Eθκιάβασα την διαμαρτυρία των δημοσίων υπαλλήλων σχετικά με την επέκταση του ωραρίου τους. Τα πλάσματα εν θέλουν να αλλάξουν τες ώρες που δουλεύκουν τζαι με το δίκαιο τους. Άμα κανονίσεις το πρόγραμμα της καθημερινότητας σου με βάση κάποιες παραμέτρους, γιατί να είσαι διατεθειμένος να το αλλάξεις;
Για τον ιδιωτικό τομέα, το 8:30 – 5:30 εν στάνταρ. Ούλλοι μας θέλουμε να σχολάνουμε πιο γλήορα, όπως τους κυβερνητικούς τζαι ζηλέυκουμε τους που η ώρα 2:30 εν έσσω τους τζαι έχουν την παραπάνω μέρα ελεύθερη.
Στάνταρ επίσης για τους ιδιωτικούς εν το ότι πολλοί που εμάς αναγκαζόμαστε να τρώμε στο γραφείο επειδή το σπίτι μας εν μακριά. Το ότι θωρούμε τα κοπελλούθκια μας μετά τες έξι τζαι αφήνουμε τα ούλλη μέρα σε γιαγιάες τζαι παιδικούς σταθμούς.
Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι πιάννουμε λλιόττερα τζαι ξοθκιάζουμε παραπάνω που τους κυβερνητικούς. Τρώμε παραπάνω ώρα μες την κίνηση, θωρούμε πιο λλίο την οικογένεια μας, έχουμε ελάχιστο προσωπικό χρόνο τζαι καμιά συντεχνία δεν θα ενοχληθεί αν μας απολύσει ένα πρωί ο μάστρος μας.
Εν δεδομένο τζαι εν νομίζω να το αμφισβητεί κανένας. Το να είσαι ιδιωτικός υπάλληλος, εν πιο δύσκολο που το να είσαι κυβερνητικός. Αν ήταν εύκολο, κανένας εν θα ενδιαφερόταν να μπεί στην κυβέρνηση. Η δημόσια υπηρεσία, φαντάζει σαν η Βαλχάλα του ιδιωτικού υπαλλήλου.
Το πρόβλημα με τους κυβερνητικούς όμως, έννεν απαραίτητα τα οφέλη που έχουν. Το πρόβλημα εν ότι μέσα που τες συντεχνείες τους, φαντάζουν άπληστοι, αχάριστοι, τζαι θρασείς. Ο λόγος που συμβαίνει τούτο, εν επειδή τόσα χρόνια συμπεριφέρουνται σαν η ελίτ των εργαζομένων. Τούτο είσιεν ως αποτέλεσμα, την ζήλια τζιαι κατ’ επέκταση τούτη τη κακεντρέχια απο τους ιδιωτικούς προς τους κυβερνητικούς.
Πρέπει να δούμε την κατάσταση που άλλη οπτική όμως. Με το να χάσει ο κυβερνητικός τα προτερήματα του, δεν θα γίνει η ζωή του ιδιωτικού υπαλλήλου καλύτερη. Ο ιδιωτικός, δεν έσιει να κερδίσει τίποτε άλλο, εκτός που μια πεντάλεπτη χαιρέκακη ικανοποίηση. Η προσπάθεια, έπρεπε να είναι να έρτουν κάποια που τα οφέλη των κυβερνητικών, στον ιδιωτικό τομέα. Εν μιλώ για μισθούς, μιλώ παραδείγματος χάριν για λλίο πιο χαλαρά ωράρια για να θωρούμε τες οικογένειες μας παραπάνω.
