Ένας φίλος ενοικίασε διαμέρισμα πριν λλίες μέρες τζιαι εκάλεσεν μας να πάμε τον γυρό μας ποτζί να το δούμε. Έτσι τζιαι εγώ σαν κλασσικός Κυπραίος, να μεν πάω με σίερκα όφκιερα, έρεξα που ένα φούρνο στο Πλατύ να πίαω το κάτι τις μου να του πάρω.
Έβαλα σε ένα δισκούι λλία δάκτυλα τζιαι λλίες πιττούες του μελίου τζιαι ένας άλλος φίλος που ήταν μαζί μου, λλία αλμυρά σε άλλο δισκούι. Μετρημένα ίσιεν τζιαι εν ίσιεν 15 γλυκούθκια τζιαι άλλο τόσα αλμυρά μες τα δισκούθκια.
Κομμάτια απο το βιβλίο του Νικόλα Άσιμου “Αναζητώντας Κροκανθρώπους”.
Τα αποσπάσματα αυτά τα ξεχώρισα όταν πρωτοδίαβασα το βιβλίο στην 3η Λυκείου. Σίγουρα το νόημα το έπιασα μετά απο χρόνια..
Τελικά μετά από επίπονες προσπάθειες και χρονοβόρες διαδικασίες, τεράστιες ποσότητες καφεΐνης και αμέτρητες ώρες μπροστά από την οθόνη, η σελίδα ξαναγεννήθηκε με καινούργιο λούκ και ολοκαίνουργια μηχανή στο καπό (αν σιωπήσετε και κουρνιάσετε δίπλα από τον υπολογιστή σας μια νύχτα με φεγγάρι και την βρόχα να πέφτει ραί θρού, ίσως την ακούσετε να γουργουρίζει σαν νεογέννητο γατάκι στην αγκαλιά της μάνας του).
Εθκίαβαζα σήμερα στον Πολίτη ένα άρθρο για τα σάντουιτς στα σχολεία. Έχουν σταφυλόκοκκο λαλούν, δηλαδή εν ξημαρισμένα, κάχλικα που λέμε. ΕΛΑ ΡΕ!!
Καλά, εντάξει εν τζιαι φταίν τα πλάσματα του Πολίτη, καλά εκάμαν τζιαι ετσιακκάραν το, τζιαι αποκαλύψαν το. Εν λλίο αργά όμως νομίζω, έσιη τόσα χρόνια που τα φαγία της καντίνας εν απαίσια τζιαι εν ασχολείτε κανένας. Φυσικά τωρά εν εκλογές, οπόταν εννα ακούσουμε πολλά. Κάλλιο αργά παρά ποτέ πάντως.
Είπα να γράψω τους 10 ποιο σημαντικούς Ελληνικούς δίσκους, κατά την γνώμη μου. Τωρά, για να ξεκαθαρίσω την θέση μου, εν είμαι το Rolling Stone τζιαι ούτε άκουσα ούλλους τους δίσκους που εφκήκαν ποττέ για να εν η άποψη μου απόλυτη.
Απλά εν 10 δίσκοι που θεωρώ εγώ σημαντικούς για την εποχή που εφκήκαν τζιαι με βάση τα ακούσματα μου, πάντα.