Εν πρέπει να ήμουν πάνω που 7-8 χρονών. Θυμούμαι ότι ήμουν δευτέρα ή Τρίτη δημοτικού. Ήταν μια εθνική επέτειος τζιαι είμαστε μαζεμένα ούλλα τα μωρά του σχολείου στην αυλή, για να μας μιλήσει ο διευθυντής.
Εν θυμούμαι τι έγινε μετά την γιορτή αλλα ούτε τζιαι θυμούμαι τι έκαμνα πριν. Έμεινε στο νού μου, όπως την μεταξοτυπία, τζείνη η μια ώρα που εστεκούμαστε ούλλοι στοιχημένοι ανα τάξη τζιαι ακούαμε τον διευθηντή να μας μιλά για την επέτειο.
Θυμούμαι που μας εμίλησε για τον Λεωνίδα τζιαι τους τριακόσιους του. Που επροτάξαν τα στήθη τους στους Πέρσες τζιαι ανακόψαν την πορεία τους προς την υπόλοιπη Ελλάδα. Που έστω τζιαι λλίοι, εβάλαν τα με τες ορδές των βάρβαρων εχθρών από την ανατολή τζιαι αντιμετώπισαν τους ηρωικά. Που επεθάναν σαν ήρωες τζιαι εμείναν στην ιστορία.
Συνεχίζοντας, είπε μας για την Κύπρο μας που ήταν πατημένη που τον βάρβαρο κατακτητή για τόσα χρόνια. Που επειδή ζήλεψαν την ομορφιά της, οι Αττίλες εισέβαλαν στα άγια εδάφη της τζιαι εμοιράσαν την στα δύο. Αλλά μια μέρα, θα επιστρέψουμε στην Κερύνεια μας, στην Αμμόχωστο μας τζιαι στο Καρπάσι μας τζιαι θα διώξουμε τους Αττίλες που το νησί μας.
Ο διευθυντής, τελειώνοντας την ομιλία του, είπε μας ένα απόφθεγμα του Γουινστον Τσωρτσιλ. «Οι Έλληνες δεν πολεμούν σαν ήρωες. Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες».
Αν τζιαι μωρό, ενθουσιάστηκα. Ένιωσα περήφανος που είμαι Έλληνας, που έχω έτσι προγόνους. Ένιωσα ότι πρέπει να σταθώ αντάξιος της τιμημένης ιστορίας που έχω στην πλάτη μου. Ένιωσα παράλληλα ένα μίσος για τους κατακτητές που μας στερούν την γή μας τόσα χρόνια. Που εφέραν τον πόλεμο, τον πόνο τζιαι την σκλαβιά στην Κύπρο μας.
Η γιορτή εσυνέχισε με ένα ποίημα που απήγγειλε μια συμμαθήτρια μου, η Χριστίνα. «Είμαι μια Ελληνοπούλα» ελάλεν «και σαν μια Κυπριοπούλα» εσυνέχιζε.
Μια δασκάλα, εδιάβασε μια ομιλία μετά. Λλίο πιο απλοϊκή που τζείνη του διευθυντή μας. Σε κάποια σημεία, αραιά και που ανέφερε τζιαι την λέξη ειρήνη στην Κύπρο.
Η σκηνή που παίζει στο νου μου συνέχεια, άμα θυμούμαι τζείνη τη μέρα, εν όταν εφκήκε ένας μαθητής της έκτης τάξης τζιαι εφώναζε συνθήματα τα οποία έπρεπε να επαναλαμβάνουμε ούλλοι μαζί.
«Ένας είναι ο εχθρός, ο Ντεκτάς ο φαλακρός»
«Έξω οι Τούρκοι, από την Κύπρο»
«Η Αμμόχωστος είναι Ελληνική»
«Θέλουμε ειρήνη στην Κύπρο μας»
Η γιορτή ετέλειωσε με 2-3 τραγούδια που την χορωδία του σχολείου τζιαι μετά επήαμε στις τάξεις μας.
Ένιωθα πολλά συναισθήματα τα οποία εν είχα την ικανότητα να αναγνωρίσω, σε τζείνη την ηλικία. Οργή, λύπη, μίσος, περηφάνια. Είχα τζιαι πολλές ερωτήσεις, αλλά εν εθεωρούσα ότι έπρεπε να τες κάμω. Οι δασκάλοι μας εξέραν καλύτερα που μας, εν εχρειάζετουν να ξέρω κάτι παραπάνω από όσα μας ελαλούσαν.
