοιξε το παράθυρο να μιλήσει στην κοπέλλα στο αυτοκίνητο δίπλα του.
Εγύρισε να τον δεί. Τζίνος εγύρισε που την άλλη, τάχα κοιτώντας αδιάφορα το πεζοδρόμιο.
«Έννεν πολλά ωραία τούτη..», εσκέφτηκε. Τζιαι επροχώρησε να πάει δουλεία.
Έχει χωθεί τόσο πολύ μέσα στη μοναξιά του που φοβάτε τον ίδιο τον εαυτό του και του λέει ψέματα.
Έτσι είναι, φίλε μου. Αλλά τι να γίνει; Πάντα οι άνθρωποι ζητούν παραπάνω που τζιείνα που έχουν τζιαι καταλήγουν με το τίποτε. Ωραία, καθημερινή η ιστορία σου.
Κάτι λείφκεται που τούτην την ιστορίαν. Ίσως έναν ασήμαντον στοιχείον που θα με βοηθούσε να κάμω μιαν credible υπόθεσην γιατί ο πρωταγωνιστής κάμνει τες επιλογές που κάμνει. Οι ανασφάλειες εν πολλά ακαθόριστον. Ούλλοι έχουμεν ανασφάλειες αλλά εν εμείναμεν μόνοι μας. Το ότι μπορώ να κάμω σσίλιες υποθέσεις τα κίνητρα του τύπου είναι frustrating. Εκτός που αν η πληροφορία που μου λείφκεται είναι μέσα στο κείμενον τζιαι δεν την εσύγκοψα.
Εν ιξέρω γιατί αλλά η ιστορία σου αθθήμησεν μου τον Χαράλαμπον Άζινον που είπεν κάποτε ενός από τα θύματα της γλώσσας του:
Εσούνι πον παντρέφκεσαι, έν τζι εν που εν βασκιέσαι
γή β.λλον δεν έχεις εσού, γή βρίσκεις τζιαι γ.μιέσαι
Απλά πράματα. Όι να γυρεύκεις υπαρξιακά τζιαι ψυχολογικά προφίλ 😉
λέω να αφήσουμε τα πέπλα στα πλάσματα να χώνουνται απο κάτου να πνάζουν
παντως η ιστορια τα πεπλα δεν τα ταραξε.. εμεις αναρωτιουμαστε… για κεινο το βλεμμα που δεν επιστρέψαμε.. όσο θαρραλέοι/ες κι αν ειμαστε
Ma για να μεν το επιστρέψεις κάπου εβόλεφκεν σε Rose. Εννεν;
Τελικά εν εν οι δειλίες τζιαι το θάρρος πον το πέπλον; Για ναμεν αναλάβουμεν την ευθύνην της επιλογής;
και αυτο Acera
αλλά το ενηλικο πλασμα δεν μαθαινει επειδη του το εξηγουν
μαθαινει επειδη θελει, επειδη εκτιθεται στην εμπειρια, επειδη δοκιμαζει… και η προϋποθεση για να το κάνει ,καταληγουμε να είνια και πάλι η επιλογή.. και εκει εχουμε πληρη ευθυνη…
επιλεγουμε με τον εναν ή άλλον τρόπο καθε στιγμή
ακόμα και να αποστρέψουμε το βλέμμα και αυτο επιλογή είναι που έχει αντιχτυπο (μικρο μεγαλο δεν εχει σημασια)
με τουτες ζουμε – τα μαυρογερημα- τις επιλογες μας
τα πεπλα ειναι εκει …
υπάρχει και κατι ακόμα
πολλές φορές έμαθα να σεβουμαι το δακτυλούι που έχουμε για να κρυβόμαστε
καποιες φορές χωρίς αυτο το μικρό πραγματακι που νομιζουμε ότι μας καλυφθκει ολοκληρους καποιες φορες δεν μπορουμε να λειτουργήσουμε… και όταν συναντώ ανθρωπους σε τουτη τηνκατασταση προσπαθω να καταλάβω εκεινο το μικρό δακτυλούι τους και να μη κρίνω οτι κρύφτηκαν…
στα παιδια ειναι ευκολο να το εξηγησεις καθως χτίζουν τον εαυτο
αλλά στους πιο μεγάλους η προσωπικότητα είναι ο..”δακτυλος” ξερεις ποσοι με θωρουν χωρίς να βλέπουν ;;
και αυτο αποστροφη βλέμματος είναι
αλλά καμουφλαρισμενη
Εξαρτάται πώς το βλέπει κανένας το πράμαν.
Εγώ το μόνον πράμαν που βλέπω τζιε ακούω ,ειδικά που τες γενέτζιες,εν οτι ΄΄ελείψαν΄΄ οι άντρες.
Θα εμπορούσα κάλλιστα να σύρω την ευθύνην πάνω τους τζιε να αρκέψω τα κλισε,οτι αππώθήκασην ούλλες τζιε γυρέυκουν τον τέλειον άντραν οτι θέλουν τα ούλλα έτοιμα να εν ππάραλλής δηλαδη με τα κάπριο τζιε την σπιταρώναν του τζιε το μάστερ του(εν για τες μανάες τους τούτον) αλλα τα ίδια ισχύουν τζιε για τους αρσενικούς γιαυτον εννα πάω πάσον(που λαλούν τζιε οι φίλοι καλαμαράες).
Το θέμαν εν άλλον,φοούμαστεν.Ναί φούμαστεν ειδικά την απόρριψην.
Εμάθαν μας,(εκάμαν μας πλύμμαν του εγκεφάλου δηλαδη),τουτες ούλλες οι εχπομπές που βλέπουμεν στην τηλεóραση ,τζιε εξηγούμε:
Εκατασκευάσαν μές το μυαλόν μας τον τέλειον άντραν τζιε την τέλειαν γεναίκαν τζιε μας εκάμαν να πιστέψουμεν οτι οποιαδήποτε παρέκκληση που τα πιό πάνω κατασκευάσματα δέν έπρεπεν κάν να υπάρχει,όπως τους σπαρτιάτες έναν πράμαν που εσύρναν τα κοπελλούθκια τους μες τον καιάδαν.
Εν ηξέρω αν τα λαλώ σωστά η αν νέν πελλάρες που λέω ,αλλα είμαι σε κάποιαν ηλικίαν(εν τζιε είμαι τζιε μεγάλος δηλαδή)που πιστέυκω οτι οι εμπειρίες μου που την ζωή εδώκαν μου το δικαίωμαν να σκεφτουμαι έτσι.
Τωρα εννα μου πείς οτι φταίει δηλαδη η τηλεόραση που οι αθρώπινες σχέσεις πάσην του κ…
Τι να σας πώ ,τούτη εν η γνώμη μου , σόρρυ αν κάμνω λάθος .
Μπανανανίστατε σίγουρα είσαι μικρός αλλά έχεις και τη δική σου εμπειρία ΄οποια και να είναι αυτή.
Το τέλειο υπάρχει μόνο μέσα στο μυαλό μας πουθενά αλλού . Αν καθήσουμε να ψάχνουμε με τα μάτια το τέλειο θα περάσει η ζωή μας ψάχνοντας. Δεν λέω να κλείσει κανένας τα μάτια του ,αλλά να ανοίξει πιο πολύ τα μάτια της ψυχής και του μυαλού. Και σίγοτρα δεν θα΄έχει τόση μοναξιά και φόβο.
Τώρα βέβαια είμαι και πενήντα χρονών και μπορεί να φταίμε και εμείς οι μεγάλοι κατά κάποιον τρόπο που εχετε τόσες (ανασφάλειες) .