Η δημόσια υπηρεσία, θέλει ποσαράντωμα τούτο εν σίουρο. Με το να κοπούν κάποιες διευκολύνσεις, θα τιμωρηθεί ολόκληρη η κοινωνία όμως, όχι οι κυβερνητικοί. Πόσοι που εμάς έχουμε κυβερνητικούς στο στενό μας οικογενειακό κύκλο; Είναι παράλογο να ζητούμε να αλλάξει κάτι ωφέλιμο, με κάτι σιειρόττερο, για να ικανοποιήσουμε το λαϊκό συναίσθημα. Οι αλλαγές πρέπει να αποσκοπούν στην εξυγίανση του δημοσίου, στην αποδοτικότητα τζαι την καλύτερη εξυπηρέτηση της κοινωνίας. Όχι στην ταλαιπωρία του απλού κόσμου.
Ορθός και πληρώνεται ο παίκτης!
Σωστός, ιδίως προς το τέλος. Η Γαλλική κοινωνία εκατάφερε να κάμει τα ωράρια τζιαι τον τρόπον ζωής του Κυβερνητικού στην Κύπρο κτήμα όλης της κοινωνίας. 35 ώρες δουλειάς. Το ίδιο τζιαι στην Δανία.
Η πικραντερία του κόσμου γιατί περνούν καλά οι δημόσιοι υπάλληλοι επηρεάζει σε ακόμα τζιαι σένα. Λαλείς ότι θα έθελες να σκολάννεις η ώρα θκυόμισι αντίς η ώρα πεντέμισι, αλλά δεν λαλείς ότι οι οι δημόσιοι υπάλληλοι παν δουλειά η ώρα 7:00 ή 7:30. Εσύ ξεκινάς οχτώμισι. Άμα φκάλεις ανάμισι ώρα που τες πεντέμισι, φκάλλει μας η ώρα 4. Όπως εδουλεύκαν πριν οι αρκάτες στες οικοδομές. 7 με τέσσερεις με μια ώρα διάλειμμα για φαϊ. Τελικά άμα φκάλεις τη μιά ώρα του μεσομερκού, φκάλλει συνεχόμενο 7:00 με 3:00, τζιαι άμα λοαρκάσεις ότι την πέμπτη δουλεύκουν ώς η ώρα εφτά την νύχτα, το ότι σκολάννουν η ώρα θκυόμισι δεν είναι τζιαι τόση μεγάλη διαφορά που το δικόν σου ωράριον. Άμα δε δεις τα κοινωνικά ωφέλη ποτούτα τα ωράρια:
Κατανάλωση ενέργειας,
Ψηλή αποδοτικότητα το πρωϊ με την δροσιά παρά με τον πύρουλλό μετά τες θκυό
Λλιόττερα έξοδα της κοινωνίας για να τσιεκκέρει τα κοπελλούθκια
Παραπάνω ώρες ο κόσμος με τα κοπελλούθκια του, άρα λλιόττερη ξαπολυσούρα, παραπάνω σχέση, λλιόττερα κοινωνικά προβλήματα…
Είναι όμως όλα με τες μόδες. Μέχρι πριν λλίους μήνες ούλλοι ασέβουνταν τζιαι εγλύφαν τους δημόσιους υπαλλήλους τζιαι εθέλαν τα κοπελλούθκια τους να γινούν δημόσιου. Σε μιαν χώραν των περιρρέουσων, η παρούσα περιρρέουσα αποφάσισεν να βρίζονται οι δημόσιοι, τζιαι οι κυπραίοι σαν καλοί πελάτες της κάθε περιρρέουσας, υπακούκουν και ακολουθούν.
Τζιαι να σου πώ τζιαι κάτι άλλον.
Αμα θωρώ μερικούς της άνω κάστας των ακαδημαϊκών, που εσιαίρουνταν πριν λλίον τζιαιρόν, να είναι εξαρτήματα της περιρρέουσας, να κλαίν τωρά που εγινήκαν τζιείνοι θύματα, της ίδιας της δικής τους δράσης, κάμνω μίλλες τζιαι λαλώ ότι κάποτε υπάρχει κάπου μια θεά τιμωρός για τους άδικους.