Ιστοριες της Νεας Ληδρας

Eθκιάβασα την διαμαρτυρία των δημοσίων υπαλλήλων σχετικά με την επέκταση του ωραρίου τους. Τα πλάσματα εν θέλουν να αλλάξουν τες ώρες που δουλεύκουν τζαι με το δίκαιο τους. Άμα κανονίσεις το πρόγραμμα της καθημερινότητας σου με βάση κάποιες παραμέτρους, γιατί να είσαι διατεθειμένος να το αλλάξεις;

Για τον ιδιωτικό τομέα, το 8:30 – 5:30 εν στάνταρ. Ούλλοι μας θέλουμε να σχολάνουμε πιο γλήορα, όπως τους κυβερνητικούς τζαι ζηλέυκουμε τους που η ώρα 2:30 εν έσσω τους τζαι έχουν την παραπάνω μέρα ελεύθερη.

Στάνταρ επίσης για τους ιδιωτικούς εν το ότι πολλοί που εμάς αναγκαζόμαστε να τρώμε στο γραφείο επειδή το σπίτι μας εν μακριά. Το ότι θωρούμε τα κοπελλούθκια μας μετά τες έξι τζαι αφήνουμε τα ούλλη μέρα σε γιαγιάες τζαι παιδικούς σταθμούς.

Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι πιάννουμε λλιόττερα τζαι ξοθκιάζουμε παραπάνω που τους κυβερνητικούς. Τρώμε παραπάνω ώρα μες την κίνηση, θωρούμε πιο λλίο την οικογένεια μας, έχουμε ελάχιστο προσωπικό χρόνο τζαι καμιά συντεχνία δεν θα ενοχληθεί αν μας απολύσει ένα πρωί ο μάστρος μας.

Εν δεδομένο τζαι εν νομίζω να το αμφισβητεί κανένας. Το να είσαι ιδιωτικός υπάλληλος, εν πιο δύσκολο που το να είσαι κυβερνητικός. Αν ήταν εύκολο, κανένας εν θα ενδιαφερόταν να μπεί στην κυβέρνηση. Η δημόσια υπηρεσία, φαντάζει σαν η Βαλχάλα του ιδιωτικού υπαλλήλου.

Το πρόβλημα με τους κυβερνητικούς όμως, έννεν απαραίτητα τα οφέλη που έχουν. Το πρόβλημα εν ότι μέσα που τες συντεχνείες τους, φαντάζουν άπληστοι, αχάριστοι, τζαι θρασείς. Ο λόγος που συμβαίνει τούτο, εν επειδή τόσα χρόνια συμπεριφέρουνται σαν η ελίτ των εργαζομένων. Τούτο είσιεν ως αποτέλεσμα, την ζήλια τζιαι κατ’ επέκταση τούτη τη κακεντρέχια απο τους ιδιωτικούς προς τους κυβερνητικούς.

Πρέπει να δούμε την κατάσταση που άλλη οπτική όμως. Με το να χάσει ο κυβερνητικός τα προτερήματα του, δεν θα γίνει η ζωή του ιδιωτικού υπαλλήλου καλύτερη. Ο ιδιωτικός, δεν έσιει να κερδίσει τίποτε άλλο, εκτός που μια πεντάλεπτη χαιρέκακη ικανοποίηση. Η προσπάθεια, έπρεπε να είναι να έρτουν κάποια που τα οφέλη των κυβερνητικών, στον ιδιωτικό τομέα. Εν μιλώ για μισθούς, μιλώ παραδείγματος χάριν για λλίο πιο χαλαρά ωράρια για να θωρούμε τες οικογένειες μας παραπάνω.

Η δημόσια υπηρεσία, θέλει ποσαράντωμα τούτο εν σίουρο. Με το να κοπούν κάποιες διευκολύνσεις, θα τιμωρηθεί ολόκληρη η κοινωνία όμως, όχι οι κυβερνητικοί. Πόσοι που εμάς έχουμε κυβερνητικούς στο στενό μας οικογενειακό κύκλο; Είναι παράλογο να ζητούμε να αλλάξει κάτι ωφέλιμο, με κάτι σιειρόττερο, για να ικανοποιήσουμε το λαϊκό συναίσθημα. Οι αλλαγές πρέπει να αποσκοπούν στην εξυγίανση του δημοσίου, στην αποδοτικότητα τζαι την καλύτερη εξυπηρέτηση της κοινωνίας. Όχι στην ταλαιπωρία του απλού κόσμου.