Εσυνέχισα να σκεφτουμαι την γιορτή για ακόμα 10-20 λεπτά. Μετα εφκήκαμε διάλλειμα τζιαι ενδιέφερε με παραπάνω η μάππα, η καττίνα τζιαι το τρεχτό, παρά το πρόβλημα της Κύπρου.
Το μήνυμα εστάληκε όμως. Όπως το σφουγγάρι απορρόφησα το τζιαι επεράσαν χρόνια να μπορέσω να το ποσφίξω που το νού μου.
Οι Τούρκοι εν εχθροί μας, έννεν δαμέ ο τόπος τους, είμαστε περήφανοι Έλληνες, πρέπει να τους διώξουμε έστω τζιαι αν τούτο σημαίνει να θυσιάσουμε την ζωή μας τζιαι η ειρήνη εννα έρτει μόνο αν φύουν οι Τούρκοι που την Κύπρο. Το νησί εν δικό μας.
Η μηχανή συνεχίζει να παράγει.
Δυστυχώς το επίπεδο μας μας επιτρέπει να αναλύουμε τα πράγματα στο επίπεδο “καλός-κακός” σαν μωρά που παίζουν στρατιωτάκια. Ακόμα και οι πολιτικοί μας στην τεράστια πλειοψηφία τους μιλούν έτσι – σαν δασκάλες της τρίτης δημοτικού – χωρίς να σχολιάζουν την ουσία και την αποφεύγουν επιμελέστατα, μιλώντας για ήρωες και μεγαλεία περασμένων αιώνων.
Γιατί αποκαλείς “μηχανή” την εθνική περηφάνια Ιάσωνα (χεχεχε!!) ; κοίτα, θεωρώ πως έχεις δημοσιεύσει το πλέον άσχημο κείμενο για την ελλάδα και τους έλληνες στην κυπριακή μπλογκόσφαιρα. Και το αστείο είναι πως σε κάθε περίπτωση Ιάσωνα συνεχίζεις το ίδιο τροπάρι. Ντάξει, να δεχτώ πως είναι κρεατομηχανή το μπίρι μπίρι των σχολείοων, δλδ όμως θες να μου πεις πως η τουρκική μηχανή είναι πιο ωραία και πιο γοητευτική; …
Από τις δημοσιεύσεις σου καταλαβαίνω πως αντιμετωπίζεις ένα πρόβλημα όσον αφορά τον προσδιορισμό ταυτοτήτων: ελληνική-κυπριακή. το δέχομαι, αλλά απλά θέλω να σου θέσω το ερώτημα μήπως άραγε ‘εχεις αναρωτηθεί ποτέ ότι η κυπριακή ταυτότητα μπορεί είναι απλά μία βερσιόν της ελληνικής; και έχε υπόψη σου πως δεν σε ρωτάω με διάθεση να σε κατηγορήσω, απλά θέλω να συνεισφέρω στον προβληματισμό σου. αν κοιτάξεις στην ιστορία της κύπρου ελλάδα θα δεις και ελληνικό πολιτισμό. Δεν είναι κακό ξέρεις να υπάρχει αυτό, απλά βρε παιδί μου έτυχε. απλά έτυχε, όπως έτυχε και να προσδιορίζεται η κυπριακή ταυτότητα και με λίγο από αγγλία: ούτε και αυτό είναι κακό.
Περιμένω την απάντησή σου για να κάνουμε ένα γόνιμο διάλογο.
ετσι ειναι.καθε χρονο το καλοκαιρι θυμουνται το δεν ξεχνω.εγυρισε μου πολλα παντως που ακουα κορωνες πατριωτικες απο το δησυ και μισουμε τους τουρκους και οσοι πανε τουρκια ειναι προδοτες.εν τελει ο μονος πολιτικος αρχηγος που πηγε τουρκια ειναι ο νασ ου συρω το τασακι.οι πολιτικοι εχουν ωφλη απο την μη λυση.φοβουνται οτι πχ αν το λυσει το ακελ η το δηκο εμεις χανουμε εκεινοι κερδιζουν η τους συμφερει το συνθημα ολοι οι τουρκοι και τα μωρα τους και οσοι δεν ξερουν την κυπρο ειναι…..