Επερίμενα στα φώτα, υπομονετικά να ανάψει το πράσινο. Επρόσεξα στο στύλλο δίπλα μου ένα αυτοκόλλητο που έγραφε με έντονα γράμματα «Δημοψήφισμα Τώρα!»
Δημοψήφισμα. Ωραία λέξη. Όσοι παίρνουν αποφάσεις πρέπει να λαμβάνουν υπόψην τους την κοινή γνώμη σωστά; Πρέπει να υπάρχει πλειοψηφία, να γίνεται κάτι που συμφωνούν οι παραπάνω, όχι κάτι που θέλουν οι λλίοι.
Έτσι είναι όμως; Πραγματικά νιώθουμε ότι ο απλός ο κόσμος εν σε θέση να λάβει αποφάσεις που αφορούν το οικονομικό μέλλον της χώρας; Ή να το θέσω σε ένα άλλο επίπεδο. Αφού γίνονται εκλογές τζιαι ψηφίζεται κυβέρνηση, θα ήταν σωστό να μεταβιβαστεί η εύθηνη των αποφάσεων στον λαό;
Πριν σας πιάσει το Μαρξιστικό παραλήρημα, ακούστε τον ειρμό των σκέψεων μου. Κατ’ αρχάς πιστεύκω ότι το δημοψήφισμα εν μια σωστή τζιαι δημοκρατική διαδικασία τζιαι υπάρχουν περιπτώσεις που ίσως χρειάζεται. Μια διαδικασία που στην Κύπρο εφαρμόστηκε μόνο μια φόρα στη μοντέρνα της ιστορία. Ο λόγος είναι επειδή, απλά δεν υπάρχει λόγος να μας ρωτήσουν.
Σαν πολίτες, αδιαφορούμε για το μέλλον μας, υποστηρίζουμε την γνώμη του κόμματος τζιαι δεν έχουμε κριτική σκέψη. Θεωρούμε ότι η άποψη μας μετρά μόνο αμα έρτουν οι εκλογές. Τες υπόλοιπες μέρες του χρόνου, τζοιμούμαστε άνενοιας επειδή κάποιος άλλος ασχολείται τζιαι παίρνει αποφάσεις.
Παράδειγμα, το Κυπριακό. Τριάντα χρόνια ο κόσμος εθυμάτουν το Κυπριακό στες επετείους τζιαι στην Γιουροβίζιον. Εκόφκαν, εράφκαν οι πολιτικοί. Εδημιουργήσαν μια μάντρα μοιρολάτρες, απαισιόδοξους τζιαι αγανακτισμένους πολίτες τζιαι την ημέρα που έπρεπε να ληφθούν οι κρίσιμες αποφάσεις, εσύραν την μάππα πας τον λαό. Που το 75% που είπε όχι, πόσοι εθκιαβάσαν το σχέδιο Ανάν; Πόσοι ασχοληθήκαν με την ιστορία του προβλήματος; Πόσοι ήξεραν πραγματικά, γιατί ελαλούσαν όχι;
Με την ατμόσφαιρα που εδημιουργήσαν οι πολιτικοί τζιαι με την παιδεία που επιβάλαν, επροδικάσαν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος χρόνια πριν να γίνει. Υποστηρίζουμε τζιαι διατηρούμε ένα σύστημα το οποίο μας αναγιώννει να ακούμε τζιαι να υπακούμε όχι να σκεφτούμαστε.
H κοινή γνώμη, καθοδηγείται που συναισθήματα χωρις λογική τζιαι που την πολιτική βούληση των κομμάτων. Δεν εκφράζει απαραίτητα αποφάσεις που θα εξυπηρετούσαν το γενικό καλό. Οι πολιτικοί υπαγορεύουν τες απόψεις τζιαι ο παραπάνω κόσμος υιοθετεί τες. Αποδεικνύεται ξεκάθαρα στες εκλογές. Ο κόσμος ψηφίζει πάντα τους ίδιους με ελάχιστες διαφοροποιήσεις κάθε φορά. Σε τούτο το πλαίσιο, τα δημοψηφίσματα απλά απελευθερώνουν τους πολιτικούς, που τες εύθηνες αποφάσεων που επαρθήκαν που τους ιδίους προ πολλού.
Στην προκειμένη περίπτωση τι περιμένουμε να μας ρωτήσουν; Αν θέλουμε μνημόνιο; Το ερώτημα είναι ποιος φταίει που εφτάσαμε ως δαμε. Ένα ερώτημα που δεν χρειάζεται δημοψήφισμα τζιαι φοούμαι ότι εν θα απαντηθεί ποττέ.