Επερίμενα στα φώτα, υπομονετικά να ανάψει το πράσινο. Επρόσεξα στο στύλλο δίπλα μου ένα αυτοκόλλητο που έγραφε με έντονα γράμματα «Δημοψήφισμα Τώρα!»

Δημοψήφισμα. Ωραία λέξη. Όσοι παίρνουν αποφάσεις πρέπει να λαμβάνουν υπόψην τους την κοινή γνώμη σωστά; Πρέπει να υπάρχει πλειοψηφία, να γίνεται κάτι που συμφωνούν οι παραπάνω, όχι κάτι που θέλουν οι λλίοι.

Έτσι είναι όμως; Πραγματικά νιώθουμε ότι ο απλός ο κόσμος εν σε θέση να λάβει αποφάσεις που αφορούν το οικονομικό μέλλον της χώρας; Ή να το θέσω σε ένα άλλο επίπεδο. Αφού γίνονται εκλογές τζιαι ψηφίζεται κυβέρνηση, θα ήταν σωστό να μεταβιβαστεί η εύθηνη των αποφάσεων στον λαό;

Πριν σας πιάσει το Μαρξιστικό παραλήρημα, ακούστε τον ειρμό των σκέψεων μου. Κατ’ αρχάς πιστεύκω ότι το δημοψήφισμα εν μια σωστή τζιαι δημοκρατική διαδικασία τζιαι υπάρχουν περιπτώσεις που ίσως χρειάζεται. Μια διαδικασία που στην Κύπρο εφαρμόστηκε μόνο μια φόρα στη μοντέρνα της ιστορία. Ο λόγος είναι επειδή, απλά δεν υπάρχει λόγος να μας ρωτήσουν.

Σαν πολίτες, αδιαφορούμε για το μέλλον μας, υποστηρίζουμε την γνώμη του κόμματος τζιαι δεν έχουμε κριτική σκέψη. Θεωρούμε ότι η άποψη μας μετρά μόνο αμα έρτουν οι εκλογές. Τες υπόλοιπες μέρες του χρόνου, τζοιμούμαστε άνενοιας επειδή κάποιος άλλος ασχολείται τζιαι παίρνει αποφάσεις.

Παράδειγμα, το Κυπριακό. Τριάντα χρόνια ο κόσμος εθυμάτουν το Κυπριακό στες επετείους τζιαι στην Γιουροβίζιον. Εκόφκαν, εράφκαν οι πολιτικοί. Εδημιουργήσαν μια μάντρα μοιρολάτρες, απαισιόδοξους τζιαι αγανακτισμένους πολίτες τζιαι την ημέρα που έπρεπε να ληφθούν οι κρίσιμες αποφάσεις, εσύραν την μάππα πας τον λαό. Που το 75% που είπε όχι, πόσοι εθκιαβάσαν το σχέδιο Ανάν; Πόσοι ασχοληθήκαν με την ιστορία του προβλήματος; Πόσοι ήξεραν πραγματικά, γιατί ελαλούσαν όχι;

Με την ατμόσφαιρα που εδημιουργήσαν οι πολιτικοί τζιαι με την παιδεία που επιβάλαν, επροδικάσαν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος χρόνια πριν να γίνει. Υποστηρίζουμε τζιαι διατηρούμε ένα σύστημα το οποίο μας αναγιώννει να ακούμε τζιαι να υπακούμε όχι να σκεφτούμαστε.

H κοινή γνώμη, καθοδηγείται που συναισθήματα χωρις λογική τζιαι που την πολιτική βούληση των κομμάτων. Δεν εκφράζει απαραίτητα αποφάσεις που θα εξυπηρετούσαν το γενικό καλό. Οι πολιτικοί υπαγορεύουν τες απόψεις τζιαι ο παραπάνω κόσμος υιοθετεί τες. Αποδεικνύεται ξεκάθαρα στες εκλογές. Ο κόσμος ψηφίζει πάντα τους ίδιους με ελάχιστες διαφοροποιήσεις κάθε φορά. Σε τούτο το πλαίσιο, τα δημοψηφίσματα απλά απελευθερώνουν τους πολιτικούς, που τες εύθηνες αποφάσεων που επαρθήκαν που τους ιδίους προ πολλού.

Στην προκειμένη περίπτωση τι περιμένουμε να μας ρωτήσουν; Αν θέλουμε μνημόνιο; Το ερώτημα είναι ποιος φταίει που εφτάσαμε ως δαμε. Ένα ερώτημα που δεν χρειάζεται δημοψήφισμα τζιαι φοούμαι ότι εν θα απαντηθεί ποττέ.

