Λοιπόν…
Εδώ είμαστε και πάλι.
30 ολόκληρα χρόνια από το πραξικόπημα της Ελληνικής Χούντας στην Κύπρο και την επακόλουθη συνέπεια της Τούρκικης εισβολής.
Εδώ είμαστε ακόμα, με την ελπίδα μια μέρα να μπορέσουμε να γυρίσουμε στα σπίτια των γονιών μας, των παππούδων μας.Εδώ είμαστε με την επιμονή μας στην άμεση αποχώρηση των Τούρκικων στρατευμάτων και τις προσφυγές μας στον ΟΗΕ.
Ακόμα εδώ, με το αίσθημα του αδικημένου, του κατατρεγμένου και του πληγμένου από τον πόλεμο.
Να πιπιλάμε τις ίδιες κουβέντες, τις ίδιες αιτίες και τις ίδιες ελπίδες.
Ανεχόμενοι με το ίδιο σθένος που ανεχόμαστε την κατοχή της μισής πατρίδας μας, τους πατριωτισμούς που μας πασάρουν καθημερινά από τις Μερσεντές τους, οι πολιτικοί μας.
Εθελοτυφλούμε ακόμα…
Στους μύθους που κατέρρευσαν όταν οι Ελληνόφωνοι και Τουρκόφωνοι κάτοικοι του νησιού, αγκαλιάστηκαν μετά από 30 χρόνια στα οδοφράγματα.
Που κατέρρευσαν, όταν οι Τουρκόφωνοι Κύπριοι κερνούσαν γλυκά και καφέδες στους Ελληνόφωνους του νησιού, στους καφενέδες που κάποτε καθόντουσαν παρέα.
Στην πρώτη Ελληνική πρόταση που ακούσαμε από Τουρκόφωνο και σκεφτήκαμε
«Μα καλά, που τα μάθανε τα Ελληνικά αυτοί»
Στην πρώτη Τούρκικη πρόταση που ακούσαμε από τον παππού μας και σκεφτήκαμε
«Κοίτα τον παππού, μιλάει και Τούρκικα»
Στο πρώτο βήμα μας μετά από 30 χρόνια στην Αμμόχωστο, στην Κερύνεια και στην Καρπασία, που σκεφτήκαμε
«Και εδώ Κύπρος είναι»
Στις ιστορίες που μοιράζονται μαζί μας οι παλαιότεροι, που μιλάνε για τον φίλο Αχμέτ, για τον συνάδελφο Μωχαμέτ και για τον γείτονα Μουσταφά.
Αυτές που κάποιοι θέλουν να ξεχάσουμε.
Και να συνεχίσουμε να μισούμε ο ένας τον άλλο, να πολεμάμε ο ένας τον άλλο, να βριζόμαστε στα οδοφράγματα και να σκοτωνόμαστε στα αναχώματα.
Εκεί που πρέπει να κτίσουμε σχολεία, καφενέδες και γήπεδα για να μοιραζόμαστε και να απολαμβάνουμε την γή μας.
Λοιπόν…
30 χρόνια μετά.
Μια νέα μέρα για την Κύπρο ίσως να αρχίζει ή μπορεί η νύχτα να συνεχίσει
Αν συνεχίσουμε να ακούμε τους ηλίθιους που μιλούν για Ελληνικό νησί..
Τους ηλίθιους που μιλούν για Τούρκικο νησί.
Τα έλεγαν και το 74.
Τώρα τι έχουν να πουν;
Τι έχουν να πουν σε εμένα που μεγάλωσα την άγνοια!
Που αγνοούσα τους ανθρώπους που ζουν απέναντι. Που τους μισούσα χωρίς να τους ξέρω. Που θα έδινα την ζωή μου για να τους δω νεκρούς, χωρίς καν να ξέρω το λόγο.
Τι έχουν να πουν στον νεαρό Τουρκόφωνο, που σκέφτεται το ίδιο και δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα;
Τι έχουν να πουν στους καθημερινούς ανθρώπους που το μόνο που θέλουν είναι να ζήσουν ήσυχα και ειρηνικά στις πέντε πιθαμές γη που τους έδωσε η φύση.
Τι να πουν κι αυτοί..
Ότι τα έκαναν σκατά;
Ότι έλεγαν ψέματα;
Ότι φοβούνται μήπως ξεβολευτούν από τις ευρωθέσεις τους και τις αυτοκινητάρες τους;
Ότι τους εμπιστευτήκαμε τα όνειρα μας και τις φιλοδοξίες μας και αυτοί τα μετέτρεψαν σε μετοχές;
30 χρόνια μετά..
Τα ίδια, τα ίδια, τα ίδια…
Ένα αφιέρωμα στις ειδήσεις, ένα άρθρο σε μία σελίδα, μια ομιλία σε ένα κοσμικό κέντρο…
Τελειώνει εδώ όμως;
Άλλαξε το κανάλι ρε μαλάκα, αρχίζει το μάτς….