Ιστοριες της Νεας Ληδρας

Μια πολλά καλή ιδέα κατα την ταπεινή μου άποψη.

Το παλίο το ΓΣΠ, που έσιει τόσα χρόνια που κάθετε τζιαι εν αποφασίζει κανένας τί εννα το κάμουμε, τελικά εγίνηκε drive in cinema.

Όπως τα έργα τα Αμερικάνικα, στην δεκαετία του 50. Με την διαφορά ότι οι γενέτζιες εν θα φορούν πολύχρωμα, μακριά φορέματα με φουρό τζιαι εν θα έχουν μαλλία με φράντζα τζιαι τα κάπριολε τα αυτοκίνητα εννα εν Μερσεντές τζιαι ΠιΕμΤαπλουγιού τζιαι όχι Μόρρις τζιαι Τράιαμφ.

Τούτο το σέταπ, έσιει πολλά πλεονεκτήματα, εκτός που τα κλασσικά και αυτονόητα του σινεμά.

Continue reading →

Όταν χαράζει o πρώτος στεναγμός
βγαίνει απ’ τα πιο σφιγμένα χείλη
σαν πεταλούδα στην κάμαρη πετά
ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει

Αν είσαι μόνος αν είσ’ αδύναμος
η χαραυγή θα σε ξεκάνει
Έχει το μύρο έχει τη σιγαλιά
έχει τον ήλιο τον αλάνη

Καινούρια μέρα καινούριος ποταμός
στις εκβολές του θα προσφέρει
όσα χαθήκαν όσα ξεχάστηκαν
κι όσα γι’ αυτά κανείς δεν ξέρει

Πίσω απ’ τους λόφους πίσω απ’ τα βλέφαρα
υπάρχει τόπος και για σένα
Χωρίς Βαστίλλη χωρίς ανάθεμα
χωρίς τα χείλη τα σφιγμένα

Έσιει τζιαιρό που το λαλώ. Κάτι τρώμε μες τούτη τη χώρα που εν πειραγμένο. Κάτι εν χαλασμένο μες τα φαγία μας, γενικά κάτι μπουκκώνουμε που εν προβληματικό.

Εν τα σουβλάκια, εν τα αναψυκτικά, εν τα γάλατα, τα χαλλούμια. Εν ξέρω, ακόμα εν εκατέληξα. Είμαι σίουρος όμως ότι κάτι πάει στραβά με την διατροφή μας.

Σε όσους το λαλώ γελούν τζιαι πιστεύκουν ότι υπερβάλλω τζιαι παρανοώ. Το θέμα εν ότι εγώ σοβαρολογώ τζιαι επιμένω ότι συμβαίνουν πράματα γυρώ μας, τα οποία κάμνουν με να πιστεύκω ότι υπάρχουν ουσίες μες τα φαγία μας που μας προκαλούν προβλήματα υγείας.

Continue reading →

Εκατέβαινα το κατήφορο του αυτοκινητόδρομου, από Κοκκινοτρυμιθία προς την Λευκωσία. Πριν τα φώτα του Απολλώνιου, επρόσεξα την εκκλησία της Αγίας Σοφίας, η οποία ξεχωρίζει που τα άλλα κτήρια της περιοχής.

Μεγάλη τζιαι εντυπωσιακή. Αντάξια τζιαι εφάμιλλη της αντίστοιχης εκκλησίας που βρίσκεται στην Κωνσταντινούπολη τζιαι εμετατράπηκε σε τζαμί που τους Οθωμανούς. Ένα κτήριο, σχεδόν όσο εν ένα γήπεδο του μπάσκετ ή όσο εν ένα δημόσιο νηπιαγωγείο ή όσο εν μια δημόσια πισίνα ή ακόμα όσο εν ένα πάρκο με τραμπάλες, παγκάκια τζιαι τσουλήθρες για να παίζουν τα μωρά.

Continue reading →

Το σπίτι του Χαρίλαου, εν ποτζίνα τα παλιά, που ακόμα στέκουν μες τες γειτονίες της μεταπολεμικής Λευκωσίας. Ένα συνηθισμένο σπίτι, με μια μικρή αυλή, βεράντα με πέρκολα τζιαι ένα ακανόνιστο κήπο με τριανταφυλιές, ζουμπούλια τζιαι γιαννϊες.

Πολλοί που εμάς εμεγαλώσαμε σε ένα τέθκοιο σπίτι. Επαίζαμε τζιαι εδημιουργούσαμε ένα ιδιαίτερο μικρόκοσμο, αποτελούμενο που λιμπούρους, παπαρούνες, χώματα τζιαι φυτά, μέσα στην αυλή των δικών μας.

Continue reading →