Σε ένα μοντέρνο καφενέ, πουτούτους που εγέμωσε ο τόπος τωρά, εκάθουμουν τις προάλλες με κάτι φίλους. «Τι εννα πιείς;» με ερώτησε ο ευγενικός χίπστερ σερβιτόρος, με το ριχταρένιο παντελόνι τζαι την φανέλλα, με την έξυπνη ατάκα.

Αμήχανα, σαστισμένα επαρατήρησα γυρώ μου. «Ότι πίννει ο Νικόλας» απάντησα.

«Ένα μπράντυ σάουαρ καλό.» είπε ο σερβιτόρος φιλικά τζαι απομακρύνθηκε.

Το μπράντυ σάουαρ. Θυμούμαι μια απομακρυσμένη εικόνα, του παπά μου να πίννει κάτι τέθκοιο σε ψαροταβέρνα της Πάφου, αλόπως με κανένα θκείο μου ή κανένα συγγενή που το εξωτερικό. Μόνο το όνομα, θυμίζει Κυπριακή ογδοντίλλα, μουστάτζια, ανοιχτά πουκάμισα, παντόφλες ντόλφιν τζαι πατερυμήν.

Το ίντερνετ, λαλεί ότι ήταν εφεύρεση του ΚΟΤ ως εθνικό κοκταίηλ της Κύπρου, τότε που ανθούσε ο τουρισμός στην Αγία Νάπα τζαι την Λεμεσό. Η Κούβα έσιει τες καιπιρίνιες, η Ισπανία τες σανγκριές, το Μεξικό τες μαργαρίτες τζιαι εμείς τα μπράντυ σάουαρ.

Είχα το αποτυχημένο σαν ποτό τζιαι για να είμαι ειλικρινής είχα ξεχάσει ότι υπήρχε. Τζαι όμως, είναι ένα που τα ποτά (όπως άκουσα) που δικαιούνται να σερβίρουν τα καφενεία. Επίσης, είναι πολλά δημοφιλές σαν ποτό πλέον, επειδή αποτελείται που φτηνά, Κυπριακά υλικά τζιαι η τιμή του εν χαμηλή. Σκεφτείτε, αλλού θέλουν οκτώ τζαι εννιά Ευρώ, για ποτά όπως το μοχίτο τζιαι παρόμοιες σούπαμούπες, για το μπράντυ σάουαρ θέλουν θκύο τζιαι τρία.

Εδοκίμασα το μετά που χρόνια τζαι εκατέληξα να πιώ τέσσερα. Είναι πράγματι πολλά ωραίο. Εσυνδιάσαμε το με χαλλουμοπιττουές τζαι με κούννες του φυστουτζιού.

Τούτη η κρίση, ανάγκασε μας να ξεθάψουμε που το παρελθόν πολλά πράματα. Εγώ σιέρουμαι που γίνετε τούτη η στροφή στα Κυπριακά προϊόντα τζαι στες παλιές συνήθειες. Γουστάρω που έσιει καφενεία πλέον, με ευγενικούς, χίπστερ, νεαρούς σερβιτόρους τζιαι γκαρσόνες φοιτήτριες βγαλμένες που τραγούδι του Δεληβοριά. Αρέσκει μου που μπορώ να πιώ σουμάδα, καφέ Κυπριακό, τριαντάφυλλο με το γάλα τζαι όπως ανακάλυψα πρόσφατα, μπράντυ σάουαρ.

Εμένα τούτη η ατμόσφαιρα, προσφέρει μου μια οικειότητα. Σαν μια παλιά, αγαπημένη φωτογραφία. Όπως την εικόνα του παπά μου να πίννει ποτό.

Τούτη η κατάσταση ίσως να εν η ευκαιρία, η αρκή της μετάβασης σε μια πιο ειλικρινή μια πιο αυθεντική εποχή. Ναι, καταλαβαίνω ότι τούτα ούλλα ίσως να εν τζαι αποτέλεσμα μιας επίκαιρης μόδας, αλλά τούτο δεν αναιρεί τα θετικά αποτελέσματα που ίσως να έσιει στην κοινωνία.

Η γνώμη μου εν ότι, η κουλτούρα των λαών τζαι η ταυτότητα τους εν συνυφασμένη με το τι τρων τζιαι τι πίννουν. Εν γιαυτό τζια που οι κουζίνες, χαρακτηρίζουνται που την χώρα προέλευσης τους (Ιταλική, Κινέζικη κλπ). Νιώθω ότι, άμα ο κόσμος παραγγέλλει μπράντυ σάουαρ τζαι σουμάδα, αποδέχεται επιτέλους ότι εν Κυπραίος.

Που τον τζαιρό που αρκέφκουμε να καταλαβαίνουμε τον κόσμο, ξεκινά μια υπόγεια προσπάθεια να μεν αποδεχτούμε τον εαυτό μας όπως είναι. Όχι απαραίτητα δημιουργικά, ποττέ δεν πρέπει να επαναπαύεσαι, όσο ζεις πρέπει να μαθαίνεις τζαι να προσπαθείς για να γίνεις κάτι καλύτερο. Εννοώ φυσιολογικά, όσον αφορά το κορμί μας τζαι το πρόσωπο μας.

Υπάρχουν πολλοί που κερδίζουν που τες ανασφάλειες που δημιουργούν στους ανθρώπους. Η βιομηχανίες γενικά φκάλλουν πολλά παραπάνω λεφτά άμα γοράζεις προϊόντα, για να κάμεις κοιλιακούς λέγκο, για να μοιάζουν τα μαλλιά σου σαν της τάδε τραουδήστριας τζαι για να φαίνουνται τα βυζιά σου συμμετρικά σαν τα πεπονούθκια.

Υπάρχουν στερεότυπα τζαι η κοινωνία ευνοεί σε άμα είσαι ψιλός, με θεληματικό πιγούνι τζαι φαρδιούς ώμους. Επίσης, φαίνεται η ζωή να εν πιο εύκολη άμα είσαι τσαχπίνα γκομενίτσα με λάγνο βλέμμα τζαι πεταχτά πίσω και μπροστά χαρακτηριστικά.

Με βάση τούτα τα στάνταρτ, ξεκινά μια που τες πιο δύσκολες αναζητήσεις της ζωής μας. Η αναζήτηση του εαυτού μας, της ταυτότητας μας τζαι εν τέλει είτε η αποδοχή είτε η απόρριψη.

Εν μια διαδικασία δύσκολη, ψυχοφθόρα τζαι ανούσια. Μεγαλώνεις τζαι πρέπει να ανέχεσαι τα πειράγματα του κόσμου για το κάθε σου χαρακτηριστικό. Όποτε αλλάσεις περιβάλλον, ανανεώνεται τζαι η προσπάθεια του περίγυρου σου να σε μειώσει.

Άμα μια ζωή βομβαρδίζεσαι με τα συγκεκριμένα στάνταρτ καταλήγεις να τα υιοθετείς τζαι να προσπαθείς να αλλάξεις τον εαυτό σου ούτος ώστε να πληροίς τζαι εσύ τες προϋποθέσεις. Την ίδια ώρα, ο υπόλοιπος κόσμος, περιπαίζει σε για να καλύψει τες δικές του ανασφάλειες. Έτσι δημιουργείτε μια συγχυσμένη κατάσταση που προωθεί λανθασμένες εικόνες τζαι βάλλει τους καθημερινούς ανθρώπους να ασχολούνται σε μεγάλο βαθμό με το πώς τους αντιλαμβάνεται ο περίγυρος τους.

Μερικοί που εμάς σε κάποια φάση της ζωής τους λαλούν, σίκκι με, αντιλαμβάνονται το παιγνίδι που παίζεται τζαι καταφέρνουν να αγαπήσουν την φύση τους όπως είναι. Βοηθά η καλή παρέα σε τούτη την περίπτωση τζαι η σωστή παιδεία. Κάποιοι άλλοι, αφιερώνουν την ζωή τους στο να αναλώνονται θκιαβάζοντας τίπς πώς να χάσουν πέντε κιλά πριν τες διακοπές τζαι πώς να φκάλουν τες τρίσιες που τες φτέρνες τους χωρίς να πονήσουν.

Τούτη η παράλογη τζαι παράδοξη κατάσταση εν προυπάρχει. Δημιουργείτε, μεταδίδετε σαν την αρρώστια. Εν γεννιόμαστε με τούτα τα κόμπλεξ, με τούτες τες προσδοκίες. Εμπήκα στην ροή της σκέψης τούτης, μετά που μια κουβέντα που είχα με την κόρη μου.

Εβλέπαμε μίκυμαους τζαι έπιασα την αγκαλιά να την πειράξω. «Είσαι μια πριγκίπισσα!», είπα. «Εν είμαι πριγκίπισσα!» απάντησε μου. «Τι είσαι καλό;». «Είμαι Ρέα» είπε μου τζαι έβαλε με στην θέση μου.

Την ώρα που έσφιξε την γενέκα του τζαι εφίλησε την έξω που την εκκλησία, ήρτε στο μυαλό μου, μια εικόνα είκοσι σχεδόν χρόνια παλιά. Δίπλα που μια πισίνα, καθισμένος σταυροπόδι, με τα σιέρκα τεντωμένα στον ουρανό, να τραουδά το “Unforgiven”.

Ήταν ο χορός της αποφοίτησης του γυμνασίου. Μια νύχτα που, εκτός τούτης της σκηνής, σχεδόν εδιαγράφηκε που την μνήμη μου. Στην αποθήκη των αναμνήσεων μου, δεν εμείναν καν ρομαντικές αποχρώσεις τζαι εικόνες της βραδιάς.

Τούτη η εικόνα εφυλάχτηκε μες τον νού μου, όπως σχέδιο που νουάρ κόμιξ του Frank Miller. Μια μάυρη, ψιντρή φιγούρα, με γυρισμένη την ράσιη της προς εμένα, τα σιέρκα ψηλά τζαι ο καπνός που το τσιγάρο του να αναδύετε στον ουρανό. Στον φόντο της νύχτας, πόππικες, γιουροντίσκο, μελωδίες. Ανάμεσα στα δυνατά μπάσα τζαι τες γλήορες, συνθεσάιζερ συνέχειες, η φωνή του, απάγγελλε στίχους. Στίχους συνυφασμένους με μια εναλλακτική, ρόκ κουλτούρα, που υιοθετήσαμε ως αντίδραση στο αμείλικτο, εφηβικό κατεστημένο, που κλωτσά τζαι πνίγει όσους, είτε που επιλογή, είτε που σύμπτωση, εν διαφορετικοί.

Η φιλενάδα του, μια δημοφιλής, όμορφη συμμαθήτρια μου. Η ιστορία τους, σαν τες ιστορίες που teenager, Αμερικάνικη ταινία των ‘80s. Τζείνην ξέρουν την ούλλοι, τζείνον κανένας. Τζείνης κάποιος της εχάρισε σε CD το τελευταίο NOW, τζείνος με κάποιον αντάλλαξε το Wonder Boy in Monster World για το Mega Drive. Θκυό διαφορετικά, παράλληλα σύμπαντα, που με κάποιο ανεξήγητο τζαι παράδοξο τρόπο, εσυναντηθήκαν σε μια παιδική, εφήμερη σχέση.

Είσιεν έρτει στο χορό, ακάλεστος, για να της κάμει έκπληξη. Τζείνη, αντιλήφθηκε ότι σε σχέση με τις επιλογές που υπήρχαν διαθέσιμες στον χορό, έππεφτεν της λλίος. Αποφάσισε να τον ασσιχτηρίσει τζαι να περάσει την νύχτα της, να φιλιέται με τον αντίστοιχο, αρσενικό, εαυτό της, σε μια γωνιά.

Η φωνή του ήταν μαραζωμένη. Εν ξέρω αν έκλαιε, εν εκόντεψα να δω πως ήταν. Ετρομοκρατήθηκα. Θυμούμαι άναψα ένα Lucky Strike τζαι εκούμπησα στην τζαμαρία της αίθουσας του Φιλοξένια, χωρίς να ξέρω πώς να χειριστώ την κατάσταση.

Άμα είσαι έφηβος, εν ξέρεις ότι οι πληγές επουλώνουνται. Εν ξέρεις ότι σάζουν τα πράματα, ότι μια μέρα γίνουνται καλύτερα. Ακούεις το που τα έργα, τα σλόου τραουθκια αλλά εν το έζησες ακόμα. Ούλλα καταρρέουν, δίπλα που ένα «όχι» αμα είσαι έφηβος.

Τα λόγια εν εύκολα σε κάθε περίσταση, αλλά τζείνη τη νύχτα, έμεινα σιωπηλός. Ήξερα τι είσιεν συμβεί, εν ήξερα τι να πω όμως. Έζησα μαζί του την άρνηση. Επέρασα μαζί του την απογοήτευση, την απόρριψη. Χωρίς να με θωρεί, στο παρασκήνιο, επόνησα μαζί του.

Είκοσι χρόνια μετά, εζούσα δίπλα του την πιο ωραία μέρα της ζωής του. Ξέροντας ότι εν ευτυχισμένος. Τζαι ξέροντας ότι αξίζει του.